Op Home Before Dark herhaalt Neil Diamond het kunstje dat hij in 2005 met 12 Songs uithaalde. Het album boorde een nieuw publiek aan, het publiek dat Diamond tot dan toe links had laten liggen. Ik moet eerlijk bekennen tot die laatste groep te behoren totdat de loftuitingen rond 12 Songs begonnen rond te zingen. Mijn vrouw heeft een plaatje van Diamond met alle hits erop, de hoes toont een afbeelding van een keurige Amerikaanse collegeboy; ik draaide het wel eens als er helemaal niets anders om af te spelen was. Hits te over, grote hits,van hem zelf en van andere artiesten, zoals I’m a believer, dat vertolkt door the Monkees een onweerstaanbare meezingfactor heeft.
12 Songs is een favoriet van mij geworden, omdat Diamond in staat was de liedjes zeggingskracht mee te geven met minimale middelen. Bovendien is mijn Amerikaanse cd persing, die overigens 14 liedjes bevat, van een uitmuntende opnamekwaliteit en dat luistert gewoon lekker.
Dit alles met reducer Rick Rubin, de man die Diamond de bushbush instuurde om hem vervolgens met tot op het bot gestripte liedjes eruit liet komen. Rubin, voormalig Beastie Boys DJ, oprichter van Def Jam , producer van de radicale Geto Boys tot Stones voorman Mick Jagger; tegenwoordig medehoofd van Columbia Records, had laten weten geïnteresseerd te zijn om met Diamond te werken. Na de eerste contacten had Diamond in de gaten met wie hij te maken had. Samen gingen ze een paar maanden plaatjes draaien om elkaars muzikale roots te verkennen en het volgende moment vond Diamond zichzelf achter zijn werktafel, werkend als een bezetene om de nieuwe composities de structuur te geven die ze in gedachten hadden. De eerste schrijfronde werd achteloos door Rubin van tafel geveegd.
‘Zijn ze goed genoeg om weken en maanden in de studio door te brengen om ze op de plaat tot leven te wekken?’, schijnt Diamond te horen hebben gekregen. En ze zijn goed genoeg; Home Before Dark haalt het hoge niveau van 12 Songs, hoewel de verrassing van de cultuurommezwaai eraf is.
Neil Diamond is in staat gebleken te breken met zijn crooner status en met liedjes op de proppen te komen die qua uitvoering volkomen haaks staan op zijn vroegere werk. Van de vroegere dichtgesmeerde liedjes tot de hedendaagse kale songs, waar de roskam van Rubin zijn werk uitstekend heeft gedaan.
Een nette opname wil ik het noemen, niet spectaculair, maar voldoende om verwende oren te strelen. De digipack waarin de cd zit gestoken is een sfeervol gebeuren, de buitenkant is qua fotografische stijl volledig gestolen van Anton Corbijn, binnenin zijn er de kleurenplaatjes met teksten en een zinvolle verantwoording van de man, die zijn niet geschuwd heeft met de billen bloot te gaan.
Aanvullende informatie:
Columbia 88697154652, distributie Sony/ BMG, 2008.
Disc made in the EU [ Austria]
