Ik hoorde laatst een jongeman op een audioshow claimen dat bijna al het vinyl dat opnieuw uitgegeven wordt saaie muziek bevat en voor zijn generatie niet interessant zou zijn. Peinzend over die woorden vervolgde ik mijn weg over de show. Nu, in retrospect, betrap ik mezelf op het gevoel dat ik hem eigenlijk op de website van Music On Vinyl had moeten wijzen. Want dit label brengt niet alleen nieuwe muziek opnieuw op lp uit (denk maar aan Faithless, Slayer of Basemant Jaxx) maar juist ook enkele van die essentiële albums die ervoor zorgden dat de helden van nu ooit ook zelf inspiratie konden vinden.
Onder die laatste noemer mag Alan Parsons en zijn Project zeker vallen, als je het mij vraagt. Want Parsons, die in de jaren zeventig zijn muzikale wederhelft vond in Eric Woolfsen in de kantine van de beroemde Abbey Road Studios, heeft in de jaren zeventig genoeg bijgedragen aan vernieuwende muziek met een eigen karakter. Dat de man al verstand had van zaken blijkt uit zijn betrokkenheid bij de productie van Pink Floyd’s tijdloze album The Dark Side Of The Moon. Rock, populair en toegankelijk en met een hoog musicalgehalte. Alan Parsons Project was (en blijft) toegankelijk, muzikaal en onderhoudend.
Allereerst I Robot, het tweede album van de band uit 1977. Na het debuutalbum Tales Of Mystery And Imagination uit ’76 klonken de invloeden van funk, vroege disco (o.a. de titeltrack) elektropop (The Voice) en soul door op deze nieuwe plaat. Verhalend, tekstueel grotendeels op de werken van Isaac Asimov en af en toe afgewisseld met zoete popballads (The Day After (The Show Must Go On)) is het album erg interessant voor liefhebbers. Muzikaal is er niets aan te merken, maar ook deze herpersing (en het is niet de eerste) mag er ook zijn qua productie en geluidskwaliteit. Het geheel klinkt diep, ruimtelijk –binnen de kenmerkende ‘veilige’ sound van de band zelf natuurlijk-, helder en dynamisch. Het bekendste nummer moet toch wel Breakdown zijn. En de diversiteit op I Robot biedt ook nieuwe luisteraars genoeg luistermateriaal om van te kunnen genieten.
Een jaar later kwam de band uit met Pyramid, hun derde langspeler. Met een licht commerciele insteek qua onderwerp, want pyramides en Egypte waren indertijd een geliefd onderwerp in Engeland en de V.S. En hoewel I Robot wat mij betreft interessanter is qua diversiteit, is het Pyramid dat meer het progressieve rockgeluid kent dat de band als signatuurgeluid op zou gaan nemen. Redelijk helder geproduceerd, meer baslijnen en geluidseffecten en niet te vergeten een scala aan vocalisten die allemaal mee mochten zingen op het album. De meest bekende track moet toch wel What Goes Up zijn, maar het album herbergt meer goede nummers zoals The Eagle Will Rise Again en Pyramania met een flinke dosis keyboards en een wat vlugger tempo. Toch is dit niet het sterkste album van Alan Parsons Project, maar wel een prettig ingevuld conceptalbum uit het einde van de jaren zeventig. Op de één of andere manier komt het album wel wat braver op me over vergeleken met zijn voorganger, als het om de weergave gaat. Maar de persing zelf is dik in orde, op 180 grams vinyl en net als I Robot in een nette gatefold sleeve. Beide albums werden ook opgenomen in dezelfde beroemde studio in Londen waar de oprichters elkaar hadden ontmoet. Prettig luistervoer!
Aanvullende informatie:
Label: Music On Vinyl
Speelduur I Robot: 41:05
Speelduur Pyramid: 37:46
Website Alan Parson
*Kijk ook eens op onze Vinyl Special Page voor meer recensies en leuke artikelen*
