Net terug van het jaarlijkse drie dagen durende ‘Bootcongres’ van de Nederlandse Transplantatie Vereniging waar ik een presentatie gehouden heb over de door mij ontwikkelde ‘Rotterdam Quality of Life Questionnaire for heart transplant recipients’ zie ik tijdens het parkeren van mijn V40 het gezicht van mijn buurman voor zijn keukenraam verschijnen. Hij steekt een hand op en maakt een gebaar waaruit ik opmaak; wacht even, ik kom er aan. Terwijl ik bezig ben met het verzamelen van mijn bagage hoor ik zijn voordeur opengaan en over mijn schouder kijkend zie ik dat hij met een grote doos in zijn armen in de deuropening staat. “Ik heb weer wat voor je.” Voor de zoveelste keer is er tijdens mijn afwezigheid een voor mij bestemd audio component bij hem afgegeven. Zou dat de te recenseren geïntegreerde versterker van BelCanto zijn? Eerlijk gezegd had ik die nog niet zo snel verwacht.

De doos wordt in de gang gedeponeerd en ik maak van de gelegenheid gebruik om de buurman - een klusser pur sang – advies te vragen over de montage van de nieuwe douchebak. Als hij vervolgens aanbiedt om straks nog even aan te wippen en een handje te helpen met het verwijderen van het te vervangen exemplaar haal ik opgelucht adem. Terwijl hij terugkeert naar zijn twee kleine kinderen die al die tijd zonder corrigerend toezicht samen aan de lunch gezeten hebben – ik wil niet weten hoe zijn keuken er op dit moment waarschijnlijk uitziet – begin ik met het opruimen van de bagage.

Omdat mijn maag al een aantal malen geprotesteerd heeft maak ik snel een aantal boterhammen klaar die ik even later zittend op mijn ‘sweet spot’ onder het genot van de klanken van Pat Metheny verorber. Wat heerlijk om na drie dagen eindelijk weer eens muziek te horen. De set klinkt als nieuw. Eigenlijk is hij dat ook want momenteel is hij opgebouwd rond een versterkercombinatie die, nadat ik hem al vaker in andere samenstellingen en ruimtes beluisterd had, nu sinds enkele weken in mijn eigen set opgenomen is. Ditmaal om te ‘recenseren’ voor eigen gebruik met als voorlopig resultaat dat ik net voor het congres de voortrap al besteld heb. Daarmee zijn de spaarcenten weer bijna op en zal de eindversterker nog even op zich laten wachten. Hopelijk mag ik dus de demo apparaten nog enige tijd behouden. De deurbel gaat en met tegenzin onttrek ik me aan de betovering van de met een verbluffend gemak musicerende set. Op weg naar de buitendeur loop ik aan de doos voorbij; die moet nog maar even wachten.

De rest van de middag breng ik door in de badkamer. Het verwijderen van de acryl douchebak met het gat erin – nog steeds kan ik er niet over uit dat je onder de douche staand niet eens ongestraft een zeperige fles douchecrème uit je handen kunt laten glippen – is met hulp van de echte doe-het-zelver een fluitje van een cent, maar het elimineren van de kitresten blijkt een gigantisch tijdrovende klus te zijn. High van de kwalijk riekende dampen van het agressieve kit afbreekmiddel hoor ik op een gegeven moment de beide dames thuiskomen en ik maak dankbaar gebruik van dit excuus om voortijdig te stoppen. Ook dit kan wachten.

Klaarblijkelijk heb ik nogal wat herrie gemaakt want onder veel gestommel komen de dames de trap op en aansluitend de badkamer binnen. Isabeau vat, kernachtig als altijd, de situatie in één woord samen; “Pot!” Ja, dat is inderdaad kapot. Antoinette heeft gelukkig wat meer oog voor mij dan voor het gapende gat op de plek waar ze vanochtend nog heeft staan douchen en het gemis van het mij door Isabeau onthouden kusje wordt ruimschoots goedgemaakt. Een in mijn richting uitgestoken handje met drinkbeker maakt duidelijk dat onze kleine nog wat basaler is in het bevredigen van behoeftes en we besluiten om gedrieën de trap af te dalen. “Wat zit er in die doos?” vraagt Antoinette als we het grote obstakel passeren. “Ik heb nog niet echt gekeken maar ik vermoed een versterker die ik ga recenseren.”  Door de drinkbeker ben ik me ervan bewust geworden dat ik al enkele uren niets meer gedronken heb dus ik zit al in de keuken wanneer ze roept; “Wie is de importeur?” “Fox Audio uit het oosten van het land.” Weer klinkt haar stem; “Uit Baarn bedoel je.” “Is het jouw hobby of is het mijn hobby?” mompel ik binnensmonds. Dan zeg ik hardop en met irritatie in mijn stem; “Nee, niet uit Baarn.” Nu is haar licht ontvlambare temperament tot ontbranding gekomen en als ze naast me opduikt vlammen de groene ogen; “Er staat Baarn op de doos.” Isabeau sjort de vouw uit mijn broek; “Die” Vervolgens rukt ze de deur van de koelkast open, pakt een pak jus en houdt dat tegen mijn hand aan. In gedachten bezig met de vraag wie er in godsnaam in Baarn woont duw ik het pak in de richting van Antoinette die het pak overneemt. Ik geef de deur van de koelkast een zet en spoed me naar de gang, Antoinette en een dreinende Isabeau in mijn kielzog. “Denk je dat ik niet lezen kan?”  

