Vinylfanaten zien veel muziek opnieuw uitgebracht, maar het overgrote deel van de platen betreffen redelijk ‘veilige’ muziek. Toch heeft een genre als thrashmetal vooral in de jaren tachtig veel furore gemaakt en nog steeds beleven veel muziekliefhebbers (en ook audiofielen!) plezier aan de snelle gitaarmuziek.
Island Records heeft het opnieuw uitbrengen van albums ook gevonden, en als je één van de vier grote thrashmetal bands uit de jaren tachtig vertegenwoordigt, is het heruitgeven van het meest geliefde/verkochte album van de band in kwestie logisch. Op het draaiplateau van mijn platenspeler ligt de Anthrax plaat uit 1987 met de titel Among The Living. Typische thrashmetal uit dat tijdperk, met een knipoog naar hardcore en een gezonde dosis humor. Anthrax -opgericht in 1981 en nog steeds actief- bestond uit vijf bandleden, met vooral gitarist Scott Ian als vast gezicht en grondlegger. Ze werden vaak in één adem genoemd met bands als Metallica, Slayer en Megadeth. Typisch Amerikaans, boos, maatschappijkritisch en vooral voorzien van spijkerstof.
Hoewel Among The Living door fans wordt gezien als het beste album van de band, gebiedt de eerlijkheid me te melden dat een vergelijking met eerdergenoemde bands uit hetzelfde genre niet helemaal opgaat. Among The Living heeft niet de intense boosheid van bijvoorbeeld een album als Reign In Blood van Slayer of de geëvolueerde stijl van Metallica’s baanbrekende …And Justice For All. De bandleden van Anthrax hielden duidelijk vast aan hun roots en dat geeft het album een typische jaren-tachtig-saus. Gezegd moet wel dat het album erg sterke speltechnieken kent, de riffs van Scott Ian zijn op Among The Living legendarisch goed, maar ook de baspartijen en het drumspel komen strak en rauw op het dak van de gitaarmuziekminnende liefhebbers. En dat het album nog steeds favoriet is, blijkt wel uit de hoge herkenbaarheid van de titeltrack of het nog steeds lekkere I Am The Law. Alleen die stem van Joe Belladonna… Typisch Amerikaanse metal, maar het mag wat zwaarder in deze muziekstijl. Ach, Dave Mustaine stond daar ook niet om bekend. Kwestie van smaak.
De herpersing die tot stand is gekomen door Universal Music’ Special Markets-sectie in samenwerking met The Island Def Jam Music Group mag er voor een metalplaat uit die periode zeker zijn, maar verwacht geen audiofiel hoogstandje. Eerder door de originele opnames dan door de prima persing in de vermaarde RTI Studio’s. Toch weet het album anno 2012 nog steeds te imponeren met afwisselende ritmes, en de klanken die door een goed element uit de groeven worden getoverd zijn goed genoeg voor een puik stukje metalgeschiedenis. Geschiedenis die, zoals eerder vermeld, niet mag ontbreken in de platenkast van de echte liefhebber.
Aanvullende info:
Label: Island Records/ Universal Music
Speelduur: 50:13 minuten
Website
