Omstandigheden zijn vaak de jus van de ervaring. Dat geldt ook voor de indruk die een film maakt. Zo staat de avond dat ik My life without me voor het eerst zag in mijn geheugen gegrift, onlosmakelijk verbonden met de film zelf.
We waren een paar dagen in Maastricht, waar ik op zoek ging naar het kleine filmtheater Ciné-K om My life without me te zien. Gevestigd in een historisch pandje, te betreden via een ernaast gelegen restaurant. De man achter de bar zei me dat de medewerker van dienst zo zou komen. Het bleek een vriendelijke, oudere man, die me vertelde dat de gebruikte apparatuur in het theater een homecinema set avant la lettre betrof. Afkomstig van de directeur van een plaatselijke brouwerij, als bemiddeld filmliefhebber in het bezit van een complete thuisbioscoop, met 35mm projector en een mono buizenversterker voor het geluid. Geen spectaculair surround voor Ciné-K dus, wel een heel bijzondere sfeer. Maar dat ik een kleine twee uur later diep ontroerd door de Maastrichtse straten liep schrijf ik toch vooral toe aan de film. Bij het weerzien op DVD is het effect namelijk weer hetzelfde.
Hoe kreeg die film me nu in zo’n staat? Sentimentele tranentrekker? Qua onderwerp wel degelijk. Ann, een 23-jarige moeder van twee kindertjes, woont samen met haar sympathieke man in een caravan in de tuin van haar moeder, als ze te horen krijgt dat ze lijdt aan een ongeneeslijke kanker, nog hooguit een maand of twee, drie te gaan. Ze reageert buitengewoon nuchter op deze boodschap, en richt de haar resterende tijd efficient in met behulp van een lijstje van dingen die ze nog wil doen. Een divers lijstje, met punten als iedere dag de kinderen kussen, zoveel drinken en roken als ze wil, een keertje met het gezin picknicken aan het strand, de nagels laten doen, vader opzoeken in de gevangenis, verjaardagsboodschappen inspreken voor de dochters tot hun achttiende, een nieuwe vrouw vinden voor Don de echtgenoot en eens een keer iets hebben met een andere man. Één ding doet ze niet, en dat is iemand vertellen dat ze ziek is. Dat blijft het geheim tussen Ann en mij, de kijker. Dus hoe verstandelijk, sterk en humorvol ze ook te werk gaat – als toeschouwer ken je de achterkant. De opzichtige trucs die gewoonlijk in films gebruikt worden om je als kijker tranen te ontlokken ontbreken totaal, maar het effect is dubbel zo sterk. In plaats van gemanipuleerd voel je je betrokken bij iets echts, wat een intense ervaring oplevert.
Dat dit zo goed werkt is vooral te danken aan de magistrale acteerprestaties van zowel hoofdrolspeelster Sarah Polley, als de andere acteurs. De kinderen, Scott Speedman als Don, Deborah Harry als de depressieve maar betrokken moeder, Mark Ruffalo als de minnaar, Leonor Watling en Amanda Plummer, allen schitteren met volkomen natuurlijk spel. Verder is de film visueel heel origineel. Vancouver is al een weinig gebruikelijke locatie, maar vooral de grillige, intuïtief aandoende montage weerspiegelt fraai de emoties. Het enige dat je aan zou kunnen merken is dat alles wel erg meezit bij het afwerken van het lijstje, dat trouwens leuk terugkeert in het menu van de DVD. Veel geluk bij een beroerd ongeluk zou je kunnen zeggen.
Opmerkelijk is dat de film door een grotendeels Spaanse crew in Canada gemaakt is. Pedro Almodóvar (Hable con Ella) was als medeproducent betrokken, en de film heeft een kracht die niet onderdoet voor zijn eigen regiewerk. De DVD bevat als extra een mooi vormgegeven ‘making of’ die weinig toevoegt. Het gebabbel van regisseuse Isabel Coixet doet eerder wat afbreuk aan de magie. Maar wat een film.
Aanvullende informatie:
Spanje/Canada, 2003
Regie en scenario: Isabel Coixet
Productie: Esther Garcia en Pedro Almodóvar
Camera: Jean-Claude Larrieu
Montage: Lisa Robison
Art direction: Shelley Bolton
Muziek: Alphonso Vilallonga
Met: Sarah Polley, Scott Speedman, Deborah Harry, Mark Ruffalo, Leonor Watling, Amanda Plummer
Kleur, 106 minuten
Distributie: A-film www.a-film.nl
Beeld: 16:9 anamorf
Geluid: Dolby digital 5.1
Website: www.sonyclassics.com/mylifewithoutme/
