Loreena McKennitt wordt erg harmonieus weergegeven en het “gevoel”, zoals vastgelegd in de CD, gaat over op de luisteraar. Er is sprake van een hoge mate van energie overdracht, in geluid en in emotie. Het kleine Naimpje schiet net wat te kort voor de ware grootsheid maar komt heel ver. Zou ik geen direct vergelijk hebben dan gaat het te geven aantal punten omhoog. Nu moet de Naim zijn meerdere erkennen in een kostbare Marsh Sound Design combinatie of in de 47 Labs die ik onlangs ter beschikking had. Bedenk echter dat Naim ook mee kan in de top en daar versterkers te kust en te keur in de prijslijst heeft. Het is knap hoe de NAIT 5i een piano weet neer te zetten. Al luisterend maak ik een uitstapje naar mijn eigen CD-speler en die brengt een stukje van de ontbrekende grootsheid terug in de set. De CD5i is erg lichtvoetig terwijl de Teac/Apogee veel meer gewicht in de schaal legt (ook in euro’s, ca. 2,5 maal de prijs van de CD5i). Dat komt Naim/JMlab meer dan ten goede en onderstreept de kwaliteit van de NAIT 5i. Het gaat allemaal makkelijker en heftiger. Vooral in het laag blijkt de CD5i zijn beperking te hebben in vergelijking met Apogee. Mogelijk door de toegepaste D/A conversie, waar Naim verder geen info over geeft. Overeind, met zowel mijn speler als de CD5i, blijft de soepelheid in de weergave en het gemak. Toch nog even naar de MS902. Om te kijken hoe ver een versterker een goedkope speaker kan drijven. En dat is best ver. Juist de eigenschappen waar Naim sterk in is, ritme en drive, komen tevoorschijn. Een monitor is beslist een betere keuze dan mijn grote vloerstaanders. De drie dimensionale weergave gaat nu een stuk verder dan daarnet. Je hebt een compromis nodig tussen de te goedkope MS902 en de te grote Electra 926 en dat wordt de Impulse IMP die hier nog staat.
Ik raak in de war met het programmeren van de Naim. De led op de volumeregelaar gaat knipperen en ik krijg hem niet meer uit. Wat ik probeer is de AV stand zo te zetten dat de NAIT 5i als eindversterker werkt. Uiteindelijk lukt het me. Probleem is dat, als je een toets op de afstandsbediening op het verkeerde moment indrukt, de Naim denkt dat hij in de programmeer stand moet gaan. Onervarenheid van de recensent? Eenmaal gelukt kijk ik met genoegen naar een paar films. Heerlijk om zo je versterker en hoofdluidsprekers in een set te integreren. Het beste van twee werelden, surround en stereo. Daarna weer muziek ditmaal van Laura Fygi. Haar sterk ritmische invloeden van de Zuid Amerikaanse muziek doen de Naim set bloeien alsof Mrs. Fygi de kasten staat te strelen met haar sensuele handen. Soms heeft Laura ondersteuning van een groot orkest en daar blijft ze goed bovenuit komen. Het onderscheidend vermogen laat Naim niet in de steek. Het is muziekweergave die ver uitstijgt boven het mini en budget niveau. Die vergelijking gaat behoorlijk mank. Deze welbestede extra euro’s haal je in de loop der jaren aan muziekplezier dubbel en dwars terug. Een Naim set gaat niet aan de kant maar staat steeds weer in de spotlights. Nooit vervelend, nooit saai, nooit lelijk. Niet met klassiek, niet met pop en zeker niet met jazz.
Op een set Alphason stands staat inmiddels de kleine IMP die steeds weer grote indruk maakt. Ook op de Naim bewijst de tweeweg monitor zijn waarde. Groot is de geprojecteerde ruimte om de speaker. Als McKennitt weer mag, ditmaal met “The book of secrets” laat de IMP horen wat de Naim in huis heeft op een kleiner systeem. Zowel de CD5i als de NAIT 5i zingen er lustig op los. Lekker los van de kasten en pas als de muziek heel zwaar en druk wordt slibt de Naim een beetje dicht. Dan wordt het allemaal net iets te veel op hoge volumes. Een stapje terug op de dB meter hervind ik de natuurlijkheid en de losheid. De combinatie Terrasson & Wilson is veel stuwender dan normaal verwacht mag worden voor deze prijs. Zachte tingels en ruisende percussie. Een mooie, losse en indringende stem. Misschien niet het toppunt van precisie en transparantie, maar ik kom echt een heel eind in de goede richting. Het maakt zeker en vast muziek zeggen onze zuiderburen. Door de grotere poort in de nieuwe uitvoering van de IMP staat een basdrum krachtig. Net als een piano die meer kast heeft gekregen. De puntige snelheid geeft een realistische indruk. En hoewel de combinatie niet goedkoop is vind ik hem toch beter dan het gemiddelde niveau rond deze prijsklasse.
Een lekker stuk popmuziek van Tony Braxton zorgt voor burenoverlast. De diepe bas draagt verder dan ik mij eerst realiseer. Tony’s “Unbreak my heart” combineert een soepele begeleiding met een fraaie damestem. Een mooi afgerond geheel dat naarmate je beter luistert steeds verder verrast. De percussie kan harder en indringender maar dan heb je en een grotere versterker nodig en grotere speakers. Wie weet zal een subwoofer met high level ingang nog iets toe kunnen voegen. Maar die is niet voorhanden. Dat moet u eens samen met de dealer uitproberen. Beverly Craven vormt goud van oud. Heel mooi hoe haar stem van haar nooit vervelende debuutalbum los komt uit de set. Gevoelig is een juist woord in deze context. Haar laatste tracks zijn meeslepend, melancholiek en treurig. De sfeer van het New Orleans straatorkest is haast voelbaar. De lome en zware lucht hangt om je heen. De band trekt voorbij zoals de Naim set aan mij voorbij ging. Indruk achterlatend.
