Je hebt een prachtige jonge vrouw, leuke kinderen en een redelijke smak geld op de bank staan. Je bent ook nog eens 60 jaar, de nadagen van je carrière zijn al enige tijd geleden aangebroken. Wat drijft een oude rocker dan toch, die de muziekliefhebber fantastische dingen heeft nagelaten, om albums te blijven maken en vervolgens op tournee te gaan. Het bloed kruipt waar het niet gaan kan. De butler moet ook betaald worden zullen we maar zeggen. Dat verhaal hoor je van al die muzikanten. Ze zijn eigenlijk ook zo voorspelbaar.

Clapton was de laatste jaren muzikaal eigenlijk al net zo voorspelbaar geworden. Ik verwachtte daarom ook niet zo veel van "Back Home".
Ik ging uit van gezapigheid, een uurtje Phil Collins met gitaar, zodat het in the end dan toch mee zou vallen. Echt objectief kun je toch niet meer luisteren naar grootheden zoals Clapton.

Mijn eerste echte kennismaking met Clapton moet geweest zijn met "Forever Man" uit 1985. Ik vond en vind dat best een lekker nummer, hoewel het weinig meer met de oude Clapton te maken had.


Dit album is 20 jaar later, tussen de concerten en familieverplichtingen door, in één jaar tijd gemaakt. Gastmuzikanten waaronder Steve Winwood, John Mayer (die wordt tegenwoordig bij elke bekende artiest als joker ingezet) en de 5e Beatle Billy Preston geven act de presence. Het album zit technisch verder goed in elkaar, maar muzikaal gezien blijft het niet hangen. Variatie en durf ontbreken, ondanks een aantal nummers wat niet van de hand van het duo Climie/Clapton is, waaronder "I’m going left" van Stevie Wonder. Het is niet slecht, het is niet goed, het is Clapton zonder drugs en moed.