Naarmate we onze bestemming naderen valt het mij op dat ik steeds minder auto’s zie met daarin een dwarsdoorsnede van de Nederlandse maatschappij. De voertuigen met een of meerdere vrouwen en die met een of twee echtparen, al dan niet in gezelschap van kinderen, worden steeds schaarser. In plaats daarvan zie ik steeds meer, en op een bepaald moment zelfs nog vrijwel uitsluitend, auto’s met daarin een of meerdere mannen. “Zou ik wel naar binnen mogen?” vraagt mijn vrouw zich quasi bezorgd af. De heilige koeien laten de afrit die leidt naar het plaatselijk voetbalstadion links liggen en rijden in plaats daarvan in colonne door naar een nabij gelegen congrescentrum.
Op de parkeerplaats een grote diversiteit aan rollend blik; de splinternieuwe dikke Mercedes Benz S klasse naast de al vele apk keuringen achter de rug hebbende Opel Kadett. Voor de ingang een lange rij wachtenden. De eenlingen zijn voornamelijk in zichzelf gekeerd, de groepjes over het algemeen in drukke conversatie verwikkeld. Ik pik meerdere onderwerpen van gesprek op. Opvallend veel gaan er over audio; naar welke stand eerst?, zou die nieuwe Mark Levinson 383 ook te horen zijn?, hopelijk kunnen we nog kaarten krijgen voor die SACD demo, etc. Sommigen vertonen het uitgelaten gedrag dat mij doet denken aan dat van kinderen die zich verzamelen bij het vertrekpunt van hun jaarlijkse schoolreisje. Een enkeling werpt een steelse blik naar mijn lief die zich in dit masculiene bolwerk wat nadrukkelijker tegen mij aan nestelt.
Eenmaal door de kaartcontrole stappen we de eerste de beste ruimte binnen. Het lijkt alsof we een kerk binnenstappen; er hangt een bijna religieuze stilte. De aanwezigen behoren, zoals verwacht, vrijwel zonder uitzondering tot het mannelijke geslacht waarbij het me opvalt dat de generatie van de “baby boomers” zeer sterk vertegenwoordigd is. We gaan op de twee middelste stoelen van de eerste rij zitten en wanneer alle ons omringende zetels bezet zijn wordt de deur geruisloos en zorgvuldig gesloten door een bedachtzaam lange magere man die zich vervolgens discreet terugtrekt om plaats te maken voor een korte man met een gezet postuur.
Deze kijkt met een heersersblik de ruimte in en het verbaasd mij niet dat er, wanneer hij zijn mond eenmaal open doet, Duitse klanken aan zijn lippen ontstijgen. Er volgt een verhaal over een nieuw totaalconcept, bedacht door topmensen van drie Duitse firma’s. Na dit verhaal verschijnt de magere man weer in beeld en nu beiden naast elkaar staan moet ik denken aan de twee belangrijkste figuren uit het beroemde verhaal van Cervantes over “Don Quichotte de la Mancha”. De magere man, die overigens geen Spaans maar eveneens Duits blijkt te spreken, neemt de presentatie over en legt een langspeelplaat op de roterende Clearaudio draaitafel. Wanneer hij vervolgens een verzwaringring over de zwarte schijf plaatst zie ik uit mijn ooghoek de rechter wenkbrauw van mijn vrouw kort omhoog en vervolgens weer omlaag gaan.
De man laat de arm op de plaat zakken en terwijl hij langzaam uit het beeld verdwijnt vult de ruimte zich met stem en vioolspel van de bij onze oosterburen zeer geliefde Herman van Veen. Het is een los, open, fraai analoog geluid. Als het nummer afgelopen is schrijdt de lange man opnieuw voorbij, neemt de ring van de draaitafel, beroert de zijkant van de lp met zijn lange vingers en loopt vervolgens op bedachtzame wijze met de relikwie weg. Ik kan de impuls om de gaan staan nog maar net onderdrukken.
Dan wordt de stilte wreed doorbroken. Ik kijk weer opzij en zie dat nu beide wenkbrauwen omhoog gaan. “Is dit nu een tijd om koffie te gaan zetten?” fluistert mijn vrouw mij achter haar hand toe. Haar buurman lijkt uit zijn trance te ontwaken en kijkt verstoord onze kant op. “Hij is de plaat aan het wassen, lief” antwoord ik terwijl ik de blik van de buurman neutraliseer. Haar wenkbrauwen blijken nog hoger te kunnen worden opgetrokken. “Ik leg het je later nog wel uit” sis ik tussen mijn tanden terwijl het gereinigde vinyl voorbij gedragen wordt. Het ritueel met de zware ring en de dalende arm wordt herhaald en wederom weerklinkt van Veen. Aan de bovenkant van het spectrum lijken de tonen wat ronder, als het ware nog analoger, te klinken. Ik hoor naast me een goedkeurend “mm” klinken. De buurman heeft de ogen ten hemel geslagen.
