Vanmorgen heb ik de voor- en eindversterker, die de laatste vier weken in het kader van een test voor hifi.nl in mijn installatie opgenomen waren, weer uit mijn systeem gehaald. Nu zult U misschien denken: “Is dat zo bijzonder dan?” Nee, dat is op zichzelf niet bijzonder. In die zin, dat het me zeer regelmatig overkomt dat ik apparatuur voor enkele weken in huis heb en dat ik dus gewend ben dat ik er ook weer afscheid van zal moeten nemen. Maar soms is dat toch wat moeilijker wanneer de componenten een meer dan gemiddelde indruk gemaakt hebben. En het vervelende is nu dat ik dat woordje “soms” uit de vorige zin zo langzamerhand moet gaan vervangen door het woordje “vaak”.

Mijn indrukken van de voor- en eindversterker waar ik het nu over heb zijn inmiddels beschreven in een recensie dus inhoudelijk ga ik daar hier niet verder op in. De merknaam is Korato, voor het geval U het toch na wilt zoeken. Te zijner tijd dan wel te verstaan, want bij het on line komen van deze column zal de recensie nog niet op de home page van hifi.nl staan. Dat zal pas gebeuren wanneer de nieuwe homepage een feit is. Wanneer U de recensie leest zult U beter begrijpen waarom het afscheid voor mij zo moeilijk is. En datzelfde geldt voor recensies van bijvoorbeeld de Clearaudio Champion, de Pathos Twin Towers en de Karan KA-i180. In elk van die gevallen deed het pijn op het moment dat de doos met het apparaat weer opgehaald werd.

De Clearaudio Champion heb ik echt gemist. Mijn Rega Planar 3 stond te verkommeren op zijn wandbeugel vanaf het moment dat hij de plek van de Champion weer ingenomen had. En dat is zo gebleven tot ik hem verkocht had. Niet omdat het een slechte speler was. Integendeel; voor het geld was het een prima draaitafel die me door de jaren heen veel luisterplezier geboden heeft. Het verschil was echter dusdanig groot dat ik het geluid van de Rega niet meer kon horen zonder aan de Champion te denken. Een volledig scheve vergelijking, zeker omdat er in de Champion een heel fraai, maar dus ook duur, Clearaudio Sigma mc element zat. Bij de Pathos TT was het de combinatie van buis en transistor die in dat ontwerp tot een heel mooi resultaat leidde. Toch heb ik die minder sterk gemist dan de Champion. En eigenlijk weet ik nu al dat ik morgen de Korato al veel minder zal missen. Om het over de dag daarna maar niet te hebben. En ik weet ook wel hoe dat komt; ik hou namelijk nog steeds van het geluid dat de Densen’s neerzetten.

Ik heb dan ook niet echt de neiging om, iedere keer wanneer ik iets moois in mijn keten integreer, het vervolgens ook daadwerkelijk aan te schaffen. Die keren dat ik dat wel gedaan heb, confronteerden me echter ook steeds opnieuw met een andere kant; het afscheid nemen. Want ik weet niet hoe het U vergaat wanneer U een audio component vervangt, maar bij mij ontstaat er dan een mengeling van gevoelens. Ik ben dolblij met het nieuwe component. Uiteraard, want anders zou ik het niet aangeschaft hebben. Maar tegelijkertijd realiseer ik me dat ik afscheid moet nemen van een oude vertrouwde. Van een apparaat dat, ook al zullen veel mensen dat niet begrijpen, ik in feite zie als een vriend of misschien eerder nog een vriendin. Een vriendin waar ik veel heerlijke uren mee doorgebracht heb.

