Nieuwe, eigenzinnige compilatie van Vic van de Reijt
Vic van de Reijt, wiens naam inmiddels bijna synoniem is aan ‘wandelende muziekencyclopedie’, gaat onvermoeibaar door met het ontsluiten van muzikale goudmijnen en betreedt daarbij niet de meest gebaande paden. Deze keer heeft hij zich gebogen over de muziek uit de jaren vijftig, voor velen een praktisch onontgonnen terrein met een ietwat ‘stoffige’ bijklank. Ook nu is hij er weer in geslaagd om -op vijf CD’s - een originele en zorgvuldige selectie te maken: ‘Vic’s Fabulous Fifties - de 100 favorieten van Vic van de Reijt’.
Muziek uit de jaren vijftig: de aanzet tot rock & roll en popmuziek wordt duidelijk gegeven, maar ook swingers en crooners, instrumentalisten en muzikanten die putten uit het Zuid-Amerikaanse repertoire, uit country & western en uit de blues laten zich luid en duidelijk horen. Een breed uitwaaierend muziekspectrum boeit een publiek dat de ellende van de Tweede Wereldoorlog snel wil vergeten. Van der Reijt heeft die bonte verzameling in een uiterst beluisterenswaardige cd-serie met in totaal 100 tracks weten te vatten. Hij is er daarbij in geslaagd de valkuilen te ontwijken waar samenstellers van de nodige voorgangers ingetuimeld zijn; maar al te vaak kwamen op die compilaties telkens dezelfde tracks terecht en materiaal waarvan de oorspronkelijke versie niet uit de fifties stamt.
o.a Rick de Leeuw, de Gigantjes en Huub van der Lubbe ontvangen het eerste exemplaar van Vic`s Fabolous Fifties - Foto UM/DK/gentlelook.nl
In de periode dat Van de Reijt research verrichtte voor deze release kwam hij al snel tot de conclusie dat eigenlijk alleen de Amerikaanse muziek in die jaren interessant was, met het Franse repertoire als goede tweede. Direct besloot hij dan ook geen Nederlandse nummers op te nemen; in de jaren vijftig konden die domweg niet op tegen het buitenlandse repertoire.
Een ander selectiecriterium dat Van de Reijt hanteerde was: bij voorkeur de eerste versies van bekende songs. Dus bijvoorbeeld de oerversie van Louie Louie (Richard Berry - 1956) en niet één van de ontelbare covers die ervan zijn gemaakt. En niet één van de grootste hits uit die periode, Sixteen tons van Tennessee Ernie Ford, dat feitelijk een cover was van een nummer uit 1947. Ook besloot hij van geen enkele artiest meer dan één nummer in de compilatie op te nemen.
De vijf cd`s, samengebracht in een door Ron van Roon prachtig vormgegeven set en begeleid door een boekje met uitvoerig toelichtende teksten en veel afbeeldingen van de oorspronkelijke singlehoesjes, zijn alle chronologisch opgezet; behalve op de cd met crooners, waarop de dames -zoals dat nog gewoon was in de jaren vijftig- voorrang kregen op de heren. Jazz ontbreekt in de set, “omdat,” zo zegt Van de Reijt, “ik een liedjesman ben. De ideale plaat duurt voor mij drie minuten, met een duidelijk intro, een mooi middenstuk en een pakkend eind.”
Er is getracht zoveel mogelijk gebruik te maken van de eerste, originele opnames en dat heeft ertoe geleid dat er in sommige gevallen vijftig jaar oude vinylplaatjes zijn opgepoetst en gedigitaliseerd. Het lichte gekraak dat daardoor hier en daar nog te horen is is dus origineel antiek uit de mooie jaren vijftig...
Op de eerste cd, ‘Ladies First - The gentle art of crooning’, zijn onder anderen Ella Mae Morse, Rosemary Clooney, Lloyd Price, Johnnie Ray en Conway Twitty te horen.
De tweede cd is getiteld ‘Ain’t got no home - Rhythm & blues, country, doo wop & novelty’s’ en omvat de genres die de aanzet gaven tot de rock & roll, aangevuld met humoristische cross-over muziek: The Robins, Hank Williams, Clarence ‘Frogman’ Henry, Dion & The Belmonts e.a.
Op cd 3, ‘Shake baby shake - Rock & roll’ komt de pure rock aan bod met grootheden als Wanda Jackson, Gene Vincent, Bobby Charles, Elvis Presley en Roy Orbison.
Op de vierde cd wordt de luisteraar een tripje over de hele wereld geboden aan de hand van o.a. Juliette Gréco, Les Paul & Mary Ford, de recent overleden Eartha Kitt, Domenico Modugno, Nat ‘King’ Cole en Caterina Valente.
Vic van de Reijt over cd 5, ‘Holiday for crooners - Instrumental gold’: “de instrumentale nummers bleken een fantastische ontdekking te zijn; de jaren vijftig zijn de jaren van de grote radio-orkesten en geniale arrangeurs als Perez Prado, Leroy Anderson en André Popp.” Hun werk en dat van o.a. Henry Mancini, Link Wray en Billy Vaughn is dan ook op dit album te beluisteren.
De 20 columns van Vic die in januari in De Volkskrant zijn verschenen, geven een helder en humoristisch beeld over de motivaties van Vic van de Reijt om deze 100 nummers te kiezen.
Hij heeft in de 20 afleveringen zijn Top 100 samengesteld. Als u deze columns gemist heeft of nogmaals wilt lezen, kan dat. Zij zijn gepubliceerd op de website www.gentlelook.nl
