Zeventig jaar oud inmiddels, brengt Leonard Cohen zijn elfde studioalbum uit sinds 1968. Zijn stem is naar de subwoofer gezakt, wijlen Barry White is er niks bij, als dat maar niet richting subsonisch gaat. Maar het gemoed is ‘up’! Geen duistere lappen tekst als voorheen, er is sprake van een verrassend speelse lichtheid. Een man die zich niet meer hoeft te bewijzen en gerust een stapje terug wil doen.
Wellicht heeft het ook te maken met het verdwijnen van de depressies die hem zijn leven lang teisterden. Hij houdt het zelf op een gevolg van afstervende hersencellen, maar vaart er blijkbaar wel bij. Waar de platen van Cohen altijd nogal monotone aangelegenheden waren kent het thuis opgenomen Dear Heather opvallend veel variatie. De teksten zijn uiterst beknopt, niet zelden worden ze volledig herhaald om er een liedje mee te vullen, en er worden zelfs woorden van anderen gebruikt, onder wie Lord Byron en Frank Scott. Ook de eigen tekeningetjes die het CD-boekje vullen getuigen van een speelse bescheidenheid.
Een grote rol is er voor de vrouwen die hem al jaren begeleiden: Sharon Robinson en Anjani Thomas. Niet alleen zingen ze menig maal de solopartij, ze leveren ook belangrijke compositorische, productionele en instrumentale bijdragen. Op de meeste nummers bedient Cohen zelf het uiterst synthetisch klinkende keyboard – wat dat betreft is hij weer even minimalistisch als op zijn eerste platen. Andere instrumenten doen slechts sporadisch mee. Soms zijn de klanken expres van een lachwekkende lulligheid, als in het kermisachtige titelnummer, maar vaak ook prachtig Twin Peaks-achtig zwoel.
Vol zelfspot behandelt Cohen zijn reputatie als charmeur: “Because of a few songs wherin I spoke of their mystery, women have been exceptionally kind to my old age” waarna ze hem naakt en eindeloos herhaald toezingen “Look at me Leonard, look at me one last time”. Een serieuzer thema is 9/11, maar ook dat wordt met bescheidenheid behandeld. Leonard hoeft het niet meer zo nodig allemaal te weten: “I wouldn’t know, I’m just holding the fort, since that day they wounded New York”.
Niet alle nummers zijn geslaagd. Zowel de opener Go no more a-roving als het toegevoegde slotstuk, een cover van de Tennessee Waltz in een live opname uit nota bene 1985, zijn wat mij betreft zelfs regelrecht rampzalig. Maar als geheel bevat Dear Heather voldoende aangename verrassingen om een positieve indruk achter te laten.
Aanvullende informatie:
13 tracks, speelduur 49:29
Label: Colombia 5147682
Distributie: Sony BMG Music Entertainment http://www.sonymusiceurope.com
Website Leonard Cohen: www.leonardcohen.com
Website album: www.dearheather.com
