In 2001 brachten twee hippe Parijzenaars, Philippe Solal & Christöph Muller - en een oudere Argentijnse man, Eduardo Makaroff - hun eerste album uit; Gotan Project, La Revancha del Tango. Het drietal had de intentie om iets nieuws in elektronische muziek te brengen en als bij toeval mengden zij traditionele tango klanken met moderne beats. Een idee dat aansloeg en ook opvolger Lunatico uit 2006 werd een wereldwijd succes.
Dit album - genoemd naar het racepaard van Carlos Gardel, de populairste tango zanger die Buenos Aires ooit voortbracht - is in meerdere edities uitgebracht waaronder in een door mij beluisterde over twee lp’s verspreide gelimiteerde versie.
Het eerste wat opvalt in vergelijking met het debuutalbum is de wat traditionelere inhoud met meer melancholie en die steeds terugkerende bandoneon. Naast traditionele tango gespeeld door uit Buenos Aires afkomstige akoestische musici zoals pianist Gustavo Beytelmann zijn er nu ook rock en country invloeden te bespeuren. Als uitdrukking hiervan is in track één de band Calexico in een gastrol te horen.
Als geheel draagt Lunatico een wat meer ‘lazy’ karakter dan het debuutalbum. Eigenlijk is alleen het opzwepende Differente daar nog maar mee te vergelijken. Voor mij is dat evenwel juist de kracht van Lunatico; anders, maar wel op hetzelfde hoge niveau. Hopelijk duurt het niet weer vijf jaar voordat er een opvolger komt.
