Morgen is het dan eindelijk zo ver; de vrije dag waar ik al enige tijd naar uitkijk. Niet dat ik nooit vrije dagen heb, integendeel. Sinds ik een 36-urige werkweek heb, werk ik de ene week 40 uur en de volgende week 32 uur zodat ik om de andere week een vrijdag vrij ben. Maar dat is niet hetzelfde. Die dag zit meestal al vol met allerlei activiteiten, al dan niet gezamenlijk met mijn vrouw en dochter. Nee, dit is zo’n vrije dag die nog niet ingevuld is. Oké, ik geef het toe, hij is al wel ingevuld maar wat ik bedoel te zeggen is; ik heb met niemand afgesproken.

“O ja lief, ik weet niet of ik dat al gezegd had maar ik ben morgen de hele dag thuis.” Mijn vrouw kijkt verbaasd op van haar boek. “O?” “Ja, ik moet die serie communicatievaardigheid trainingen waar we in het najaar mee beginnen nog voorbereiden en ik krijg de gelegenheid om dat thuis te doen.” “Dan zal ik je morgen gewoon door laten slapen als ik er uit ga.” “Fijn, dan zet ik mijn eigen wekker op 8 uur en dan ben ik toch nog vroeg aan het werk.”

De volgende morgen word ik, zoals altijd, om kwart voor 5 wakker. Met gesloten ogen lig ik te bedenken wat ik die dag zal gaan doen. Uiteraard wordt het een audio dag. Dat spreekt voor zich. Maar die kan ik op allerlei manieren invullen. Ik zou een van mijn dealertochten kunnen gaan maken. Bij de verschillende audio dealers langs om bij te praten over nieuwe producten, indrukken over audio shows zoals de afgelopen Doelen Lente Hifi show uit te wisselen, nieuwe componenten beluisteren en misschien wat audiofiele cd’s uitzoeken, beluisteren en aanschaffen. Op zich een heerlijke manier om de dag door te komen.

Wat meer voor de hand ligt is dat ik me installeer met een stapel lp’s en cd’s en me vervolgens onderdompel in het grote audiofiele genieten. Zeker nu we een klein dochtertje hebben ontbreekt me vaak de tijd om dat uitgebreid te doen en het is dus een aantrekkelijk alternatief. Me realiserend dat ik nog wat tijd heb om een besluit te nemen draai ik me naar mijn echtgenote toe die op dat moment het alarm van haar wekker afzet. Ze draait zich naar me toe en in een reflex doe ik mijn ogen dicht. Waarom eigenlijk? Ik ben absoluut niet het uitslaaptype en samen douchen is een perfecte manier om de dag te beginnen. Op het moment dat ze de deur van de douchecabine opent stap ik mijn bed uit.

“Je bent lekker vroeg hè? Op deze manier kun je vandaag veel doen.”zegt mijn vrouw wanneer we een half uurtje later samen aan de ontbijttafel zitten. “Ik breng Isabeau zo wel naar Sascha en ik zal haar vanmiddag ook wel ophalen, dan heb je de hele dag de tijd.” Terwijl ik langs haar heen naar buiten kijk en zie dat het een schitterend zonnige dag gaat worden zit ik in gedachten al op de studeerkamer voor mijn vinyl verzameling een stapeltje lp’s samen te stellen. Bovenop ligt de lp van Reinbert de Leeuw; “Erik Satie, early pianoworks, volume one” verschenen op het Harlekijn label. “Is goed schat”zeg ik afwezig. Als tweede plaat …….. “Schat wil jij Isabeau even in de maxi cosy leggen en haar dan bij me in de auto zetten?” “Natuurlijk.” Misschien de cd van Bill Evans; “You must believe in spring” denk ik terwijl ik met mijn dochter de trap afloop. Als ik vervolgens met haar bij de auto kom en het portier opendoe maakt mijn vrouw aanstalten om te starten. “Misschien kun je ook nog wel even in de tuin zitten, het is zulk lekker weer.” “Nee, daar heb ik absoluut geen tijd voor. Weet je wel hoeveel werk het is om zo’n training helemaal op papier te krijgen?”

Terwijl ik de dames vanaf de voordeur uitzwaai twijfel ik over mijn derde keus; een zangeres, maar wie. Er zijn er zo veel. Plotseling weet ik het; de platenhoes met daarop het gezicht van de brunette in een krans van door een windvlaag wijd uitstaand haar. “Sandy”van Sandy Denny. Een prachtige lp uit 1972, verschenen op het Island label. Ik snel de trappen op naar de studeerkamer. Onder het platte dak zal het daar in de loop van de dag behoorlijk warm worden. De twee tot nu toe uitgekozen zwarte schijven zijn redelijk snel gevonden - toch die hele rij nog maar eens op alfabet zetten neem ik mezelf voor – en ik besluit die eerst maar te draaien voordat ik een verdere selectie maak.

