Het Belgische Nyrak bestaat nog maar relatief kort en brengt met Phoenix Mortis toch al hun vierde release uit. Onder de noemer progressieve black metal presenteert de band zich aan de luisteraar, die op hun derde langspeler wordt getrakteerd op een niet mis te verstane pot zwart metaal met een licht symphonisch karakter en veel kracht.

Het is al lang geleden dat black metal enkel tot de underground behoorde. Enkele puristen daargelaten zijn de meeste musici van mening dat een groter publiek de basiscombinatie van tremolo gitaarspel voorzien van flink wat distortion, blastbeats en de bijpassende screams en harsh vocals zou kunnen of moeten waarderen. Dan moet je als genre ook wel evolueren, wat blijkt uit de veel subgenres en zijtakken die het genre voort heeft gebracht. Ook thematisch is het genre flink gegroeid, de tijd dat men puur 'evil' moest zijn op een shockerende antitheistische manier ligt grotendeels ver achter ons en ook tekstueel is de diepgang in het genre nogal toegenomen.

Het is niet voor het eerst dat ik hier op digitale wijze neerpen dat ‘onze’ Lage landen wereldwijd (terecht) al flink wat aanzien hebben vergaard binnen deze zwarte niche in het land der zware metalen. Er zit gewoon heel wat kwaliteit in onze nuchtere muzikale genen en dat blijkt wel uit de flinke aanwas van kwalitatief bovengemiddeld spelende bands en artiesten. Enter Nyrak, afkomstig uit België.

Nyrak is een Belgische blackmetalband opgericht in 2021 door Guy Van Nieuwenhove (Graaf Nevel van Gotmoor). De band begon als een soloproject waarin black metal werd gecombineerd met progressieve en orkestrale invloeden, wat leidde tot een gelaagd, atmosferisch en technisch geluid. Het debuutalbum Malvs (2022) legde de basis met zijn duistere, complexe composities. Twee jaar later volgde Devourer of All (2024), waarmee Nyrak zich ontwikkelde tot een volwaardige liveband.

In 2025 verscheen de EP Faceless Tyrant (opgenomen in Dolby Atmos) waarin de band experimenteerde met ruimtelijke productie en filmische arrangementen. Deze release vormde de opmaat naar het derde album Phoenix Mortis, nu uitkomt via Void Wanderer Records. Het album verdiept volgens de infosheet de thematische en muzikale lijnen van de vorige werken en verkent de cyclus van vernietiging en wedergeboorte.

Jawel, zoals vaker het geval is Phoenix Mortis een conceptalbum. De huidige line-up van Nyrak bestaat uit Lukas Risbourg (vocals, gitaar), Sven Van Laere (gitaar), Guy ‘Nevel’ Van Nieuwenhove (bas) en Bram Veldeman (drums). Voor Phoenix Mortis werden de opnames verzorgd door Van Nieuwenhove (gitaar, bas, orkestratie), Veldeman (drums) en Risbourg (voornamelijk vocals), met een gastbijdrage van Niklaas Reinhold. De mix werd uitgevoerd door Wannes Verschoren, en de mastering door Yarne Heylen.

Vanaf albumopener Leviathan laat Nyrak er klank- en stijltechnisch geen gras over groeien. Afgezien van het ietwat te simpele intro dat gelukkig van korte duur is, vliegen de bastbeats, riffs en screams je om de oren. Letterlijk, want hier kan je niet omheen. Knap hoe een zo volle mix toch vrij toegankelijk wordt gehouden, al staan vooral de drums erg op de voorgrond in de productie. Geen straf als je het instrument een warm hart toedraagt, overigens. Het spel van Bram Velderman is namelijk om je vingers bij af te likken, zo sterk.

Hoewel de titels soms anders doen vermoeden, gaat Nyrak echt de diepte in met het werk op Phoenix Mortis. De paradox van de albumtitel (Chaos versus orde, licht versus duisternis en dood tegenover schepping) vindt haar weg terug naar het indringende afsluitende drieluik op het album, waarin de noodzaak voor vernietiging als basis voor wedergeboorte perfect wordt omschreven. In This Void, Requiem en Ashes to Flesh verbeelden namelijk precies dat proces: eerst de leegte (de dood), dan afscheid (rouw), en uiteindelijk de herrijzenis (wedergeboorte).

Het gas gaat er flink op bij Nyrak. Hoewel de symfonische elementen zeker aanwezig zijn (het progressieve deel is voor mij minder sterk aanwezig), wisselt Nyrak snelheid en brute kracht af met onderliggende melodielijnen die zich rondom de uitbarstingen ontvouwen. Luister bijvoorbeeld maar eens goed naar de track Die Verwandlung. De vrij volle productie noopt wel tot volledige aandacht, het geoefende oor van de liefhebber van het genre zal daarmee echter weinig tot geen problemen ervaren.

Drama vinden we terug binnen In The Halls Of Aesir, waarbij ook weer vrij sterke riffs en een bijna Emperor-achtige mate van bombast terug doen denken aan het tweed deel van de jaren negentig. Dat bombast komt elders op het album ook zeker terug, hoewel de iets naar achter gemixte basgitaar daarin wel een extra laag aan had kunnen brengen. Ach, ook chaos en wedergeboorte kennen hun imperfecties.

Nyrak heeft met Phoenix Mortis een album uitgebracht waarin hun technisch hoogstaande black metal-stijl stijl duidelijk naar voren komt. Echt progressief kan ik het niet noemen, maar dat is eigenlijk ook alleen maar een hokje. Het album combineert de rauwe intensiteit van traditionele black metal met orkestrale en melodische lagen, waardoor een complexe en sfeervolle sound ontstaat. Tegelijkertijd is te merken dat de productie en mix veel aandacht hebben gekregen. De drums en gitaren liggen weliswaar erg prominent in de mix naar voren, wat de intensiteit verhoogt, maar soms ten koste gaat van de balans met bas en andere lagen. Het geeft Phoenix Mortis wel dat beetje extra agressie en misschien zelfs een eigen gezicht. Het album laat in elk geval zien dat de band muzikaal en thematisch blijft evolueren, zonder dat het gevoel ontstaat van herhaling. De combinatie van brute kracht, atmosfeer en gelaagdheid maakt van Phoenix Mortis een stevig en overtuigend werk binnen het genre, met een geluid dat zowel indrukwekkend als uitdagend is voor de luisteraar. Maar ondanks dat er nergens aan snelheid wordt ingeboet, blijf je wel aan je luidsprekers gekluisterd zitten luisteren. Wat een compliment mag heten.

Muziek: 8,2
Klank: 7,9
Label: Void Wanderer Productions
Speelduur: 44:54 minuten
Website: www.nyrak.be