Hoe belangrijk is de foto op de voorkant van een cd hoesje? Wat denkt de potentiele klant die gewoontegetrouw door de bak NIEUW van de plaatselijke platenboer struint en een man met een Gibson gitaar op één been ziet staan op een zolder van een statig herenhuis? Denkt die klant: Aha, een nieuwe gitarist, laat ik deze cd eens beluisteren aan de luisterbar? Of leest hij de sticker op het doosje met Van Morrison’s aanbeveling en legt hem vervolgens terug? 
James Hunter zet je behoorlijk op het verkeerde been. Uit niets blijkt dat zijn nieuwste product vol staat met fraai opgenomen, zwoele, soms jazzy relaxte soul- en reggaenummers. Hij surft nauwelijks mee op de nu-soul trends, waarmee de muziekmarkt op dit moment bedolven wordt.
Daarvoor is de opname bijna te ouderwets te noemen. In een mono opgenomen cd, met het geluid compact hoog in het midden, laat deze singer-songwriter de dagen van Al Green herleven. Hulp kreeg hij van Allen Toussaint en de wat minder bekende Jimmy Thomas, om de soul groove in de muziek te verankeren.
Dat hij daar goed in geslaagd is mag hij voor een deel toeschrijven aan de Toe Rag Studio in Londen, waar het toverwoord "analoog" is en waar een Studer A-80 de opnames op een 8 sporen band zet. Digitaal in deze curieuze studio is waarschijnlijk alleen de klok in de kantine. The Kills, The White Stripes, The Zutons, om een paar moderne jongens te noemen gingen Hunter voor in deze analoge rariteit in onze vanzelfsprekende digitale wereld. De studio is volledig gespecialiseerd in het maken van authentiek klinkende opnames, met gebruikmaking van echo kamers en een heuse tape echo; sinds kort vastgelegd met de beroemde EMI mixing tafel "Redd-17" uit de Abbey Road studio.
Wat de luisteraar terugvindt op de cd is een relaxt klinkende artiest, met midtempo liedjes waarin de verrassingen voornamelijk liggen in de kleine details van de orchestraties, zoals de blazers, die in bijna elk nummer wel ergens opduiken; de gestopte trompet in Til The End; de echo in Class Act en de tokkelende violen in Carina, een melodietje dat overigens vals verraderlijk in je hoofd blijft rondzingen. Al weken murmel ik "Oh, Carina, don’t make me wait too long"; shuffelend op het reggaedeuntje, met dank aan James Hunter. In alles is te horen dat de plaat door liefhebbers voor liefhebbers is gemaakt en is daarom een ferme zomertip voor een midzomernachtfeestje in de achtertuin. Ik zou zeggen, sleep de stereo naar buiten , sluit de draaitafel aan, zet de versterker op tien en draai de vinylplaat in glorieus mono.
Aanvullende informatie:
Go Records 0888072306691, distributie Universal.
Disc made in Germany.
Ook op LP!
