Barry Adamson’s achtste soloplaat heeft een groove die je niet zou verwachten van een artiest die zijn eerste muzikale voetsporen verdiende in ‘Magazine’ en ‘the Bad Seeds’.

Motown soul en jazz, de inspiratiebronnen uit Adamson’s jeugd, geven dit album een vleug mee van ongecompliceerde muzikale vrolijkheid, die echter gedeeltelijk ontkracht wordt door donkere teksten.

Daarmee toont Adamson aan van achter zijn bas goed te hebben geluisterd naar de voormannen van eerder genoemde bands; Howard Devoto en Nick Cave.
Gezegend met een kneedbare stem slingert hij zich door een repertoire heen van swing, big band, lounge, triphop en gloedvolle soulslijpers met swingende orgeltjes, een stuwende drummer, herkenbare loopjes en vrolijke riffs.

Het knappe is dat er steeds beelden op je netvlies verschijnen bij veel van de liedjes op deze cd. Mini soundtracks zijn het; korte filmpjes met een eigen verhaal. Adamson is in staat de verbeeldingskracht van de luisteraar met groot gemak aan te zwengelen. Niet verwonderlijk is dan ook dat hij al een aantal films van muziek heeft mogen voorzien. David Lynch en Derek Jarman maakten o.a. gebruik van zijn diensten. Het begint meteen al met The Beaten Side Of Town, je waant je in de riolen van Wenen in The Third Man. Een akoestisch basloopje, brushes en gedempte blazers bombarderen het tot een nieuwsgierig makende opener.

In de roadsong Straight ‘Til Sunrise staat de Sammy Davis Jr. in Barry Adamson op, een liedje dat door zijn aanstekelijke blazersriff niet uit je hoofd te rammen is. Track drie komt waarschijnlijk uit op single, een commercieel uptempo liedje met een aanstekelijke saxofoon solo Spend A Little Time.
Shadow Of Death Hotel, een funky instrumentaal met orgel en blazers zou zo in een James Bond film passen.
In de geile soulslijper I Could Love You zweeft de geest van Otis Redding voortdurend over het liedje heen.

Het tweede gedeelte van de cd gebruikt Adamson voor wat jazzy lounge en triphop verkenningen, zoals in Flight en Walk On Fire, om dan genadeloos terug te slaan met Civilization en het soulvolle People. Psycho-Sexual is een loodzware afsluiter, waar de tekst stroperig over een beklemmende groove is gelegd, gelardeerd met een gestopte trompet en de altijd op de achtergrond riedelende piano. Zo heeft ieder liedje wel een referentie, zonder de plaat daarmee een ratjetoe te maken. Diversiteit wil niet altijd zeggen gebrek aan eigen stijl. Zeker lift Adamson mee op de huidige soul hype, maar hij voegt daar voldoende kwaliteit aan toe. Ik gok dat dit plaatje wel eens hoog kon gaan scoren in de jaarlijstjes van de journalisten; in ieder geval heb ik er veel plezier aan beleefd in de draaiuren tot nu toe!
Over de opname kwaliteit en de mastering geef ik deze keer geen oordeel, mijn gerecenseerde versie is een door de platenmaatschappij gebrand exemplaar, vandaar.


Aanvullende informatie:
Release datum op lp en cd : 31 maart.
Distributie: de Konkurrent.