“3D, dat is spektakel en sensatie. Ik wilde laten zien dat het ook anders kan. Subtieler. Sensitiever.” Dat zei de debuterende Zuid-Koreaanse filmmaker Park Hong-min afgelopen weekend op het International Film Festival Rotterdam (IFFR).

En ‘goedkoper’, had hij er nog aan toe kunnen voegen, want A Fish, de 3D-film die hij op het IFFR presenteerde, kostte slechts 100 duizend dollar. De Koreaan gelooft niet in het realistische effect van 3D, maar juist in het vervreemdende. Hij trok zich (bewust) niets aan van de camera- en montageregels die bij 3D komen kijken.

De roadmovie handelt over een saaie en onsympathieke professor. Zijn vrouw is spoorloos verdwenen. Van een shabby detective hoort hij dat zijn verdwenen vrouw zich op een eiland bevindt om sjamaan te worden. Samen gaan ze op zoek.

Aziatische films kunnen behoorlijk traag, spiritueel en ondoorgrondelijk zijn: drie aspecten die hier van toepassing zijn. In de film lopen heden en hiernamaals als een legpuzzel door elkaar, er komen religieuze rituelen voorbij en er is een absurdistisch, maar cruciaal rolletje weggelegd voor een pratende, hysterische vis. Door de belabberde Engelse ondertiteling - in een uitverkochte grote Pathé-zaal - werd A Fish alleen maar nóg vager. “De film zal veel vragen oproepen”, waarschuwde de regisseur vooraf. “Dat is ook de bedoeling. Probeer niet alle antwoorden te vinden.”

Al is het verhaal nauwelijks te volgen, de inzet van 3D voegt zo nu en dan wel een dromerige en mystieke dimensie toe aan de soms fraaie beelden. Spiegels en (auto)ramen worden door de Koreaan optimaal benut. Ook het opspattende water en de in het publiek hangende hengels van de steeds terugkerende nachtelijke vissers in de mist zorgen voor een aardig effect.

Afgezien van enkele unieke filmfragmenten uit 1906 van filmmaker Georges Méliès in stereoscopisch 3D, was er slechts één andere 3D-film te zien op het festival in Rotterdam: het uitstekend ontvangen Hugo van Martin Scorsese (vanaf 16 februari in de biocoop). Budget: 170 miljoen dollar!