Otis Taylor - Truth is not Fiction
Blues heeft van oudsher de functie de mens die het moeilijk heeft uit de drek te trekken en troost te bieden. Daar is bij Otis Taylor echter geen sprake van. Zijn songs zijn kleine verhaaltjes, die de onrecht, pijn en vernedering die de geschiedenis van de zwarte bevolking in het zuiden van de Verenigde Staten kenmerken direct beschrijven. Niet in grote algemeenheden, maar aan de hand van persoonlijke, historische of verzonnen geschiedenissen. De muziek is duister, intens en doorleefd. Vaak extreem sober, soms in één enkel akkoord. Trance blues is de noemer. Het werkt buitengewoon effectief.
Truth is not Fiction is de vierde CD die Otis Taylor in korte tijd met zijn vaste band maakte. Wat dat betreft is hij een echte laatbloeier. Geboren in 1948 kreeg hij de geschiedenis van het zuiden met de paplepel ingegoten, en groeide hij op in een omgeving vol jazz en bluesmuziek. Zijn eerste instrument was de ukelele. Later creeerde hij een eigen stijl op de banjo en mandoline, waarvan hij nu ook elektrische varianten bespeelt. In de zestiger jaren had hij verschillende blues bands, maar in de jaren zeventig trok hij zich na een avontuur in Engeland teleurgesteld terug uit de muziekindustrie. Door samen te spelen met bassist Kenny Passarelli kreeg hij er eind jaren negentig weer zin in. In enkele jaren bouwden ze met lead gitarist Eddie Turner een reputatie op, en werden een topper in de blueswereld. Passarelli heeft een achtergrond in de popwereld, waarin hij onder meer werkte met Joe Walsh, Stephen Stills en Elton John. Hij heeft als producer en arrangeur een groot aandeel in de sound van Truth is not Fiction, die gekenmerkt wordt door een indringende soberheid. Drums ontbreken, waardoor veel ruimte ontstaat, die slechts minimaal ingevuld wordt, met op een aantal nummers een grote rol voor de cello van Ben Sollee. De blues van Taylor wordt door deze kruisbestuiving toegankelijk voor liefhebbers van de betere popmuziek. Taylor wordt daarom wel vergeleken met iemand als Ben Harper.
Totaal niet ingewijd in de blueswereld als ik ben, maakte de CD toch een grote indruk op me. De opnamen klinken fantastisch en Taylor heeft een krachtige, ruw maar soepele stem die me een beetje deed denken aan ons aller Kaz Lux. Hij weet zijn boodschap in verhaaltjes sterk over te brengen, en de kale, opmerkelijke instrumentaties, met ongebruikelijke instrumenten als de banjo, dragen sterk bij aan de kracht van dit werk. Vaak met een minimale, en daardoor indringende groove.
Het hoesje, getooid met fraaie foto van de zanger, bevat bij ieder nummer naast de bezetting ook een korte schets van de situatie waartegen het verhaaltje zich afspeelt. Taylor ziet zichzelf als een mislukt filmmaker, de tekstjes zijn als het ware het decor. Om te tonen dat het geen vrolijkheid troef is, de uitleg bij Past Times: `A man has just a few hours to live, and then his suffering will be over.` Of bij Shakie`s Gone: `The father in a slave family dies and his family must plan how to survive without him.` Het bondigst is de toelichting bij Babies don`t lie: `They don`t.`
Over de CD:
12 tracks, 50:18
Website: www.otistaylor.com
Label: Telarc Blues www.telarc.com
Distributie: Challenge