Wederom verschijnt de lange man als uit het niets. Ditmaal met een klein flesje in de hand. Een druppeltje van de wondervloeistof wordt tussen naald en groeven aangebracht. Herman blijkt vandaag maar een nummer op zijn repertoire te hebben en weer klinkt de viool anders. Of komt dat omdat ik verwacht dat hij na de behandeling anders zal klinken. Wie zal het zeggen. Fraai klinkt het in ieder geval wel. Ik word in mijn overpeinzingen gestoord door de mededeling dat de demo ten einde is en we sluiten aan in de rij die langzaam richting gang schuifelt.
Op de gang vraag ik; “ En, wat vond je ervan”? “Los van de poppenkast eromheen vond ik het heel levensecht klinken” zegt ze. En dan vervolgt ze terwijl ze me peinzend aankijkt; “Je zou je bijna afvragen waarom de cd eigenlijk ontwikkeld is als een lp zo goed kan klinken”. Dan verschijnt er een twinkeling in haar ogen. “Al denk ik wel dat je met deze voorbereidingen en handelingen niet meer dan hooguit twee lp’s op een hele avond kunt draaien”. Ondertussen zijn we aangekomen bij de ruimte waar een meerkanalen SACD demo gegeven zal worden. Aan de deur wordt nauwgezet gecontroleerd of we de vereiste plaatsbewijzen bezitten. Rondom ons worden belangstellenden terug gewezen en met het gevoel tot een selecte groep van uitverkorenen te behoren betreden we de ruime zaal.
We worden opgewacht door diverse mannen in blauwe blazers en een dame achter een laptop. Een uitgelezen keuze aan opname en weergave apparatuur van Marantz, speakers van B&W en meters blauwe bekabeling van Siltech zijn prominent aanwezig. Helaas zijn we wat aan de late kant waardoor we genoegen moeten nemen met twee zitplaatsen links achteraan. Na de openingsverhalen door de organisator en een van de sponsors wordt er door degene die de muziek opgenomen heeft, waar is zijn blazer trouwens, een toelichting gegeven op de stukken die ten gehore gebracht zullen worden. Zodra de SACD opname klinkt is de meerwaarde van het medium ten opzichte van de conventionele stereomix zonneklaar. Er is veel meer ruimtelijke informatie die je het gevoel geeft bij de opname aanwezig te zijn. Tegelijkertijd wordt het echter duidelijk dat ook bij meerkanalen SACD de luisterplek van groot belang is. Doordat we links achteraan zitten wordt het beeld scheef getrokken en, gehoormatig met gesloten ogen zoekend naar het podium, heb ik het gevoel dat de stage zich ergens links voor mij bevindt. De gitarist van een Duitse groep, waarvan ik ter plekke besluit om de naam te vergeten, lijkt uit de groep gestapt te zijn om naast mijn linkeroor een solopartij te spelen. Bij de opnames van een symfonie orkest krijg ik de indruk dat ik tussen de orkestleden in sta hetgeen mij terug doet verlangen naar mijn plekje in de zaal. Overtuigd van het potentieel maar met gemengde gevoelens ten aanzien van deze demo en de toepasbaarheid in mijn woonkamer, waar laat ik in godsnaam al die B&W’s, verlaten we even later de ruimte om op de gang opgewacht te worden door een volgende groep van verwachtingsvolle audio liefhebbers.
Na kort overleg besluiten we om, alvorens onze tocht langs de diverse importeurs te vervolgen, eerst een hapje te gaan eten en we zetten koers naar het restaurant. Naast elkaar aan een tafeltje gezeten laten we beiden de tot nu toe opgedane indrukken wat bezinken. Ondertussen kijk ik om mij heen naar het beurspubliek. De meeste mannen lopen inmiddels met een plastic tasje met foldermateriaal in de hand met daarop de naam van een importeur, een product of een audioblad. Zoals wel vaker het geval is lijkt ook nu Antoinette mijn gedachten te lezen. “Dat verzamelen van folders doe jij nooit hè? Vraagt ze. “ Nee, ik zie absoluut het nut niet van al die folders. Wanneer ik iets interessant vind ga ik wel een keer naar een dealer en laat ik me persoonlijk voorlichten” antwoord ik.
“En, vond je het tot nu toe interessant?” vraagt ze. “O zeker wel, maar ik hoef nog geen aanvullende informatie” antwoord ik. “En jij?” Er verschijnt een peinzende blik in haar groene ogen. “Ik ben verrast door de kwaliteit die het analoge medium van het verleden heden ten dage kan bieden en overdonderd door het digitale medium als een mogelijke belofte voor de toekomst maar…….” Ze pauzeert even, zuigt haar onderlip naar binnen waardoor deze wit wegtrekt en vervolgt dan; “Ik vind het thuis eerlijk gezegd nog steeds het mooist klinken”. Voor die opmerking kan ik haar zoenen en dat doe ik dan ook. Langzaam keert het bloed in haar onderlip terug. “ Kom, dan gaan we verder kijken, des te eerder kunnen we weer naar huis”, zeg ik terwijl ik een arm om haar heen leg. In gedachten zie ik ons alweer op de bank zitten, onder het genot van een heerlijke gekoelde droge Chablis naar onze eigen geluidsinstallatie luisterend.
