In de wereld van de ware platenverzamelaars zijn er enkele albums die vallen onder ultieme classics. Denk aan recentere platen van Patricia Barber (Café Blue op 45-toeren MFSL) of Roger Waters zijn jaren negentig hit Amused To Death. Albums die hun gewicht in goud waard zijn en vaak nog veel meer. Maar de jaren zeventig kent ook enkele eerste persingen waar verzamelaars trots op mogen zijn. Eén van die albums is afkomstig van de band Affinity, die in de zestiger en zeventiger jaren vooral live veel furore maakte. Hun enige studioalbum is onlangs opnieuw uitgebracht.
Dat het album dezelfde naam draagt als de band is niet nieuw. Ook een gebrek aan inspiratie zal geen oorzaak geweest zijn. Vertigo had als toenmalige platenmaatschappij grote plannen met de band, die het uiteindelijk maar tot één enkele studiouitgave schopten. Slechts enkele maanden na de release van het album Affinity in 1970 was de band al uit elkaar, ondanks de vele lovende kritieken dat het album in ontvangst mocht nemen. Zangeres en muzikale belofte van het jaar van verschijnen van dit album – Linda Hoyle – nam na de Affinity-periode nog wel op voor Vertigo Records, maar vond de magie niet meer terug die wel heerste op dit album. En dus was een verzamelaarobject geboren. De eerste persing van dit album gaat nu voor enkele honderden euro’s over van hand tot hand en dit zal mede de reden geweest zijn voor het Russische Lilith Records om brood te zien in een audiofiele herpersing. Dus is het album nu wederom verkrijgbaar, samen met de eerder op cd (1993) heruitgegeven demo-opnames van enkele tracks.
Het originele album telde zeven tracks. Hierop is Linda Hoyle wel één van de dragende factoren. Haar vocale bereik is groots te noemen en past erg bij de muziekstijl die het beste te omschrijven valt als jazzpop met vele invloeden van rock, R & B, psycedelische muziek en pure jazzfunk. Enkele tracks worden ondersteund door een koperblazersectie (opener I Am So Are You, het funky Three Sisters en het wat rustiger nummer I Wonder If I Care As Much, dat ook een geheel anders opgenomen percussie kent). De stem van Linda is er één met potentie, hoewel ze bij een hoger volume wat rauwer op de luisteraar kan overkomen. Je moet er dus wel van houden. Maar bij lagere volumes in de zang (bijvoorbeeld op Coconut Grove) lijkt er wel een heel andere zangeres bij de band te staan. Veel talent, dus. De muziek wordt ondersteund door gitaarwerk en bas (al dan niet elektrisch) en veel toetsen. Piano, elektrische piano, clavecimbel en de indertijd populaire vibrafoon zijn niet van de lucht en worden met verve bespeeld. Dat bewijst het hoogtepunt (wat mij betreft dan) wel; de track All Along The Watchtower. Dat maak de plaat eclectisch, soms psychedelisch en meevoerend en voor 1970 uniek. De extra tracks die op de tweede plaat zijn geperst kennen een iets minder goede opname, hoewel dat per nummer verschilt. En de bron is natuurlijk een ruim veertig jaar oude mastertape geweest die door Lilith Records wonderschoon is overgenomen, zonder storende artefacten of andere nare eigenschappen als ruis. Voeg aan Affinity nog een cd toe met dezelfde media, zodat er digitaal als analoog genoten kan worden van het moois en deze herpersing kan wellicht ook een verzamelaarsobject worden. Zo moet de platenmaatschappij hebben gedacht, want de gatefold sleeve gaat vergezeld van hetzelfde album op cd.
Aanvullende informatie:
Label: Lilith Records
Speelduur: 71:23 minuten
