Romeo and Juliet

William Shakespeare is nog altijd de meest verfilmde auteur. Zijn tragedie Romeo and Juliet is bijvoorbeeld al minstens vier keer verfilmd, voor het eerst in Hollywood in 1936. West Side Story van Robert Wise uit 1961 verplaatste het stuk van het Italiaanse Verona naar New Yorkse bendes, en Baz Lurmann`s "William Shakespeare`s Romeo + Juliet" uit 1996 naar punks in Verona Beach, Californie. Franco Zeffirelli bleef in 1968 veel trouwer aan de sfeer en de locatie van het oorspronkelijke stuk. De vete tussen de families Mantague en Capulet is niet verplaatst in tijd of plaats. Ook de oorspronkelijke tekst van Shakespeare werd grotendeels gehandhaafd. Alleen lange monologen werden drastisch ingekort. Hierdoor blijft het verhaal voldoende tempo houden voor de hedendaagse kijker. Het beeld kan ook meer duidelijk maken dan in een toneelversie mogelijk is. De film versie werd een gigantisch succes, zowel bij het publiek als de pers, won diverse Oscars en is algemeen erkend als klassieker. De recente heruitgave op DVD maakt dit meesterwerk voor het eerst in het oorspronkelijke widescreen beeldformaat beschikbaar voor de thuis-cinema.

Zeffirelli, oorspronkelijk een theaterregisseur, is zeer vertrouwd met het werk van Shakespeare. Een jaar voor Romeo and Juliet verfilmde hij Taming of the Shrew, met Richard Burton en Elizabeth Taylor. In 1986 verfilmde hij not Otello in de operaversie van Verdi, en in 1990 nog Hamlet, met Mel Gibson. Hoe Zeffirelli, geboren in Florence in 1923, zo in die Engelstalige wereld terecht kwam vertelt hij in zijn autobiografische film Tea with Mussolini uit 1999.

Een van de meest controversiele aspecten van de film was de beslissing de hoofdrollen te laten spelen door acteurs die qua leeftijd dicht bij de te spelen karakters lagen. De oorspronkelijk Argentijnse Olivia Hussey was 16 (Julia 14), en de Engelsman Leonard Whiting 17. Beiden hadden geen acteerervaring en wàren in hun onbevangenheid meer Romeo en Julia dan dat ze ze speelden. Beroemde acteurs zijn ze niet geworden, maar met deze film hebben ze zich aardig onsterfelijk gemaakt. De keuze voor deze jonge acteurs bleek een schot in de roos en was in belangrijke mate bepalend voor het succes van de film. Ze brachten een echtheid die met meer ervaren acteurs nooit geloofwaardig gerealiseerd had kunnen worden. Daar staat tegenover dat de sterfscènes wel erg vluchtigjes afgedaan worden, na alle opgebouwde spanning. Misschien vond men het allemaal al wel erg genoeg zo.

De film munt uit in de aankleding. De fraaie lokaties zijn mooi in beeld gebracht, met veel aandacht voor details. Niet voor niets werden er Oscars gewonnen voor fotografie en kostuums. Een opvallende rol wordt opgeeist door de muziek van Nino Rota, beroemd van de muziek bij de films van Fellini. Het centrale thema, dat in vele variaties terugkeert in de film, is van een onaardse schoonheid die past bij de grootsheid van de fatale liefde die verbeeld wordt.

De omzetting naar DVD heeft de leeftijd van de film niet verbloemd. De kleuren zijn prachtig, maar het acteren en de vormgeving doen wat gedateerd aan, zonder dat dit de pret drukt. Wel is het jammer dat het geluid niet wat meer opgepoetst is. Het is een tamelijk dof monospoor, wat met name jammer is voor de schitterende muziek. Extra`s ontbreken, terwijl er juist ontzettend veel over deze film te vertellen lijkt. Ook de verpakking, met een  onscherpe foto op de voorkant, spreekt weinig tot de verbeelding, wat onrecht doet aan de kwaliteit van de film. Het zou jammer zijn als mensen om deze redenen deze fraaie klassieker zouden missen.

Over de DVD:
Speelduur 133 minuten
GB/Italie, 1968
Regie: Franco Zeffirelli
Scenario: Franco Brusati en Masolino D`Amico
Productie: Antonyh Havelock-Allan en John Brabourne
Met: Olivia Hussey, Leonard Whiting, Milo O`Shea, Michael Your, John McEnery, e.a.
Beeld: 1.85:1 (widescreen) anamorphic
Geluid: Dolby Digital Mono
Taal: Engels (origineel), Frans, Duits, Italiaans, Spaans
Ondertiteling: 15 smaken.
Distributie: Paramount www.paramount.nl