Dorpsgek Quinn Walker zou zo uit Charles Manson’s Happy Family weggelopen kunnen zijn. Gesierd met twee hoorns en een woeste baard braakt hij een regenboog van braaksel op de hoesfoto. De woeste blik in de camera is even onheilspellend als zelfverzekerd. Hier ben ik, wie krijgt me weg. Take it or leave it. Een eigengereide hippie, niet gehinderd door welke conventie of moraal, gelukkig niet moordlustig, wel prettig gestoord.

CocoRosie’s Bianca Casady zag blijkbaar de talenten en nodigde Walker uit om voor haar label Voodoo-Eros een plaat te maken. Het werden twee cd’s, getiteld Laughter’s an Asshole en ‘Lion Land’, trots gepresenteerd als twee albums voor de prijs van één. Voor dat geld krijgen we twee cd’s met liedjes,waarvan de eerste mij het best bevalt, met punk, folk, country, psychedelica, soundscapes, gezangen met veel pathetiek, repetitieve voordrachten, soms voortslepend in de beste Fugs traditie, dan een mooie Beach Boys achtig melodietje die zowaar je aandacht vasthoudt. Nergens is Walker voorspelbaar, voortdurend gaat hij de strijd aan met zijn liedjes en de knoppen van zijn opname apparatuur.

Voor deze beide platen geldt uiteindelijk de aloude keiharde wet van de dubbel lp of cd: Laat de mindere liedjes weg en er blijft een mooie plaat over. Echter Quinn Walker heeft daar duidelijk geen boodschap aan en zet bij iedere muzikale ingeving de recorder aan. Walker’s dadendrang manifesteert zich op de verkoopstandjes van de concerten die hij als voorprogramma van CocoRosie deed. Maar liefst 15 cd’s van eigen hand waren daar te koop. In muzikale output is hij daarmee superieur aan Charles Manson, die niet verder kwam dan een b-kantje van een Beach Boys singletje.

In de loop van de maand mei komt Walker opnieuw naar Nederland, nu voor een solo concert. Ga er rustig heen, hij is ongevaarlijk.