REVIEW

Telefunk

Jan Luijsterburg | 04 maart 2003

You`re the driver, I`m the singer

TelefunkZangeres Simone Holsbeek en drummer Arnoudt Pieters zaten zo ongeveer de complete jaren negentig in de alternatieve gitaarband Cords. Al voor deze band er in 1999 mee ophield waren ze al gestart met een bandje van heel ander kaliber. Telefunk startte als thuisproject, lofi en kleinschalig, gebaseerd op samples, aansluitend bij de heersende `triphop` trend. Als inspiratiebronnen worden op hun site (www.telefunk.tk) mij zeer aansprekende namen genoemd als Notwist, Portishead, Tricky, Sparklehorse, PJ Harvey, Joni Mitchell en Beck. Inmiddels is Telefunk na een succesvol samenwerkingsverband met de Amerikaanse band Willard Grant Conspiracy weer een stapje groter gegroeid. Naast Simone, die tegenwoordig Pieters-Holsbeek heet (vast getrouwd) en Arnoudt D. Pieters (wilde blijkbaar ook iets tussen zijn voor- en achternaam) bestaat de groep tegenwoordig verder uit bassist Erik van Loo en Peter Pijpker, die een moog synthesizer bespeelt. Als gasten spelen Juul Beerda (accordeon) en Wim Rietveld (banjo en gitaar) mee. Simone speelt geen gitaar meer.

TelefunkVan de genoemde voorbeelden zijn vooral Notwist en Portishead zeer herkenbaar. Ook heeft Simone Holsbeek vast wel eens naar Lamb geluisterd. Ieder nummer roept wel associaties op met nummers van anderen. Hierdoor komt Telefunk eerder herkenbaar dan origineel over. De op samples gebaseerde loops gecombineerd met antieke elektronica en een ingehouden, wat lijzig zingende vrouwenstem is een al vaker en ook wel overtuigender beproefde formule. Twee dingen bevallen mij niet zo aan deze CD. Op de eerste plaats de teksten. Telefunk lijkt onhandig met woorden. Dat valt op de website al op, als ze hun stijl omschrijven met geforceerde alliteraties als "Hallucinerende, innemende indiepop? Trancenderende triphop met aardse accordeon, bonte banjo en slijpende slidegitaar? Vleugje swing en jazz voor voze vogels?" De Engelse, en in één geval Duitse teksten zijn erg eenvoudig, op het voor de hand liggende af. Ook grammatica en uitspraak zijn verre van perfect. Veel mensen letten echter niet op teksten als ze niet in het Nederlands zijn, dan heb je nergens last van. Mijn tweede bedenking betreft de geluidskwaliteit. Over helderheid valt niets te klagen, maar het klinkt wel echt als een huiskameropname. Heel kaal en compact, je hoort nauwelijks een ruimte. Dat kan goed werken bij een rammelend gitaarbandje, maar de veelgelaagde `triphop`-sound moet het vaak juist hebben van de dynamische uitersten die hier ontbreken: tegenover de claustrofobie van een metalig krakend sample staan vaak elementen die het geluid ruimte geven, een diepe bas of mooi opgenomen stem. Bij  Telefunk ontbreekt die ruimtelijkheid, waardoor het geluidsbeeld tamelijk klinisch en kil overkomt, vooral in de nummers die geheel door Arnoldt D. in elkaar geknutseld zijn. Als gitaar, banjo of accordeon meedoen fleurt de boel aanzienlijk op. Waarmee niet gezegd is dat Nederlandse huiskamers niet klinken, luister bijvoorbeeld maar eens naar de twee prachtige CD`s van Bauer. 

Deze kritische kanttekeningen nemen niet weg dat er ook veel te genieten valt. Aangename melodietjes en een beetje stroeve, houterige soort, maar heel lekkere groove, die ik typisch Nederlands zou willen noemen. Onze traditie is klompendans, bleekscheten uit Deventer worden niet zomaar soepele funkmachines, en daar lijkt me helemaal niks mis mee. Verder vind ik het snarenwerk van Wim Rietveld erg sterk.

Meer informatie:
Label: My First Sonny Weismuller Recordings
Distributie: De Konkurrent (www.konkurrent.nl)
Website Telefunk: www.telefunk.tk
12 tracks, 56:55


EDITORS' CHOICE