Verhalen van je vader en brieven van je moeder gebruiken om de situatie van Palestijnen in Israël vanaf 1948 te schetsen, dat zou gemakkelijk tot een hyperpersoonlijke, sentimentele film kunnen leiden. Zo niet bij Elia Suleiman. Zijn minimalistische filmstijl en gortdroge, niet van cynisme gespeende humor maken dat de absurditeit van de politieke situatie soms ook letterlijk op de lachspieren werkt.

Jacques Tati en Buster Keaton worden vaak genoemd als aan Suleiman verwante geesten, Alex van Warmerdam of Aki Kaurismäki had ook gekund, of Roy Anderson met zijn altijd stilstaande camera. Anders dan al deze filmmakers is het werk van Suleiman primair politiek. Dat kan ook niet anders met zijn persoonlijke achtergrond. De kleine gebeurtenissen die hij toont staan altijd voor iets groters. In Israël is alles per definitie politiek, en dat wordt in onvergetelijk krachtige, vaak absurde beelden gevat. Neem dat van een Arabische jongen een alledaags babbelgesprek voert in zijn mobieltje terwijl er op een afstand van nog geen meter een enorme tank staat die hem met de loop precies in al zijn volledig relaxte bewegingen volgt.

Vader Suleiman was een onverschrokken strijdlustig mens, tot het moment dat zijn houding hem bijna zijn leven kostte. Sindsdien is hij een gebroken man, vervallen tot totale passiviteit en zwijgzaamheid. Dialogen in de film zijn dan ook tot een absoluut minimum beperkt. In het laatste deel van de film, waarin de regisseur elf in de huid van zijn vader kruipt, komt dat wat geforceerd over, maar meestal werkt de zeer visuele stijl van Suleiman geweldig. Hij maakt veel gebruik van herhaling: vrijwel identieke situaties, precies gelijk verbeeld, maar met een piepkleine afwijking. Erg komisch is dat en wrang tegelijk.  

De regisseur heeft aan een paar korte vragen genoeg om een half uur vol te praten in een meegeleverde extra op de DVD. Als daar iets uit duidelijk wordt is het wel dat er een wereld verborgen ligt achter de ogenschijnlijk eenvoudige beelden.

Beeld en geluid zijn strak en puntgaaf. Heel kunstmatig, bijna steriel, maar dat is duidelijk de bedoeling. Tijdens de aftiteling klinkt luid een groteske Arabische cover van de Bee Gees hit Staying Alive. Hoezo cynisch? 

Aanvullende informatie:
Groot-Brittannië/Italië/België/Frankrijk, 2009
Speelduur: 109 minuten
Regie en scenario: Elia Suleiman
Productie: Michael Gentile, Elia Suleiman
Camera: Marc-André Batigne
Montage: Véronique Lange
Art direction: Sharif Waked
Met: Saleh Bakri, Ali Suliman, Amer Hlehel, Elia Suleiman
Extra: interview met de regisseur, 29 minuten
Beeld: 16:9 anamorf
Geluid: DD 5.1 
Uitgave: Cinéart
Website: www.cineart.nl
Distributie: Twin Pics