Oktober is een erg leuke maand voor hifi en muziek, maar evenzo een vreselijke maand die elk jaar een aanslag doet op mijn gestel. Dit jaar was oktober extra zwaar met alle besognes die ik tegenkwam.
Ten eerste was er de show in Brussel. Die kostte mij een weekend, al had ik het voor geen goud willen missen. Daarna volgde een plezierig weekend winkelen, terrassen onveilig maken en uit eten gaan in Maastricht, waar mijn vrouw en ik van genoten. Het derde weekend was de beurt aan Parijs. Wederom een show van allure, wederom zere voeten en de tong op de knieën. Het vierde weekend ging op aan de VAD show. Daar bleef ik twee dagen, andere jaren drie, want ik had nog iets anders te doen. Tussen de weekenden door bleven de dagen gevuld met mijn normale werkzaamheden waarmee ik de kost verdien. Na de VAD show, die verfrissend was qua demonstraties, qua muziek, qua publiek en qua merken, al bleef het aanbod in high end beperkter dan voorgaande jaren, lag er thuis een schone taak.
Het opknappen van de woon en eetkamer van ons huis. Na die werkzaamheden jaren voor ons uit te hebben geschoven moest het er echt van komen. Nu wonen wij in een flat en waar laat je zo gauw alle spullen. Het werd stapelen en eerst de ene kamer opknappen en dan pas de tweede. Witten, verven en de muren sausen. Waar ik voor vreesde werd waarheid. Hadden mijn voeten al zo geleden op de beurzen, het was nu de beurt aan elke andere spier in mijn lichaam. Vooral witten werd een slijtageslag. Elke avond lagen we voor pampus op bed in onze “Studio 2”. Een kleine kamer, tijdelijk ook volgestouwd, waar een TV het broodnodige vertier bracht. Te moe voor muziek en te afgepeigerd om CD’s, laat staan LP’s te wisselen. In de huiskamer lag inmiddels de complete stereo/home cinema uit elkaar. Het dressoir diende als opslagplaats, kabels verdwenen in kratjes en de meubels deden dienst als opbergruimte en plantenstandaards.
Na een complete week doorwerken streek de laatste kwast over de sponningen en veegde ik de laatste haal over de muur. Daarna begon het grote opbouwen. Met teveel kastjes, teveel kabels en teveel precisie kost me dat uren. Ik heb bovendien de tijd genomen alle apparatuur opnieuw goed aan te sluiten op de fase en nul. Dat was er bij in geschoten vanwege het gebruik van een Kemp Balanced Source Isolator, die de spanning aanbied in twee fases van elk 115 Volt in plaats van fase en nul waartussen 230 volt staat. Hoe bepaal je de fase als je er twee hebt? Nu dus alles netjes aangesloten en pas op het laatste moment de B.S.I. ertussen. Het resultaat is meer dan bevredigend, al kan dat mede het gevolg zijn van de blijdschap dat er weer muziek klonk in huis en dat we eindelijk klaar waren. Wat restte was een pijnlijk lichaam, dat inmiddels vrijwel geheel hersteld is van de schok.
Nu, gaande de week, pak ik de draad weer extra op. Er staat nog zo links en rechts het één en ander op stapel. Zo heb ik een set interconnects gekregen, puur om “eens te luisteren”’, van Cees Piet. Ze worden mondjesmaat op de markt gebracht onder de naam NFO. Natural Fibers Only. Ze brengen een mate van verfrissing die de set zeer levendig maakt. Maar laten ook een paar steken vallen ten opzichte van mijn standaard kabels. Meer luisteren is noodzakelijk. Gisteravond speelde ik LP’s op een Goldring draaitafel. Erg scherp geprijsd en veel waar voor het geld, al zou een beter element in de draaitafel niet misstaan. In de kleine set staan Dali Ikon 2 luidsprekers hun best te doen. Erg hun best, zo erg dat ik denk aan de titel “mijn product van het jaar”. Had ik in Denemarken nog veel kritiek, het eindresultaat kan mij tot nu toe slechts bekoren. (H)eerlijk systeem en dat voor 800 euro het paar. Naast luisteren begin ik weer te schrijven. Mijn belofte aan hifi.nl en mijzelf, om elke week een column op te leveren is er tijdelijk bij in geschoten. Ik zal mijn leven beteren en u op de hoogte blijven houden van ons wel en wee. Onze belevenissen en vooral van mijn persoonlijke ervaringen. Of ze nou pijn doen of niet.
Met vriendelijke groet,
René van Es
Hoofdredacteur HiFi.nl
