Superman besluit om uit te zoeken waar hij precies vandaan komt en wat dit te betekenen heeft. Hij probeert zijn Kryptonische achtergrond te rijmen met zijn zeer menselijke opvoeding.
Na de herstructurering en het opdoeken van het DCEU, namen schrijver/regisseur James Gunn en producent Peter Safran dit onderdeel over en hernoemden dit het DCU en kondigden veel nieuwe films aan rondom deze comics.
De eerste film uit de koker van Gunn en Safran was Superman, met een nieuwe acteur en een nieuw verhaal, zonder raakvlakken met eerdere verhalen of verfilmingen. Superman kreeg ook een nieuwe acteur genaamd David Corenswet, en deze film moest de grote aftrap worden voor het nieuwe DCU. maar is dat het ook? Nou, niet helemaal. De film is een bescheiden succes in de bioscopen geweest (met de nadruk op bescheiden), de reacties waren verdeeld. Dat is ten dele omdat de film vaak werd afgebrand door fans van het "oude" DCEU en de films van Zack Snyder (en geen fan zijn van James Gunn), en aan de andere kant opgehemeld werd door fans van de films van James Gunn (die op hun beurt weer geen fan zijn van de films van Zack Snyder). De waarheid ligt weer ergens in het midden.
De film kent veel pluspunten, zoals het lef om een nieuwe weg in te slaan met het karakter en het meer menselijk maken van Superman, en ook de actiescènes zijn erg spectaculair. Alleen het script kent wel wat problemen. Als eerste start de film al met diverse introteksten over het verleden van Superman sinds zijn komst op aarde (deze film is dus geen "origin" verhaal) en begint meteen over de immenging van Superman tussen twee fictieve landen die op oorlogspad zijn met elkaar. Het leidt tot een felle maatschappelijke discussie onder de bevolking van Metropolis, tot aan de redactievloer van de Daily Planet aan toe, waar het alter ego van Superman – Clark Kent – werkt. Dit leidt zelfs tot een grote ruzie tussen Clark Kent en Lois Lane, die een liefdesrelatie hebben waarbij zij al al op de hoogte is van het feit dat Clark en Superman dezelfde man zijn. Het probleem hierbij is alleen dat je als kijker totaal geen emotionele connectie hebt met die twee landen en de spanningen, en dus het geruzie eromtrent totaal niet interessant is. Verder is het wel lastig te geloven dat Superman na enkel een vuistgevecht met Ultraman bloedend en gewond, zelfs kermend van de pijn, op de grond ligt. Dit zelfs zonder het gebruik van Kryptonite, dat alleen dit effect zou moeten hebben. Het maakt Superman misschien meer menselijk, maar ook ongeloofwaardiger. Maar als je als kijker dit kan accepteren, is Superman zeker een vermakelijke film.
Nicholas Hoult als Lex Luthor heeft niet de meest dankbare vertolking van de aartsvijand van Superman, maar dit is hem vergeven. Actie en spektakel is er genoeg, en de rest van de Justice Gang is leuk om naar te kijken. Vooral Nathan Fillion heeft zichtbare lol in zijn vertolking van Guy Gardner/Green Lantern. Al met al is Superman een dappere en aardige nieuwe stap in een andere richting met het personage, met genoeg actie en spektakel. De toekomst van vervolgen en andere films binnen het DCU zal bewijzen of deze nieuwe stap succesvol gaat zijn. De film zelf is in ieder geval vermakelijk, maar wat mij betreft (nog) niet meer dan dat.
