door Luc van Gaans
Elkaar treffen in Parijs in een klein appartementje. De gitaar ter hand nemen, een microfoon wegzetten en allerhande zaken erbij halen die geluiden en effecten produceren. 12 liedjes opnemen en uitbrengen als debuut CD. Voor zo’n recept is moed nodig. CocoRosie heeft die gok gewaagd en het resultaat is niet eens zo gek.
‘La maison de mon reve’, zo heet het eerste album van de zussen Bianca en Sierra Casady, ofwel CocoRosie. ‘Het huis van mijn droom’. Je vraagt je af welk huis ze in gedachte hebben gehad bij het opnemen van de liedjes. Een grote villa zal het vermoedelijk niet worden. Daarvoor zullen de opbrengsten van de plaat niet hoog genoeg zijn want commercieel kan hun muziek allerminst worden genoemd. De dames hebben lak aan geavanceerde opname technieken, zorgvuldig afgewerkte producties en muzikaal ethisch verantwoorde instrumenten. Een homemade recording is het logische gevolg, normaal gesproken volstrekt onbruikbaar voor CD-productie, maar de sfeer die het oplevert is bijzonder: intiem, zwoele- avond- achtig, dromerig, vreemd maar soms verrassend helder. Je moet het beleven om erover mee te kunnen praten.
Het begint allemaal knus en folksongachtig met ‘Terrible Angels’. Een speelgoedvarkentje klinkt als ritmebox. Na dit liedje wordt je van de ene sfeer in de andere geworpen. De begeleidingen bestaan meestal uit piano, gitaar of harp en zijn aangevuld met een human-beatbox. Het beste stuk vind ik ‘Good Friday’ met een mooie melodie en fris klinkende gitaar. Het is jammer dat ze dit liedje, net als sommige andere liedjes, teveel verstoren door een te hinderlijk geluid dat ze gebruiken als ritmebox of ander special effect. Het varken- of treingeluid van Fisher Price horen we te vaak. Wel heeft ‘Good Friday’ de leukste tekstregel van heel de CD: “I believe in St. Nicholas, it´s a different type of Santa Clause”. Hoe veel meer kun je nog relativeren?
Over teksten gesproken: die van sommige liedjes zijn romantisch en lieflijk (“I once fell in love with you, just because the sky turned from grey into blue”), anderen zijn ronduit sarcastisch (“you can leave me on the corner where you found me, I’m not for sale anymore”). Tegenstellingen zijn troef, evenals subtiliteit, hoewel je dat op het eerste gehoor niet zal zeggen. Als ze zingen over een gefrustreerde relatie in ‘by your side’ hoor je op de achtergrond het huiselijke geluid van een paar vogeltjes. Dat de zussen zich hebben laten inspireren door Tom Waits klinkt overduidelijk door. Het orgeltje in ‘Madonna’ is daarvan het lichtend voorbeeld.
Helaas zijn lang niet alle gitaar begeleidingen of zang zuiver. Maar dat doet helemaal niets af aan de charme van de CD. Toegegeven, je moet er even voor gaan zitten en het op je in laten werken, maar het loont de moeite. Wie met zo’n CD durft te debuteren verdient het om beluisterd te worden. Op naar de platenzaak dus, hoewel ik vrees dat CocoRosie niet in alle bakken onder de C te vinden is.
Aanvullende informatie:
CocoRosie – La Maison de mon rêve
Touch and go records, tg253cd
Speelduur: 40 minuten en 59 seconden.
distributie: de Konkurrent
