De debuutfilm van Alejandro Amenábar maakte een jaar of 12 geleden veel indruk. Een spannende thriller rond een thema dat de gemoederen toen flink bezig hield. Mishandeling en moord puur voor het plezier, opgenomen op video, om ook anderen er van kunnen genieten. In hoeverre dergelijke ‘snuff-movies’ daadwerkelijk rouleren is altijd vaag gebleven, maar de film confronteert de altijd medeplichtige kijker daarom niet minder met zijn perverse aard.
Angela studeert op de filmacademie en haar scriptie zal gaan over geweld en media. Niet omdat ze dat leuk vindt: ze heeft juist een erge hekel aan geweld. Een breed en ingewikkeld onderwerp dat vraagt om te analyseren concreet materiaal. De professor die haar begeleidt gaat voor haar op zoek in het uitgebreide archief van de universiteit. Angela vindt hem vervolgens dood in de vertoningsruimte: het gevonden materiaal was hem duidelijk teveel geworden.
Ze neemt de fatale videoband mee en aanschouwt hoe een verdwenen studente van de filmschool aan haar eind kwam. Samen met de behoorlijk gestoorde klasgenoot Chema, specialist in foute films, gaat ze op zoek naar de dader. Al snel blijkt dat er meer slachtoffers zijn. De verdachten kondigen zich vlot aan: de vlotte Bosco en de nieuwe scriptiebegeleider deugen duidelijk voor geen meter. “Je moet het publiek tonen wat het wil”, is zijn motto. Maar is die Chema zelf eigenlijk wel te vertrouwen?
Als thriller zit Tesis prima in elkaar, waarbij suspense er als altijd veel dieper inhakt dan expliciet geweld. Belangrijker is de nog altijd meer dan actuele thematiek: de perversiteit van de media en van de consument. De hypocrisie vindt haar hoogtepunt in het confronterende eindshot, waarin een omroepster met veel omhaal van woorden de vertoning van de gewraakte gruwelbeelden op de staatstelevisie aankondigt en iedereen in het land opveert.
De magie van de eerste keer is er bij het terugzien van deze film af, maar dat de kwaliteit die de eigenwijze Amenábar op zijn 23e tentoonspreidde zou leiden tot successen als Abre los Ojos, The Others en Mar adentro verbaast achteraf niet. De heruitgave in de mooie reeks ‘De Collectie’ van Cinéart is in technisch opzicht een sterke verbetering ten opzichte van een ondermaatse eerdere versie. Bovendien is er een interessante making of toegevoegd.
Aanvullende informatie:
Spanje, 1996
Speelduur: 119 minuten
Regie: Alejandro Amenábar
Met: Ana Torrent, Fele Martinez, Eduardo Noriega, Miguel Picazo
Scenario: Alejandro Amenábar
Muziek: Alejandro Amenábar, Mariano Marin
Beeld: 16:9 anamorf
Geluid: DD 5.1
Extra: making of (22 minuten, beeld 4:3)
Uitgave: Cinéart
Distributie: Twin Pics
