Zwerfkinderen, kindermishandeling, incest, pedofilie, kinderarbeid: het is dagelijkse kost voor het team zedendelicten en kinderbescherming in de Parijse wijk Belville. Emotioneel zwaar werk dat onherroepelijk zijn weerslag heeft op het privé-leven van de politiemensen. Maïwenn baseerde haar rauwe film op eigen observaties tijdens een stage bij zo’n team.
Met korte, snel gemonteerde scènes maken we kennis met de leden van het team en met een flink aantal schrijnende gevallen van kindermisbruik. In een mum van tijd zit je midden in het hectische wereldje. In krappe, overbevolkte kamers vinden indringende gesprekken plaats. Dwars door de werkzaamheden zien we hoe het er thuis aan toe gaat bij de leden van het team. De stress en voortdurende confrontatie met de meest ongelofelijke wreedheden maakt het onderhouden van normale relaties niet zelden onmogelijk. Vandaar dat het team ook buiten de zeer flexibele werktijden met elkaar optrekt, liefst onder het genot van grote hoeveelheden drank.
De rommelige, hectische sfeer deed me denken al een klassieke serie als Hill Street Blues. De film doet documentair aan. Dat komt door het spontane spel, niet in de laatste plaats van de kinderen, het ongepolijste camerawerk en de geringe mate van plotontwikkeling. Het is alsof je gewoon een tijdje meeloopt met het team, net zoals Maïwenn in haar rol van de fotografe Melissa – analoog aan de stagiair die ze was ter voorbereiding van de film.
Als er al iets is aan te merken op deze indrukwekkende film is het wel de vlakheid van haar eigen rol, die beter achterwege gelaten had kunnen worden. Tussen alle overtuigende echtheid voelt de timide Melissa misplaatst en geforceerd.
De film staat in uitstekende beeld- en geluidskwaliteit op de DVD, vergezeld door een lang interview met Maïwenn, waarin ze vertelt over het productieproces en de reacties op de film, inclusief de prestigieuze Juryprijs in Cannes. Het werken met kinderen gaat gepaard met strenge controle-instanties, die drastische aanpassingen vergden in het script. Maïwenn benadrukt dat de film daar uiteindelijk alleen maar sterker van geworden is.
Het ergste geweld, dat ze vooral zag in de internetcriminaliteit, moest noodgedwongen buiten beeld blijven, waar de fantasie van de kijker dan vanzelf aan het werk gaat. De werkwijze werd aangepast op het gegeven dat bij kinderen is de eerste take altijd de beste is – ze zitten meteen in hun rol. Dat was extreem het geval bij de hartverscheurende scène waarin een jongetje gescheiden wordt van zijn moeder omdat er geen onderdak voor beiden te vinden is.
Naast het interview is er een kort item over de soundtrack, gecomponeerd door Stephen Warbeck. Het korte gesprek met hem maakt duidelijk dat de regisseuse ook in dit aspect van haar film een sturende rol speelde.
Aanvullende informatie:
Frankrijk, 2011
Speelduur: 122 minuten
Regie: Maïwenn
Scenario: Maïwenn, Emmanuelle Bercot
Camera: Pierre Aim
Montage: Laure Gardette, Yann Dedet
Muziek: Stephen Warbeck
Met: Joeystarr, Karin Viard, Marina Fois, Ricardo Scarmacio, Emmanuelle Bercot, Maïwenn
Extra: Interview met Maïwenn (27 minuten), Polisse muziek (4 minuten)
Beeld: 16:9 anamorf
Geluid: DD 5.1
Uitgave: Cinéart
Distributie: TWIN Pics
Website