Inmiddels buig ik me voorover en lees ik de naam van de afzender. “Mijn voortrap! Hij was dus op voorraad! Yes!” Wanneer ik me weer opricht kijk ik in het triomfantelijke gelaat van mijn groenoogje. Isabeau  produceert ondertussen meer decibellen dan mij oren aankunnen waardoor mijn stem een, uit irritatie voortkomend, bijna ‘digitaal’ randje krijgt; “Oké, je had gelijk. Ik ga hem meteen aansluiten.” “Aansluiten? Weet je hoe laat het is?” “Een uur of zeven, schat ik. Zullen we pizza laten brengen dan kan ik gewoon even mijn gang gaan.” Antoinette sust Isabeau en duwt haar met zachte hand weer richting keuken. Met het uitpakken en installeren van mijn nieuwe voortrap in het verschiet smelt mijn irritatie als sneeuw voor de zon. Dan klinkt het uit de keuken; “Het is al half tien en wij hebben al gegeten. We gaan zo naar bed. Houd je er rekening mee dat je er morgenochtend vroeg uit moet voor de Doelen Lente Hifi Show?” Shit! Dat is waar ook. Ik heb beloofd om vanaf het begin aanwezig te zijn. Even twijfel ik, maar dan besluit ik om het voorbeeld van de inmiddels weer tevreden aan haar drinkbeker lurkende Isabeau te volgen. Wanneer we een kwartier later onze dorst gelest hebben bestijgen we in ganzenpas weer de trap. In mijn armen de ‘kinderen’ van mijn dochter; Pops, Nijn en Mimi. Het uitpakken komt nog wel een andere keer. 

De volgende dag staat geheel in het teken van de ‘Doelen Lente Hifi Show’ en de ‘Luistershow 2003’. Wanneer ik om elf uur ’s avonds eindelijk thuiskom sta ik even in tweestrijd; met Antoinette nog even samen op de bank genieten van een wijntje of … De keus is niet echt moeilijk en onder de klanken van de net aangeschafte 180 grams re-issue van de lp met de grootste successen van Juliette Greco smaakt de Sauvignon voortreffelijk. Op zondagmorgen voelt mijn bed nog lekkerder aan dan anders het geval is en even overweeg ik dan ook om samen met Antoinette een gat in de dag te slapen. Ondanks de net ingegane zomertijd weet mijn plichtsbesef de interne strijd echter toch te winnen en rond half elf loop ik de Doelen weer binnen. Een tweede lange, tegelijkertijd zowel bevredigende als vermoeiende showdag volgt en om 6 uur wandel ik gewapend met een uitrij kaart de parkeergarage weer in. De auto is snel gevonden en om de grote rij bij de uitgang aan de Doelen kant wachtende auto’s te ontwijken besluit ik om naar de andere uitgang te rijden. Daar aangekomen zie ik dat die uitgang met roodwitte linten afgesloten is. In mijn achteruitkijkspiegel zie ik links achter mij een auto tot stilstand komen. Ik zet de versnellingspook in de achteruit stand en terwijl ik over mijn rechterschouder kijk draai ik naar achteren. Tot ik abrupt iets hards raak. De zojuist nog stilstaande auto blijkt te hebben geprobeerd om achter mij langs te rijden waarbij we met elkaar in botsing gekomen zijn. Terwijl ik in het dashboardkastje het schadeformulier opzoek bedenk ik me dat ook vanavond die mooie voortrap waarschijnlijk niet uit de doos gehaald zal worden.