In de woonkamer schijnt de zon door de ramen. De stralen weerkaatsen via het zwarte acryl van de draaitafel en het chroomstaal van het audiomeubel. De naald zakt in de groef en de ruimte wordt gevuld met pianoklanken. Even twijfel ik; de sweet spot of…. Dan loop ik naar de tuindeur en schuif deze open. Het echte luisteren komt straks wel. Nu eerst even genieten van de ochtendkoelte met op de achtergrond de voorbij drijvende pianoklanken. De tuinstoel plaats ik in het midden van de geopende schuifdeur en ik stel de rugleuning in op de meest comfortabele stand.

Ik word weer wakker als de zonnestralen op mijn gezicht vallen. Een snelle blik op mijn horloge. Een uur. Zonde van al die verloren tijd. Nou ja, niets aan te doen. De tuinstoel is zo terug gezet en ik ga naar binnen om de plaat van de draaitafel te halen. De schuifdeur doe ik achter mij op slot. Zal ik eerst wat eten of de volgende plaat opzetten. In gedachten kijk ik nogmaals op mijn horloge. Het is uiteraard nog niet veel later maar mijn oog valt nu wel op de datum; 15 juni. Vijftien juni? Dat is mijn trouwdag! Tegelijkertijd hoor ik de buitendeur open gaan. “Hoi Jan, daar zijn we weer.” “Wat ben je vroeg”zeg ik terwijl ik de maxi cosy van haar overneem. “Ja, ik heb maar een halve dag vrij genomen dan kan ik nog even in de tuin zitten. En misschien kun jij dan nog even gezellig bij ons komen zitten.” “Prima schat, maar nu nog niet hoor, ik ben net zo lekker bezig. Ik ga nog even verder.” Dan ga ik snel naar boven.

Op de studeerkamer aangekomen zet ik de computer aan. Terwijl deze opstart krijg ik een idee. Het restaurant waar we voor het eerst samen gegeten hebben. En Sascha even bellen of zij Isabeau vanavond kan hebben. De reservering is snel rond en ook mijn dochtertje is probleemloos onder te brengen. Dan sta ik op en trek ik een aantal studieboeken uit de diverse boekenkasten. Verspreid over het bureau lijkt het inderdaad of ik druk aan het werk ben. Een schrijfblok en een pen et voila; het volmaakte alibi. Dan bedenk ik me dat ik eigenlijk net zo goed even daadwerkelijk iets aan de opzet van het trainingsprogramma kan doen. Ik heb tenslotte nog even tijd. Een paar uur later ga ik naar de slaapkamer om me te verkleden.

Als ik daarna de kamerdeur open doe zie ik mijn vrouw bij de audio kast staan. In haar hand heeft ze de lp van Sandy Denny. “Die ken ik geloof ik niet, wil je hem voor me opzetten?” Ze is nog steeds niet echt vertrouwd met de draaitafel en ze durft het dan ook niet aan om zelf een plaat te draaien. “Gaan we niet even samen in de tuin zitten dan?” vraag ik verwonderd. “Daar heb ik gezeten maar het wordt nu wat frisser en er moet tenslotte ook nog iets aan het eten gebeuren.” Lijkt het maar zo of hoor ik een lichte teleurstelling in haar stem. Ze kijkt mijn kant op en er komt een vragende blik in haar ogen. “O ja, had ik dat nog niet verteld, we gaan uit eten vanavond.” Het groen van haar ogen begint te glanzen en ik voel twee armen om mijn hals glijden.”Ik dacht al dat je het vergeten was.” “Hoe kun je dat nu van me denken.”reageer ik met een verontwaardigde toon in mijn stem.

Een kwartier later hebben we de kleine weer bij de oppas afgezet en draaien we de provinciale weg op. “Waar gaan we heen, Aquarius is toch de andere kant op?” “We gaan niet naar Aquarius schat.” “Ik ben dol op verrassingen.” Dat weet ik en om die reden vertel ik dan ook niet waar we naartoe gaan. Pas als we op de rijksweg richting Dordrecht rijden heeft ze een idee. “Dat meen je niet, het is een gewone doordeweekse dag. We gaan toch niet naar Brabant?” Ik zwijg nog steeds in alle talen al realiseer ik me dat er nu nog maar weinig mogelijke bestemmingen overblijven.

Een uur en een kwartier nadat we uit Hellevoetsluis vertrokken zijn komen we bij het restaurant aan. Terwijl mijn vrouw de ober naar onze tafel volgt blijf ik bij de garderobe staan en laat ik mijn ogen door de zaak dwalen tot ik de eigenaar in het vizier krijg. In de loop der jaren heeft hij ons regelmatig culinair verwend en op het moment dat hij mij ziet komt hij dan ook snel naar mij toe. Uiteraard kan hij aan mijn wens voldoen en even later voeg ik me dan ook bij mijn eega die inmiddels al iets te drinken voor ons besteld heeft. “Waar bleef je nou?” Ik mompel iets over toilet en zoek ondertussen de wijnkaart af naar de Chardonnay die mij de vorige keer bijzonder goed gesmaakt heeft. Helaas staat hij er niet meer bij maar ik zie een Pouilly Fume die me aanspreekt. De muziek wordt langzaam weggedraaid en even later klinken de eerste klanken van “All or nothing at all” in de uitvoering van John Coltrane. “Proost schat, op ons.” Wat je al niet moet doen voordat je als audiofiel ongestoord naar je favoriete muziek kunt luisteren.