REVIEW

Miles Davis

Jan de Jeu | 03 juli 2003

Miles Davis - In Person at the Blackhawk, San Francisco

Miles Davis - In Person at the Blackhawk, San FranDe band waarmee Miles Davis on Friday Night the 21st and Saturday Night the 22nd of april 1961 deze ‘Blackhawk’ opnames maakt ligt chronologisch ingekapseld tussen formaties die door de meeste critici betiteld worden als het Eerste en het Tweede Grote Kwintet. In de eerste formatie spelen Red Garland, Paul Chambers, Phily Joe Jones en John Coltrane terwijl in de laatste band Herbie Hancock, Ron Carter, Tony Williams en Wayne Shorter opgenomen zijn. Grote namen weliswaar maar ook in de Blackhawk groep komen we grootheden tegen. Wynton Kelly op piano, Paul Chambers op bas, Jimmy Cobb op drums en Hank Mobley op tenor sax. Tezamen hebben ze slechts drie opnamen gemaakt en dat is jammer want deze formatie heeft een geheel eigen sound.

De originele soundtrack van ‘In Person at the Blackhawk’ wordt aanvankelijk uitgebracht op twee LP’s die een deel van het zwaar bewerkte materiaal bevatten. Ook op de in 1988 op de markt gebrachte CD versies ontbreken veel stukken van de originele opnames. Met deze twee dubbel CD’s komt ruim veertig jaar na dato eindelijk de volledige registratie van die twee avonden beschikbaar. Op de CD boekjes dezelfde foto die eerder de LP’s sierde. Miles die in een klassieke ‘Prince of Darkness’ pose een sigaret aansteekt terwijl zijn echtgenote Frances toekijkt. De originele liner notes zijn van de hand van Ralph J. Gleason. In zijn autobiografie ‘Miles’ schrijft de trompettist dat hij altijd gevonden heeft dat niemand ook maar iets over een plaat van hem kan zeggen en dat hij daarom het liefst alle hoesteksten van zijn LP’s zou willen schrappen onder het motto; De muziek spreekt voor zich. Gleason, Leonard Feather en Nat Hentoff zijn de enige muziekcritici uit die tijd die volgens Miles niet uit hun nek kletsen. Miles komt er in die periode achter dat hij lijdt aan sikkelcelanemie hetgeen reuma in zijn gewrichten en met name in zijn linkerheup veroorzaakt. Hij lijdt veel pijn en zijn eigen remedie, het trainen in de sportschool, helpt niet meer. Aan de kwaliteit van zijn spel op deze CD’s doet het echter niets af; hij is op beide avonden in vorm.

Het fraaist komt dit tot uiting in het 15 minuten en 47 seconden durende ‘All of You’ van Cole Porter waarmee Set Two van Volume One – Friday Night - geopend wordt. Met zijn bekende minimalistische stijl, gebruikmakend van zijn Harmon mute, krijgt hij de op de harde stoelen gezeten ‘hipsters’ in de zaal volledig plat. Deze set is overigens het meest interessant. ‘I Thought About You’ is een van de weinige ballads die op deze twee avonden gespeeld is. Miles klinkt zeldzaam intens. Omdat de nummers die tezamen een set vormen naadloos in elkaar overvloeien en men dit karakter op de CD’s heeft willen bewaren heeft men ervoor gekozen om, van de Friday Night Sets, op Disc One de Sets One en Three op te nemen en op Disc Two alle nummers van Set Two te plaatsen. In Set One kent het ruim 17 minuten durende ‘No Blues’ een heerlijke ritmesectie waar Davis en Mobley prima mee overweg kunnen. Hoewel daar in de opname niets van terug te vinden is, geeft Miles in zijn autobiografie aan dat hij het in die periode ‘niets vindt’ om met Hank Mobley te spelen; “Hij inspireert me totaal niet”. In die tijd ontstaat (daardoor?) zijn gewoonte om na het spelen van korte solo’s van het toneel af te lopen. Trompettist Eddie Henderson zegt in de nieuw toegevoegde liner notes - en daar kan ik het alleen maar mee eens zijn - dat Miles de gave had om de juiste mensen om zich heen te verzamelen. Hij luisterde niet alleen naar de manier waarop een ieder individueel speelde, maar ook naar de manier waarop de bandleden op het podium op elkaar reageerden. En ook al haalde hij dan misschien niet het niveau van zijn voorganger John Coltrane of dat van zijn opvolger Wayne Shorter, in deze specifieke samenstelling paste Mobley wonderwel. Hij bewijst dat in het volgens mijn oren sterkste onderdeel van Set Three, in het geïnspireerd gebrachte en tot twaalf minuten uitgesponnen, ‘On Green Dolphin Street’.

Op Volume Two – Saterday Night – staan verreweg de meeste nog niet eerder uitgebrachte stukken; op één nummer na, het ruim twaalf minuten durende ‘Neo’, vullen deze nieuw toegevoegde takes zelfs de volledige tweede CD. Bij het beluisteren van deze ‘Set Three’ en ‘Set Four’ vraag ik me af wat de achterliggende rationale geweest kan zijn op grond waarvan deze tracks nooit eerder uitgebracht zijn. Want opnieuw zitten er een aantal fraaie opnames bij. Bijvoorbeeld een uitvoering van ‘Autum Leaves’- van dat nummer kan ik nooit voldoende uitvoeringen in bezit hebben – met een Wynton Kelly die op gepassioneerde wijze zijn partij brengt.

De registraties van beide avonden zijn het zonder meer waard om keer op keer in hun geheel beluisterd te worden. De uitvoeringen staan op een hoog niveau terwijl de klank van de om zijn akoestische kwaliteiten vaak geroemde ‘Blackhawk’ door Harold Chapman goed gevangen is. Voor deze nieuwe sets heeft Mark Wilder in de Sony Music Studios in New York het materiaal opnieuw gemixt en gemasterd met behulp van 24 bit Super Bit Mapping waardoor, in vergelijking met eerdere CD versies, met name dynamiek en detaillering toegenomen zijn.   

Over de CD:
Miles Davis
In Person at The Blackhawk, Complete
Columbia / Legacy C2K 87097 (2CD’s), C2K 87100 (2CD’s)
2003 Sony Music Entertainment Inc.

EDITORS' CHOICE