Ik heb niet zo heel erg veel met Mexicaanse muziek. Tenzij het gebracht wordt op de opwindend krachtige, energieke en expressieve manier waarop iemand als de in de mixtec Mountains van Oaxaca opgegroeide Lila Downs het doet. Heerlijk puur en ongekunsteld. 
Wanneer ik op ‘La Cantina’, haar vijfde album waarop zij terugkeert naar haar roots, haar alt beluister in één van haar innovatief geïnterpreteerde traditionele canciones rancheras - die, hoe vrolijk en dansbaar klinkend ook, altijd een onderliggende sentimentele of donkere en soms dreigende nostalgie kennen - dan brengt haar warme stem me keer op keer naar de late avond en de sfeer van een Mexicaanse cantina.
Vooral het emotionele La Cama de Piedra dat de eerste kant afsluit raakt me tot op het bot. Maar ook de twee cumbia’s La Cumbia der Mole en Agua de Rosas hebben mijn hart gestolen. Terwijl ook het slotnummer - Yo ya Me Voy een cancion cardenche - een hoogtepunt is op deze in totaal ruim achtendertig minuten durende zwarte schijf.
‘La Cantina’ is voor mij haar meest begeesterde lp waarop zij niet alleen minder sociaal kritisch is maar ook natuurlijker klinkt dan op haar veel bekendere platen, waaronder haar veel beter verkochte plaat ‘La Linea’. Ze wordt begeleid door een getalenteerde prachtband met voor een deel nog jonge musici. Grote uitzondering op deze constatering vormt de oude meester Flaco Jimenez die met zijn accordeon prachtige lijnen spint tussen percussie, harp, bas, (elektrische en akoestische) gitaren en mariachi violen.
