Met angst en beven heb ik deze decemberdagen op me af zien komen. Tenslotte herinner ik me nog als de dag van gisteren hoe ik vorig jaar om deze tijd aan de haven van Hellevoetsluis stond te wachten op de aankomst van de bisschop van Mira. Met Isabeau op mijn arm, blauwbekkend in de kou, omringd door met vlaggetjes zwaaiende, luidkeels blèrende kinderen. Op dat moment vond ik het eigenlijk onzin om daar te staan. De kleine was nog geen jaar oud dus volgens mij was het aan haar nog niet besteed. En om nu te zeggen dat ik er zelf van genoot… De aan mijn zijde driftig klappertandende Groenoogje was echter de mening toegedaan dat onze dochter al op zeer jeugdige leeftijd kennis behoorde te maken met dit stukje winkeliers – sorry, ik bedoel natuurlijk Hollandse - cultuur.
Om herhaling van deze verschrikking te voorkomen houd ik me dit jaar angstvallig stil. Ik vermijd het gebruik van woorden als; december, cadeautje, zak en paard, terwijl ook alle mij bekende Pieten en Klazen tijdelijk bewust gemeden worden. School of vriendinnetjes spelen nog geen beïnvloedende rol maar iedere keer wanneer er een wijkkrant in de bus valt houd ik mijn hart vast. Tenslotte staan daar altijd uitgebreid de plaatselijke activiteiten in aangekondigd. De weken glijden voorbij en op een gegeven moment vergeet ik zelfs dat er ook dit jaar zoiets als een aankomst van de goedheiligman plaats zal vinden. Voor ik het weet zijn we dan ook aangeland in de week waarin de pakjesavond valt.
De reden dat ik er niet meer aan denk heeft alles te maken met mijn hobby. Er komt een Nederlandse audio importeur langs die twee fraaie luidsprekers in de prijsklasse van rond 5000 euro mijn huiskamer in schuift, enkele dagen later gevolgd door een andere distributeur die een cd speler en een geïntegreerde versterker bij mij achterlaat. Hoe kun je als audiofiel beter beginnen aan de donkere dagen voor Kerstmis dan met een huis vol audio? Het vooruitzicht van urenlang genieten van muziek middels tussenkomst van steeds wisselende componenten doet me verlangen naar de vele lange winteravonden die ik voor de boeg heb. Mijn grootste probleem zal zijn dat ik moet beslissen met welke componenten ik een aanvang maak. Want met het maken van een keus beslis ik tegelijkertijd welke componenten nog even in de wachtende rij geplaatst zullen worden. En de distributeur die moet wachten zal daar niet blij mee zijn want niet spelende componenten kosten geld.
In de laatste week die aan het heerlijk avondje voorafgaat houdt ons audioclubje, in dit geval bij mij thuis, zijn maandelijkse luisteravond. Het is een triomfavond voor het analoge medium dat mij zo na aan het hart ligt. ‘The Weavers’ klinken via het zwarte goud beduidend ‘echter’ dan middels het gouden schijfje en ook een oude lp van Viktor Laszlo doet de harten sneller kloppen. Aan het eind van de avond, als het late tijdstip het op enig niveau verder draaien onmogelijk maakt, worden de agenda’s getrokken voor het maken van een afspraak voor de gezamenlijke nieuwjaarsborrel. En pas dan worden weer voor het eerst in huize de Jeu woorden gebruikt die te maken hebben met Sint Nicolaas en Kerstviering. Op dat moment realiseer ik me dat mijn opzet geslaagd is en dat de gevreesde aankomst van het Spaanse gezelschap dit jaar onopgemerkt aan ons voorbij gegaan is. Mijn eerste Sinterklaas cadeau is daarmee binnen.