Nu zult U zich misschien afvragen; waarom houdt hij dat apparaat dan niet? Inderdaad, dat is een mogelijkheid. Maar voor mij zijn er een aantal redenen om dat niet te doen. Ten eerste een reden van financiële aard. Want hoewel ik Hifi apparatuur niet duur kan vinden – tenslotte levert het me veel meer op dan het me ooit in geld kan kosten – blijft het wel een feit dat het veel geld kost. En ook ik heb mijn maandelijkse hypotheekkosten, kosten van levensonderhoud etc. Een tweede reden is dat ik van mijn huis geen museum wil maken. En dat zou het wel worden want ik weet dat ik de oude apparatuur nooit meer in mijn set zou integreren. De enige versterker die ik zo jaren op de zolder stoffig heb laten worden was een fraaie oude Sansui. En zelfs die heeft nooit meer het genoegen mogen smaken om nog één laatste keer te excelleren. Dan is er tenslotte nog een derde reden en dat is misschien wel de belangrijkste. Eigenlijk hangt hij samen met de tweede reden. Bij de Sansui heb ik het afscheid lange tijd uitgesteld. Daardoor werd het steeds moeilijker om dat op een bepaald moment daadwerkelijk ook nog te doen. Bij een snel afscheid, zeker wanneer dit gebeurt in de periode waarin ik verliefd ben op het nieuwe component, is de pijn kort en scherp en daardoor beter te verduren. Daarna verwordt het apparaat waar ik afscheid van genomen heb geleidelijk tot een zoete door mij gekoesterde herinnering. En dat ervaar ik op den duur als een verrijking.

Soms komt er een nieuw item op mijn pad dat klankmatig een verbetering brengt terwijl de kosten hiervan beduidend lager liggen dan die van het voorwerp dat het op dat moment vervangt. En dat geeft weer een ander gevoel. Jarenlang heb ik onder mijn cd spelers, en later onder mijn cd transporten, gebruik gemaakt van drie grote Harmonix schijven. Ten tijde van de aanschaf heb ik 700 gulden voor deze voeten betaald en dat was voor mij op dat moment een groot bedrag. De reden waarom ik ze destijds toch aanschafte was dat het geluid van mijn toenmalige Marantz cd speler mèt die schijven zo veel beter klonk dat ik het gevoel had dat ik niet langer zonder dat geluid zou kunnen. Oké, dat klinkt wat theatraal misschien, maar zo voelde ik het op dat moment. Met pijn in mijn hart heb ik het geld voor de dempers uitgeteld en daarna heb ik er nooit ook maar een seconde spijt van gehad. Tot op het moment waarop ik, nu enkele weken geleden, een nieuwe tweak probeerde.

Het plastic zakje bevat vier kleine vierkante stukjes plaat die samengesteld zijn uit epoxy en kevlar met daar tussenin een honingraatstructuur van aluminiumcellen. Het geheel is bijna gewichtsloos. De prijs van het setje is, vergeleken bij het bedrag dat ik eerder uitgegeven heb voor dempers, een lachertje. De combinatie van laag gewicht en lage prijs maakt dat ik met een gezonde dosis scepsis begin aan het vervangen van mijn Harmonix dempers die tot op dat moment mijn CEC TL5100 belt drive cd transport ondersteunen. Eén van de drie bevindt zich recht onder het loopwerk en de plek is tot op de millimeter nauwkeurig bepaald. De tweede bevindt zich exact onder de voeding terwijl de derde zodanig geplaatst is dat het transport in evenwicht blijft. Deze met uiterste zorgvuldigheid geplaatste tweaks worden nu verwijderd en daarvoor in de plaats komen onder de vier voeten van de drive de vier vierkantjes. Tussen de champagnekleurige drive en de dikke zwarte granieten plaat in vallen ze bijna in het niet,ware het niet dat ze zo lelijk zijn. Mijn scepsis groeit.

Een cd verdwijnt in de lade en dan klinkt muziek. Mijn eerste reactie is er een van ongeloof; dit kan helemaal niet! Ik hoor namelijk nauwelijks verschil. Vier lukraak onder de voeten geplaatste, niet afgewerkte stukjes plaat bewerkstelligen op het eerste gehoor hetzelfde effect als drie zorgvuldig geplaatste uitgebalanceerde tweaks. Dit is natuurlijk nog maar een eerste indruk en ik zal nog wat meer luisterwerk moeten verrichten maar wat me in feite stoort is dat ik in het verleden een grote som geld neergeteld heb terwijl nu blijkt dat het ook voor veel minder geld kan. Op dat moment heb ik dan ook geen enkele moeite om afscheid te nemen van de Harmonix dempers. Ik ben zelfs even in staat om ze in de afvalemmer te gooien. Uiteraard is dat slechts een moment opname want het volgende ogenblik realiseer ik me ook dat de Harmonix dempers inmiddels hun geld wel opgebracht hebben. En direct daarop volgend bedenk ik me dat ik ze ook nog op andere plekken in mijn set uit kan proberen hetgeen op zich weer een leuk vooruitzicht is. Waarschijnlijk zal het afscheid van deze Harmonix voeten dan ook maar tijdelijk zijn.