“Paajssss” zegt Isabeau en ze duwt de Duplo versie van deze edele viervoeter onder mijn neus. “Ja, paard” zeg ik voor de zoveelste keer. Antoinette zit in bad en ik pas op de kleine. “Ik ga even in bad Jan, dan kun jij op je gemak muziek luisteren”, had Antoinette gezegd. Ja, dat kennen we. Muziek luisteren met een ruim anderhalf jarige peuter om je heen. Het paard is ondertussen geruild voor een boekje met als titel; “De eerste woordjes”. Voor haar klaarblijkelijk boeiende lectuur want ze loopt er de hele dag mee rond te sjouwen. Ze legt het boekje op mijn schoot, slaat het open en wijst een blok kaas aan; “Kaassss”. “Goed zo, Isabeau; kaas!” De bladzij wordt omgeslagen en er verschijnt een schaap; “Bèèèèèh”. Ik zucht en bedenk me dat ik het onderhand inderdaad nogal bèèèèèh begin te vinden.

Waarom ben ik zo’n idiote audiofiel die wanneer hij naar muziek zit te luisteren ook uitsluitend muziek wil horen? Tijdens het luisteren irriteert ieder ander geluid en iedere afleidende beweging me. Vroeger zette ik een hoofdtelefoon op wanneer ik echt privé naar muziek wilde luisteren. Die dagen zijn echter reeds lang voorbij. Versterkers worden tegenwoordig nauwelijks nog uitgerust met een hoofdtelefoon aansluiting. Natuurlijk zijn er speciale versterkers voor hoofdtelefoons. Er bestaan zelfs enkele zeer mooie exemplaren. Net zo goed als er zeer fraaie hoofdtelefoons op de markt zijn. Ik heb de mijne echter reeds lang geleden verkocht. En dat is ook eigenlijk het probleem niet. De moeilijkheid ligt veeleer bij het anti communicatieve karakter van een hoofdtelefoon. Voor niet-audifiele huisgenoten vormt dit aspect vaak het grootste struikelblok. Zou Antoinette het vervelend vinden wanneer ik een hoofdtelefoon met bijbehorende versterker aan zou schaffen? Mmmm. Waarschijnlijk niet wanneer het gebruik zich zou beperken tot die momenten waarop ik alleen thuis ben. Of voor die tijdstippen waarop zij en Isabeau reeds in diepe rust zijn. Maar om zo’n dure aanschaf te maken puur voor dat soort momenten? Nee, dan maar niet.

Isabeau begint een op de salontafel liggende Lucky Luke door te bladeren en iedere keer dat ze het paard Jolly Jumper ontwaart klinkt het opnieuw; “Paajssss”. De net aangeschafte 180 grams lp van Robbie Williams waarop hij begeleid wordt door een geweldige bigband komt daar ondanks de grote hoeveelheid geproduceerde decibels in mijn beleving niet meer echt bovenuit. Ik zucht en kijk om me heen. Naast de Lucky Luke met als titel “De verloofde van Lucky Luke” ligt een opengeslagen exemplaar van het weekblad Libelle waar Antoinette op geabonneerd is. De rubriek waar mijn oog op valt is getiteld “Beste Libelle” en de ingezonden brief die deze rubriek opent heeft als kopje; Zee-ziek of mu-ziek? Voor deze audiofiel natuurlijk een intrigerende titel en voor ik het weet zit ik verzonken in de brief. Te laat kom ik er achter dat Isabeau besloten heeft dat de eerste pagina van het Lucky Luke album eigenlijk volledig overbodig is. Hoe we dat aan Antoinette, een fanatiek verzamelaarster van strips,  gaan vertellen is van later zorg.

De briefschrijfster vertelt dat ze al jaren niet meer mee ging wanneer haar man naar hun boot ging omdat ze zo’n last had van zeeziekte. Totdat ze hoorde van een Russische wielrenner die in de Tour de France ziek en misselijk over de finish kwam. De geconsulteerde arts constateerde dat hij last had van zeeziekte en adviseerde hem om in de volgende etappe een walkman op te zetten. Het verhaal gaat verder met de opmerking dat hij dit advies opvolgde en vervolgens zelfs de volgende etappe won. U raad het al; de vrouw deed hetzelfde en gaat nu weer vrolijk zeilen met haar man. Ze zet de koptelefoon op, doet hem na twintig minuten weer af, en wanneer na verloop van tijd de eerste verschijnselen van misselijkheid zich weer voordoen zet ze hem opnieuw op. De boot heeft voortaan een walkman aan boord als standaarduitrusting. Mijn eerste reactie is; Wow, dit opent perspectieven! Maar na enige seconden verandert dat in; dit zou voor sommige mensen perspectieven kunnen openen. Ik kan me voorstellen dat een aantal audiofielen hier hun voordeel mee kunnen doen. Nee, ik ga het niet helemaal uitkauwen maar wanneer U een moment neemt om Uw gedachten daar rustig over te laten gaan weet ik zeker dat U er uit komt. Tenzij Uw wederhelft, net als de mijne, de Libelle leest. Want dan vrees ik dat U hier geen voordeel uit zult kunnen halen.

Al hoewel? Waarom ook niet? Ze weet dat ik nooit haar Libelle lees. Integendeel; ik praat er vrijwel uitsluitend smalend over. En die Russische wielrenner heeft waarschijnlijk jarenlang gewoon kunnen rijden tot op dat ene moment. Met ander woorden; het kan mij ook van het ene op het andere moment overvallen. Ik fiets al enige tijd op een mountainbike waarbij Isabeau in een zitje zit dat aan mijn stuur bevestigd is. Antoinette wilde graag dat ik zou gaan fietsen. Misschien moeten we zo meteen even een rondje maken. Langs Oudenhoorn en Brielle, misschien zelfs via de badplaatsen Rockanje en Oostvoorne; een geweldige route trouwens.

De kleine heeft gebruik gemaakt van de periode waarin ik in gepeins verzonken was en ik zal een hele goede smoes moeten verzinnen om te verklaren hoe het komt dat de Lucky Luke van Antoinette nu veranderd is in een losbladig exemplaar. Shit! Ik vrees dat dit zelfs voor mij een te grote opgave zal blijken te zijn.Waarschijnlijk zit er niets anders op dan dit exemplaar te vervangen door een nieuw. “O, o” zegt Isabeau en ook ik heb het gehoord; daar komt mama de trap af! De kamerdeur gaat open en ik zie mijn fris gewassen en relaxte lief. “Ha schat, heb je zin om nog een eindje te gaan fietsen?”vraag ik. De groene ogen veranderen van uitdrukking; “Hoe bedoel je?” “Gewoon. Ik heb zin om een eindje te gaan fietsen”.

De grote ogen worden nog groter. “Jij? Zin om te fietsen?” Shit, die vrouw kent mij te goed. “Ja, het is heerlijk weer en Isabeau heeft er ook zin in, hè Isabeau?” De dreutel kijkt me aan met dezelfde grote ogen die ik zo goed ken van haar moeder. “Ik heb net in bad gezeten Jan, als ik nu ga fietsen raak ik weer helemaal bezweet”zegt Antoinette. Ze komt naast me zitten en legt twee armen om m’n hals. “Eigenlijk wilde ik vroeg naar bed”, zegt ze en ze kust me vol op m’n mond. Op dat moment begint het dek onder me te bewegen. Zeeziek?