Het is alweer drie jaar geleden dat menig jazzliefhebber positief werd verrast door de zoete vocalen van Melody Gardot. Het vaak zo moeilijke tweede album betekende voor de toen 24-jarige zangeres een definitieve doorbraak op wereldniveau. Ook hifiliefhebbers konden niet genoeg van de schone deerne krijgen, want de plaat in kwestie was prima geproduceerd en klonk vooral erg lekker.
Natuurlijk heb ik het over het –terecht- veelbejubelde en bekroonde album My One And Only Thrill. Hierop klonk de in Philadelphia woonachtige vrouw zo fris als de lente, bij vlagen op het intieme af en vooral de eigenlijk vrij simpele composities spraken erg aan. En hoewel ze dat nog steeds doen is Melody inmiddels drie jaren rijper, evenals haar muziek. The Absence is ontstaan door de invloeden van reizen naar Marokko, Portugal, Argentinië en Brazilië. En met die wetenschap is het niet meer dan logisch dat het derde studioalbum van de nu 27-jarige blondine veel muzikale invloeden van die landen heeft meegekregen. Melody heeft veel vertrouwen gestoken in producer en multitalent Heitor Perreira, die onder andere samenwerkingen heeft gehad met Sting en Seal. Ook het platenlabel heeft een wisseling ondergaan, want nu is het Decca die met gepaste trots deze zangeres mag vertegenwoordigen.
De cd is van het begin tot aan de laatste minuten geen verplichte exercitie om te beluisteren. Melody’s stem is weliswaar wat meer gerijpt, zo ook de composities waarvoor Gardot grotendeels verantwoordelijk was. Dat maakt dat het frisse van het album My One And Only Thrill op dit album ietwat is opgegaan in meer uitgediepte tracks, waarbij de muziek een sterkere ondersteuning kent. Enig nadeel is dat het onschuldige van Gardots vocalen wat wegvallen, hoewel niet erg storend. Daarbij heeft Perreira hoorbaar een flinke vinger in de spreekwoordelijke pap gehad. Ook niet erg, want hierdoor krijgt de sterrencast aan begeleidende artiesten meer kans om tot zijn recht te komen, wat de vocalen van de zangeres alleen maar complementeren kan. Namen? John Leftwich (bas), Paulinho DaCosta (percussie) en Jim Keltner en Peter Erskine op drums. Elf tracks weet het gezelschap, her en der ondersteund door Perreira zelf, de sterren van de hemel te spelen. De invloeden van de bezochte warme landen maakten dat op The Absence de jazzy stijl wat verder naar achteren is gevallen, om plaats te maken voor wereldklanken. Wat Gardot goed bekomt. Hoogtepunten van het album zijn te vinden in de eerste single en openingstrack Mira, het met Spaanse invloeden doordrenkte So We Meet Again My Heartache, Lisboa en Goodbye. Melody Gardot flirt met stijlen van Fado, Bossa Nova, Blues en meer, zonder haar muzikale herkenbaarheid te verraden.
Elf nummers –en een korte verborgen track- lang is deze evolutie in de carrière van Melody Gardot een lekker zomers genot om te beluisteren. In welk jaargetijde dan ook. De intimiteit van de jeugdige uitstraling van de zangeres is wat verschoven naar een volwassen professionaliteit, dat wel. En de productie -hoewel een tikje warmer klinkend dat het voorgaande album- is verfijnd, dynamisch en voorbeeldig te noemen. En dat maakt van dit album een flinke aanrader voor liefhebbers van vocale muziek, warmte en een goede weergave.
Label: Decca
Speelduur: 57:30 minuten
Website
