The Everly Brothers - Stories We Could Tell
Wie kent ze niet, de millionsellers uit de vijftiger en zestiger jaren van de vorige eeuw die de Amerikaanse broertjes Don en Phil Everley tot het belangrijkste duo van het rock en roll tijdperk maakten. Hun carrière begint in 1957 met de release van “Bye Bye Love” en in de daarop volgende jaren blijkt keer op keer de kracht van de combinatie van Bouleaux / Felix Bryant songs en Everley harmonies. Nummers als “Lucille”, Wake Up Little Susie” en “All I Have To Do Is Dream” zijn er het duidelijke bewijs van. De harmonieuze samenzang die hun optredens kenmerkt staat echter in flagrante tegenstelling tot de toenemende spanning die hun onderlinge verstandhouding buiten het licht van de schijnwerpers kenmerkt.
Don krijgt in 1963 een zenuwinzinking gedurende hun Engelse tournee. Beiden krijgen problemen in hun huwelijksrelatie en worden geconfronteerd met de keerzijde van druggebruik. Op “Stories We Could Tell”, dat uitgebracht wordt in 1972, staan twee solo vocalen. Het door Phil geschreven “Up In Mabel’s Room” en het van de hand van Don afkomstige “I’m Tired of Singing My Songs in Las Vegas”. Het is een voorbode van wat in 1973 ook daadwerkelijk gebeurt. Tijdens een concert in Knott’s Berry Farm in Buena Park California op 14 juli 1973 maakt promotor Bill Hollingshead een eind aan een optreden dat beneden peil is. Phil slaat zijn gitaar aan stukken en laat Don alleen achter om het concert af te maken; The Everley Brothers zijn uit elkaar en starten ieder voor zich met een eigen solo carrière. De bitterheid maakt dat de reünie, die onvermijdelijk was, pas tien jaar later plaatsvindt tijdens een concert in juni 1983 in de Royal Albert Hall in London.
Gezien het voorgaande is het niet verwonderlijk dat het album “Stories We Could Tell” sterk afwijkt van de close harmony gezongen Bryant nummers uit de begintijd. Daarmee is het in artistieke zin ook meteen een stuk interessanter. Op de gehele plaat is geen Bryant nummer te vinden. In plaats daarvan is gekozen voor songs van o.a. Kris Kristofferson, Rod Stewart, John Sebastian (het titelnummer) en Delaney &Bonnie Bramlett. De laatste drie verlenen ook hun medewerking aan de opnames die plaatsvinden in John Sebastian’s huis. De sterkste nummers zijn die van de broers zelf waarbij ik van de twee solo nummers de voorkeur geef aan het veelzeggende “ I’m Tired Of Singing My Songs in Las Vegas” waarin Don duidelijk aangeeft hoezeer hij er genoeg van heeft om steeds weer opnieuw diezelfde oude evergreens te zingen. Naast deze solo nummers van de beide broers staat er ook nog een door hen gezamenlijk geschreven nummer op; “Green River” dat verwijst naar hun jeugd in Kentucky. Ondanks alle mogelijke onderlinge animositeit harmonieren hun stemmen hier perfect. Voor mij het sterkste nummer van deze LP. Mede dankzij de electric bottleneck guitar van Ry Cooder en de pedal steel guitar van Buddy Emmons. Ry is overigens ook te horen in “Del Rio Dan”.
Een blik langs de lange rij medewerkenden leert dat daarmee nog zeker niet alle beroemdheden genoemd zijn. Klaarblijkelijk is er voldoende geld aanwezig om rock en country coryfeeen uit onder andere New York, Nashville en Los Angeles bij elkaar te brengen want ook David Crosby en Graham Nash geven acte de présence. Deze topmusici verlenen een zekere glans aan de opname en gezamenlijk maken ze wat misschien wel de beste, en in ieder geval de meest volwassen, release uit het totale oeuvre van The Everley Brothers is. Een opname die met deze in oktober 2003 uitgebrachte 180 gram virgin vinyl re-issue alle eer wordt aangedaan. Niet alleen in klankmatige zin maar ook qua lay-out. Zoals ik dat inmiddels gewend ben van dit kwaliteitslabel.
Extra Informatie :
Format: LP / 180 grams Vinyl
Label / Distributeur: Speakers Corner Records / Technicom
Tel. distributeur : 035-6237170
