Colour To The Moon

Even denk ik dat ik naar een mij onbekend nummer van Mark Knopfler luister. Ook later zal zich, tijdens het beluisteren van deze CD, af en toe die gedachte nog even aan mij opdringen. Er zijn dan ook zonder meer overeenkomsten. Deze man heeft echter een rijkere stem dan Knopfler.

Ook zijn teksten zijn diepgaander waarbij in een enkel geval de tekst multi-interpretabel is. In feite is de gehele CD één langgerekte catharsis. Het eerste nummer ‘Kerouac’s Dream’ grijpt terug op de beatgeneration en de droom van Jack Kerouac waar ook Allen Taylor op een bepaald moment in zijn leven in geloofde. Dat vond plaats in zijn huidige woonplaats Brighton, maar onder andere ook in Parijs, New York en Amsterdam.

Zijn Amsterdamse periode bezingt hij in het één na laatste nummer ‘Crazy Amsterdam’ waarin ook de oude vriend ten tonele gevoerd wordt waarmee hij een groot deel van die tijd doorbracht. Deze vriend, Colin Scot - die in het begin van de zeventiger jaren even bij hetzelfde platenlabel onder contract was waar ook Taylor destijds ondergebracht was – is uiteindelijk geeindigd zoals ook Allan Taylor had kunnen eindigen. Hij stierf in juli 1999 in datzelfde Amsterdam aan de gevolgen van alcohol misbruik. Allan Taylor koos voor een universitaire opleiding, behaalde een graad en bezet tegenwoordig de stoel van ‘music lecturer at Bretton Hall’. Het laatste nummer ‘Scotty’ – het enige nummer van de CD waarvoor niet Allen maar zijn zoon Barnaby de muziek geschreven heeft – is een aangrijpend gedicht dat hij schreef in de eerste dagen nadat hij gehoord had van de dood van zijn vriend, terwijl hij in Italie van het ene concert naar het andere gereden werd. Het vijfde nummer ‘Notes From Paris’ was aanvankelijk opgedragen aan Dexter Gordon. Maar uiteindelijk beschrijft hij hierin het lot dat niet alleen Chet Baker en Edith Piaf, maar ook enkele hem wel bekende collega’s trof. Mensen zoals Colin Scot die hij langzaam weg zag zakken. In feite gaat ook ‘A Road Too Long’ over dit thema. De tussenliggende nummers gaan o.a. over vrouwen in zijn leven. Zoals bijvoorbeeld de vrouw die in ‘A House By The River’ centraal staat en die uiteindelijk haar eigen plek gevonden heeft. Of de vrouw in ‘Back Again’. Waarin Allen vertelt over een telefoongesprek dat hij met haar voert en dat slechts over koetjes en kalfjes gaat terwijl hij het liefst uit zou willen schreeuwen dat hij haar terug wil. In ‘Creole Girl’ is hij op zoek naar een vrouw uit het verleden waarbij hij uiteindelijk niet haar, maar haar dochter ontmoet. Mijn persoonlijke favoriet, als het over dit thema gaat, is het sensitieve ‘Whatever The Way’. Of toch ‘Colour To The Moon’? Ieder wil zijn deel van het geluk en de roem in ‘Wheels Of Fortune’; de travestiet, de jonge zanger en de jonge vrouw die in de karaoke bar haar geliefde toezingt. ‘Brighton Beach’ beschrijft een beginsituatie waarin een jonge man en een jonge vrouw beginnen aan een leven samen. Aan het eind is de man weer alleen. Vele ervaringen rijker. De teksten van Allan Taylor zijn stuk voor stuk sterk en het beluisteren meer dan waard. Dan bestaat echter wel de kans dat het schitterende gitaarspel, dat hij tegelijkertijd ten beste geeft, aan de luisteraar voorbij gaat. Eigenlijk moet de luisteraar zich steeds opnieuw voornemen of hij dit keer naar de tekst, dan wel naar de begeleiding zal luisteren. Daarin is ook het gitaarspel van de Amerikaan Chris Jones te horen. Hij bespeelt hier Lakewood en Manzanita gitaren. Allan Taylor gebruikt een 1970 Martin D28 en een Ralph Brown Custom. Per nummer wordt in het booklet aangegeven hoe de gitaar gestemd is en welke andere instrumenten verder nog ingezet worden. Ik verwacht ook niet anders van Stockfisch dat tenslotte als gitaarlabel een reputatie op te houden heeft. Dat Stockfisch zich daarnaast mag rekenen tot de audiofiele labels zal eenieder duidelijk zijn die deze opname beluistert. Hut ab, Günter Pauler! 

Meer info
Format: CD: SFR 357.6021.2
Label:  Stockfisch Records