Ik word wakker van de zon die op mijn kussen valt. Als ik me op mijn linkerzij draai komt mijn echtgenote in beeld. Op het moment dat ik haar wang aanraak slaat zij langzaam haar lange wimpers op en kijk ik in de mooiste groene ogen die ik ken. Een glimlach verschijnt op haar gelaat. “Goedemorgen” “ Inderdaad” beaam ik. Ook zij voelt de warmte van de zonnestralen die door het raam naar binnen vallen. We wisselen een blik van verstandhouding en zeggen beiden tegelijkertijd: “Strand”.

Een klein uurtje later heb ik alle denkbare benodigdheden ingeladen. Ik bekijk deze berg van onder andere strandscherm, strandtentje, koelbox met babyvoeding en tas met extra kleertjes, luiers etc. en bedenk me dat we, in de tijd toen we nog met z’n tweeën waren, toch aanmerkelijk minder nodig hadden; hooguit twee handdoeken en wat minuscule lapjes textiel die de kwalificatie badkleding nauwelijks verdienden. Hoe ik dat alles straks van de auto, over de parkeerplaats, door de duinen en over het strand tot aan de vloedlijn moet krijgen? Geen idee, maar dat is van later zorg.

Mijn blik glijdt als vanzelf naar de eveneens in de kofferbak ingebouwde Kenwood eindversterkers en cd wisselaar, onderling verbonden door mooie interconnects, afgemonteerd met WBT connectoren. Alles glimt en blinkt in de zon. Ik check de aansluitingen. Natuurlijk zit alles perfect. Oké, ik geef het toe; ik raak graag audioapparatuur aan en op deze manier lijkt dat ook nog eens functioneel te zijn. Door het keukenraam zie ik dat mijn vrouw nog bezig is om onze dochter de fles te geven dus ik heb nog even tijd om de cd’s uit de wisselaar te halen en om te ruilen. Met het magazijn in de hand stap ik de woonkamer binnen en bij het audiomeubel aangekomen maak ik aanstalten om de cd’s uit het magazijn te halen en op te bergen. “ Laat je Rebecca Pigeon er voor mij inzitten? O, en Era 2 moet je er ook niet uithalen hoor. Met dit mooie weer is Eros Ramazotti trouwens ook wel geschikt om op de strandweg te draaien, vind je niet? En Anna Caram zat er ook al in , toch? “ Het is duidelijk dat mijn lief wat verzoeknummers heeft op deze mooie dag. “Zal ik de rest dan ook maar laten zitten?” vraag ik glimlachend terwijl ik aanstalten maak om de lade met cd jewel cases weer te sluiten. “Nee natuurlijk niet, ruil om wat je wilt”. Vrouwen blijven heerlijke wezens. Ik sluit de lade.

Tien minuten later zijn we gereed om af te reizen en start ik de motor. Bij het omdraaien van de contactsleutel komt het frontje van de in het dashboard ingebouwde Kenwood naar voren en draait vervolgens om waardoor het bedieningspaneel zichtbaar wordt. Ik selecteer een cd van de Braziliaanse zangeres Ana Caram op het Chesky label. Perfecte muziek op deze mooie stranddag. De zwoele stem vult de ruimte. Zorgvuldig stel ik het volume in, waarna ik bas en treble aanpas. De eindversterker die de achterspeakers aandrijft geef ik iets meer volume dan die welke de voorspeakers aanstuurt. Rechts en links zijn mooi in balans. Tevreden met het resultaat schakel ik op en we zetten ons in beweging richting strand.

Ver voordat we de N57 opdraaien zie ik het al; file, en niet zo’n kleintje ook. Als Nederlandse automobilist moet je er tegenwoordig al voordat je daadwerkelijk met je auto de weg opgaat van uit gaan dat je in een file terecht zult komen. Desondanks reageer ik steeds opnieuw als door een slang gebeten op het moment dat ik er daadwerkelijk mee geconfronteerd wordt. In dit geval is mijn reactie wat minder sterk omdat er geen sprake is van tijdsdruk. Dan maar wat later op het strand. Ondertussen zijn we bij de file aangeland en zuchtend voeg ik ons voertuig in de tergend langzaam voortrollende sliert.

Een belangrijk onderdeel van mijn werk bestaat uit het observeren en diagnosticeren van mensen. Doordat ik dat werk al heel lang doe is het observeren van mensen een soort tweede natuur geworden die zich in vrijwel iedere in het dagelijks leven denkbare situatie doet gelden. Dus ook in de file. In dit geval rijdt er voor ons een al wat oudere, door ontelbare minuscule krasjes dof geworden en er daardoor vermoeid uitziende, zwarte Coupe van Koreaanse makelij met het in het dak geïntegreerde onooglijk stukje hard plastic, dat door autoverkopers steevast als “zonnedak” betiteld wordt, naar achteren geschoven.

