Eerder dit jaar verblijdde Steven Wilson zijn trouwe schare fans met een ijzersterk nieuw album. Label K-Scope levert het album ook in de uitvoering zoals de technische schrijver en solo-artiest het eigenlijk heeft bedoeld, op een hoogoplossende meerkanaals schijf.
Rasartiest Steven Wilson, vooral bekend om zijn functie als frontman en instrumentalist van de groep Porcupine Tree heeft de afgelopen jaren niet stilgezeten, integendeel. Zijn ‘side-project’ No-Man samen met Tim Bownes bracht in 2008 het sterke Schoolyard Ghosts uit, dat jaar kende ook de release van de voorganger van dit album, Insurgentes. Verder is hij verantwoordelijk geweest voor het remixen van enkele King Crimson albums, heeft hij als producent opgetreden voor de Zweedse metal/progformatie Opeth, de Noorse zangeres Anja Garbarek en niet te vergeten het sterke comeback-album van het Liverpoolse Anathema. Daarnaast zijn zijn inspanningen voor het project Blackfield ook niet van de lucht geweest. Al deze ervaringen hebben meegeholpen in de vorming van het album getiteld Grace For Drowning.
Wilson heeft ervoor gekozen om de zware gitaren vrijwel geheel van het album te weren en de dragende melodieën te laten uitvoeren door (jazz-)artiesten. Het album is dan ook niet erg toegankelijk geworden voor een mainstream-luisteraar. De complexiteit heerst alom, terwijl Wilson op dit album een hommage brengt aan de jaren zeventig progwereld, die afscheid nam van de standaard 3 á 4 minuten songs en de muziek verdiepte met invloeden van jazz en klassieke werken. De rust van sommige tracks zoals Railer Prelude, met een sferisch koor en enkel ondersteuning van vleugel en keyboard is hier een voorbeeld van. Terwijl een track als Sectarian een veel zwaarder nummer is, dat in eerste instantie zo door heavy metal gitaren gespeeld had kunnen worden. Eén van de mooiste tracks van het album moet wel het ruim negen minuten durende Remainder The Black Dog zijn, dat bol staat van de atmosfeer, psychedelica en een flinke knipoog naar de zeventiger jaren geeft. Hier wel een elektrische gitaar voor de effecten (net als op de track Deform To Form A Star), die feilloos overloopt in een portie sax om samen verder te gaan in wat een muzikaal orgastisch hoogtepunt lijkt... Zoals op vrijwel elke plaat waar Wilson aan meewerkt of in meespeelt is de mixage erg sterk en is elk instrument individueel plaatsbaar.
Steven heeft ook niet de minste artiesten gevraagd om mee te werken aan dit mega-project. Het excellente drumwerk is van Nic France, terwijl voor gitaarspel gebruik zou zijn gemaakt van Trey Gunn, Tony Levin, Robert Fripp (van o.a. King Crimson) en Steve Hackett (Genesis) en Jordan Rudess (o.a. Dream Theater) op keyboards.
Dat Steven Wilson zelf al toegeeft af en toe filmisch over te komen op Grace For Drowning –de bijgeleverde info rept zelfs over een gelijkenis met Ennio Morricone- bewijst onder andere de eerste track van het tweede deel; Belle Du Jour. De eerste op Wilson’s eigen minisite voor het album als download aangeboden track Index had qua percussie en samples niet misstaan op een album van Anja Garbarek, maar de sfeer die op dit nummer wordt gecreëerd is dan weer wel helemaal van Steven Wilson. Track One begint dan weer rustiger, met een fragiel klinkende stem, om uit te monden in een lyrisch hoogtepunt met veel zware drums. Geschikt voor filmmuziek? Ik denk dat iemand als Lars von Trier vooraan zou staan. Het hoogtepunt van het album is het eclectische nummer Raider II met maar liefst ruim 23 minuten speeltijd. Geen nodeloze vulling te bemerken hier, de track is een prettige mix van zware geluiden, slepende drums, akoestische instrumenten, intrigerende vocalen en een hoge mate van dynamiek. Denk aan een mix van het oude Pink Floyd, invloeden van de muziek van Brian Eno en een knipoog naar King Crimson uit de zeventiger jaren. Inclusief fluit, dus. De afsluiter van de twee delen, Like Dust I Have Cleared From My Eye, is een waardig einde met semi-akoestische gitaren, heldere vocalen en een prettige klank.
De Blu-ray biedt de luisteraar nog eens twee bonustracks in de vorm van de nummers Home in Negative en Fluid Tap. Verder vijf video’s van Lasse Hoile, zes –overigens ook goed luisterbare- demoversies en een luxere booklet met handgeschreven songteksten. Maar het is vooral de klank van het album in de meerkanaals versie die het meest kan bekoren. De muziek van het album leent zich zo goed voor surround, dat de luisteraar door deze weergave letterlijk het album wordt ingetrokken. Erg geslaagd, dus, hoewel het 96/24 PCM audiospoor ook zo z’n charme heeft. En zo blijf je het album opnieuw ontdekken. Grace For Drowning blijft in elk geval hoog op mijn favorietenlijst van 2011 staan, op zowel cd als Blu-ray.
Aanvullende informatie:
Label: K-Scope Records
Website
