Jason McNiff - Nobody`s Son

Jason McNiff is een anachronistisch muzikant. Zijn liedjes passen bij zijn tijd noch zijn omgeving: klassieke Amerikaanse country-folk uit Engeland. Hij is de absolute winnaar van een denkbeeldige aflevering van Henny Huisman`s Soundmixshow: hier staat Bob Dylan den tweede, maar dan wel in versie eind jaren zestig, op zijn lieflijkst. Nashville Skyline, John Wesley Harding, die tijd. Precies dezelfde, typerende intonatie. Een andere naam die opkomt is ex-Byrd Roger McGuinn, die zich de laatste jaren weidt aan zijn Folk Den archief, waarin oude liedjes gered worden van afsterven in vergetelheid. McNiff doet zoiets met nieuwe eigen liedjes. Een hele oude jonge vent.

De hoes sluit goed aan op deze nieuw-retro benadering. Titel en naam van de artiest staan afgedrukt op een kapotgelezen Penguin pocket in klassieke vijftiger jaren vormgeving: duidelijk een heel oud boekje. Het ligt op een bodem van rottende bladeren, waartussen ook enkele verse groene sprietjes te zien zijn: nieuw leven. Jason zelf is te zien op een donkere, sepiakleurige foto. Hij loopt door een met kasseien geplaveid straatje met oude huizen, draagt een lange jas en kijkt achterom. Oppervlakkig gezien had de foto een eeuw oud kunnen zijn. Maar als je goed kijkt staan er moderne auto`s geparkeerd, en zo`n afvalcontainer als daar langs de straat, die hebben we thuis ook.

Zo is de muziek ook een beetje. De opnamen hadden vijftig jaar oud kunnen zijn, maar de uitstekende opnamekwaliteit weerspreekt dat. Zo diep de bas, zo twinkelend helder de talrijke snaren. Heel puur en sfeervol, zeer hifi. Op één van de elf liedjes is het geruis van een naald in vinyl te horen. Dat lijkt passend authentiek, maar is ook een veel gehanteerd stijlmiddel in hedendaagse hip- en trip-hop. De teksten zijn tijdloos, veel dood en liefde, maar hier en daar springt ineens een hedendaags elementje naar voren. Tussen alle ontzettend Amerikaans klinkende liedjes zit er eentje, Adieu to Lausanne, dat met typerende accordeonpartij puur Frans aandoet. Maar ook heel oud hoor. 

Jason wordt op een aantal nummers begeleid door leden van akoestische Londense bandjes die ook zo Amerikaans mogelijk proberen te zijn: Grand Drive en Hank Dogs. Zeer kleinschalig werk allemaal. Hard wordt er niet aan de publiciteit getrokken, op het internet is bijvoorbeeld nauwelijks iets over McNiff te vinden. Zelfs de site van de platenmaatschappij is sinds vorig jaar niet meer bijgewerkt, terwijl ze dus wel nieuwe plaatjes uitbrengen, groene sprietjes uit de mest. Sommige nummers zijn me net iets te cowboy, maar als geheel een erg aangenaam, sympathiek en buitengewoon relaxt kabbelplaatje.

Over de CD:
11 tracks, 43:40
Label: Snowstorm records www.snowstormrecords.com
Distributie: De Konkurrent www.konkurrent.nl