De bestuurder doet mij denken aan de tv commercial waarin een man, op het moment dat hij op de boulevard twee bevallige dames passeert en zijn hoofd omdraait, zijn pruik verliest. Aan zijn hoofdbewegingen te zien heeft deze man muziek aanstaan; “Walk like an Egyptian”? Gelukkig dringt het geluid niet door tot in onze auto. In plaats daarvan wordt het zoetgevooisde geluid van Ana caram slechts nu en dan onderbroken door de uit de op de achterbank staande maxi cosy opstijgende kirrende geluidjes van mijn dochter en de reacties van mijn vertederd glimlachende vrouw. Achter mij rijdt een brede Mercedes Vito bus met voorin een man en een vrouw die, ondanks het feit dat ze allebei over een bij het formaat van de bus passend postuur beschikken, toch nog vrij ver van elkaar verwijderd zitten. Beiden kijken zwijgend voor zich uit met een gelaat waarin iedere uitdrukking ontbreekt. Waarschijnlijk al jaren gelukkig getrouwd.

We kruipen voort als een lange rij zowel hitte afgevende als hitte absorberende kacheltjes en ik concentreer me op de muziek. Even is alles pais en vree. Dan hoor ik iets. “Ssst” sis ik terwijl ik mij voorover buig. Mijn vrouw is al lang genoeg met deze audiofiel getrouwd om te weten wat er aan scheelt. “Wat hoor je?” Ik maak een afwerend gebaar en spits mijn oren. Het angstzweet breekt me uit. Een woofer? Ja, duidelijk een van de woofers die vervormt. Er trilt iets mee……, het laag is minder gecontroleerd………, het loopt verder door lijkt het wel……, het dreunt???? ….., zwabbert??????….. Dit kan niet! Ik word gek!

Vertwijfeld kijk ik mijn vrouw aan, ondertussen het volume van de achterspeakers terugdraaiend. Terwijl ik zie hoe zij haar schouders ophaalt en op haar gezicht een uitdrukking krijgt waaruit blijkt dat zij het ook niet kan helpen, luister ik oplettend naar de voorspeakers. Het hoog is fraai als altijd. Maar dat laag! Zowel links als rechts? De versterker? Het volume van de achterspeakers wordt weer opgedraaid en het volume van de voorspeakers gaat omlaag. Opnieuw dat fraaie hoog en dat afschuwelijke ongecontroleerde laag. Zo te horen ook hier zowel links als rechts. Alle vier de speakers? Beide eindversterkers? De voorversterker soms? Met mijn blik afwisselend op het display en op de voor mij rijdende auto gericht herstel ik de balans tussen voor- en achterspeakers. Een snelle blik op het gelaat van mijn vrouw en ik kijk weer voor me.

Terwijl ik de Koreaan weer in het vizier krijg komt in mijn brein vertraagd het signaal binnen dat de gezichtsuitdrukking van mijn vrouw ondertussen veranderd is. Een snelle blik opzij bevestigt dit. Ze heeft moeite haar gezicht in de plooi te houden. Haar lachende ogen verraden haar. Dit heeft op mij het effect van de spreekwoordelijke rode lap op een stier. “Wat lach je nou?” bries ik. Ze wijst slechts naar haar buitenspiegel. Mijn ogen flitsen naar de achteruitkijkspiegel. De Vito blijkt een plaatsje verder achter ons te rijden. Zijn oude plaats blijkt nu ingenomen te zijn door een grote, hoog op de wielen staande, pick-up van Amerikaanse makelij met achter het stuur een heftig schokkende jongeman met op zijn hoofd een baseball cap van de uit New York afkomstige Yankees. Mijn aan woede gekoppelde opluchting ontlaadt zich in een scheldkanonnade aan het adres van de opdringerige baspijp op wielen. Mijn eega bekijkt mijn uitval met gemixte gevoelens en zegt uiteindelijk; “ Relax, we zijn gezellig samen uit, de zon schijnt en met je installatie is niets mis. Wat maak je je druk?”

Ze heeft uiteraard gelijk. Nog wat napruttelend besluit ik de installatie uit te zetten. Die vorm van genieten is niet langer mogelijk. Onder het motto “If you can’t beat them, join them” buig ik me voorover. Ik trek het dashboardkastje open, grijp mijn daarin liggende, agressief gelijnde, Oakley zonnebril en zwarte Nike cap en voeg ze beiden toe aan mijn uiterlijk waarmee ik het gabbergehalte aanzienlijk doe toenemen. Dan geef ik de klep een tik waardoor de cap achterstevoren komt te staan. Vervolgens beeld ik me in dat ik iets gegeten heb dat door mijn maag geweigerd wordt en mijn hoofd schiet als vanzelf naar voren terwijl mijn beide schouderbladen in een verkramping naar elkaar toe en vervolgens omhoog trekken. Daarmee heb ik de juiste basis te pakken om ritmisch op het gedreun van de achterbuurman mee te gaan bewegen. Naast mij neemt mijn vrouw het ritme over en in de achteruitkijkspiegel zie ik mijn dochtertje lachen en de achterbuurman zijn duim opsteken. Mijn ruit zakt in het portier en ik steek mijn hand naar buiten om zijn gebaar te beantwoorden. Het geluid komt nu echt in volle kracht binnen. Toch wel een lekker ritme overigens. Welke cd zou het eigenlijk zijn?