Voor mijn kleine oogappeltje is het enkele dagen later zo ver. Dan komen, in de personen van oma en opa, haar eigen Sint en Pieterman op bezoek. Terwijl ze zelf nog in dromenland vertoeft worden de cadeautjes, verpakt in papier met daarop de beeltenis van haar grote idool Pooh, met zorg op en om de peuterfauteuil geschikt. Terwijl we daarmee bezig zijn verheugen we ons ieder voor zich, onder het genot van een aperitief en het dynamische geluid van het Glenn Miller Orchestra, op de blij verraste uitdrukking die straks ongetwijfeld van haar stralende gezichtje af te lezen zal zijn. Madam neemt vandaag echter uitgebreid de tijd voor haar schoonheidsslaapje. Daardoor ben ik al druk bezig met de voorbereidingen voor het diner op het moment dat ze door middel van haar lieflijke stemgeluid aangeeft dat ze uit bed gehaald wenst te worden. Voordat ze met oma naar boven gaat om haar dochter uit bed te halen vraagt Antoinette of ik zo meteen wat foto’s wil maken. Dat kan nog net; de Chardonnay staat gekoeld, de zalm moet nog een kwartiertje in de oven blijven, de groente staat op het vuur, onder de pan met mosselen hoeft pas over vijf minuten een vlammetje, de frituurpan is op temperatuur en zowel de ingrediënten als de beide benodigde pannetjes voor mijn eigen variaties op ‘witte wijn saus’ en ‘mosselsaus’ staan klaar voor gebruik. “Oké, maar dan moet je wel voortmaken.”
Wanneer de drie dames binnenkomen sta ik, met een scheef oog op de kookwekker gericht, met de camera in de aanslag. Oma zet Isabeau op de grond en zonder de stapel cadeautjes verder ook maar een blik waardig te keuren sprint ze diagonaal de kamer door; in de richting van de stoel waar ze opa ontdekt heeft. Na haar ‘natte zoen met armpjes’ begroetingsritueel draait ze zich om en kijkt naar oma en mama die nu beiden hun best doen om haar aandacht op de cadeaus te vestigen. Naar mijn smaak veel te behoedzaam loopt ze dan stapje voor stapje in de richting van de twee vrouwen. Ik sta op hete kolen want ik moet weer van alles gaan regelen in de keuken. Antoinette merkt mijn onrust, reikt naar een groot pak en geeft dat aan Isabeau. Niet gewend om geschenken uit te pakken weet die niet goed wat ze daar mee aan moet. Dit duurt veel te lang en ik schiet dan ook snel enkele foto’s van een verbouwereerd kijkende dreutel.
De mosselen liggen even later te zweten in de dampen van een Californische witte wijn en de geur van een bouquet garni vult de keuken. Druk in de weer met sauspannen, een inmiddels voor consumptie geschikte zalm en in het frituurvet spetterende aardappelkroketjes zie ik toch nog kans om af en toe een blik in de woonkamer te werpen. Isabeau is nog steeds bezig met het uitpakken van haar eerste cadeau. Wanneer dat eindelijk van al het inpakpapier ontdaan is komt er een poppenwagentje te voorschijn waarmee ze acuut door de kamer begint te racen. Daar kan zelf Glenn Miller niet tegenop en Antoinette werpt dan ook meteen een verontschuldigende blik in mijn richting; “Misschien moeten we de plastic wieltjes toch maar met vilt bekleden.” Terwijl ik me bedenk dat ik persoonlijk inderdaad liever gezien had dat opa en oma een minder luidruchtig cadeau uitgekozen hadden word ik vrijwel direct op mijn wenken bediend want uit het tweede pak komt een pop voor de poppenwagen en deze kan God zij dank geen geluid maken. Zelfs het sluiten van de ogen geschiedt geruisloos. Een verademing.
Ondertussen ben ik zo ver dat ik de diverse gerechten op de tafel uitgestald heb en begin ik de wijnglazen te vullen. Antoinette en haar moeder brengen lege glazen naar de keuken en dit is zoals altijd ook voor Isabeau het sein om haar her en der verspreid liggende spulletjes op hun eigen plek terug te leggen. Wanneer ze dat gedaan heeft komt ook het nieuwe speelgoed aan de beurt. Eerst wordt de poppenwagen naast de box geparkeerd en daarna pakt ze de grote kartonnen doos waar de pop in verpakt zat. “Goed zo Isabeau, leg maar bij het pakpapier”zegt Antoinette. Isabeau kijkt haar echter aan met een verontwaardigde blik, loopt naar haar box en plaatst de doos netjes naast ‘Beejt’ oftewel ‘Beer’. “Daar kun je nu aan zien dat het echt mijn dochter is”, zeg ik trots. Antoinette kijkt me niet begrijpend aan. “Ze is dol op muziek, verkiest een lp boven een cd en bewaart nu ook al als een echte audiofiel de doos voor het geval dat ze in een later stadium de inhoud moet vervoeren of vanwege een upgrade door wil verkopen.”