Vanaf de eerste keer dat ik Patricia Barber hoorde heeft haar vaak fluisterende en op die manier rechtstreeks op mijn gevoel gerichte donker getinte `smoky` alto stem mij weten te raken. Tegelijkertijd weet haar onconventionele manier van piano spelen mij al jaren mateloos te boeien.
"Modern Cool` , dat al sinds jaar en dag te vinden is in het stapeltje CD`s dat met enige regelmaat gedraaid wordt, is daar een perfect voorbeeld van. Op deze schijf geen jazz ballads uit het `great American songbook` - die staan op het inmiddels eveneens in een luxe 45 rpm box door Mobile Fidelity uitgebrachte album “Nightclub” - maar eigen composities afgewisseld met pop songs die op Barber`s geheel eigen wijze geïnterpreteerd worden waarmee zij een lading krijgen die zonder uitzondering ontbreekt in de originele uitvoeringen. In de zelfgeschreven songs pretendeert zij de onaantastbare vanaf een afstand observerende buitenstaander te zijn maar onder de oppervlakte roert zich zowel haar emotie als haar sardonische kant. Zij is wel degelijk kapot van een scheiding, schopt tegen kunstpausen en deelt een sneer uit aan het adres van de mens die enerzijds steeds losser komt te staan van zijn idealen en anderzijds tegelijkertijd steeds verder afglijdt in de richting van het materialisme.
Na al die jaren naar de CD geluisterd te hebben bezit ik sinds kort de LP versie. En dat is een heel bijzondere. In een luxe box uitvoering biedt het Amerikaanse Mobile Fidelity namelijk op drie 180 gram LP`s - waarvan overigens maar vijf kanten met muziek `begroefd` zijn - een door Paul Tubblebine op half speed gemasterde versie van de origineel door Jim Anderson opgenomen banden aan. De box ziet er perfect uit en door het grote formaat komen niet alleen de fraaie zwartwit foto`s van het inlegvel veel beter tot hun recht maar kan ik nu ook weer gewoon de teksten van de songs lezen zonder dat ik eerst op zoek moet gaan naar mijn leesbrilletje. Als laatste extraatje is er het als extra nummer toegevoegde “Fool On A Hill” van The Beatles.
Wie ook maar enigszins bekend is in het opnamewereldje weet dat Jim Anderson fraaie opnames gemaakt heeft en deze van 6 tot 9 februari 1998 in studio 5 van de Chicago Recording Company gehouden sessies behoren tot zijn betere. Dat was altijd al duidelijk op de CD uitvoering maar krijgt nog een extra dimensie op deze LP versie die werkelijk excellent is. De klank is vloeiender en zowel de stem als de instrumenten waaronder het door Patricia gehanteerde tafelzilver komen in alle natuurlijkheid naar voren. Ook de scherpe Barber ssss van de CD klinkt op deze LP’s veel aangenamer. Daardoor is het nog meer genieten geblazen hetgeen meteen in het eerste nummer al begint bij de eerste tonen van “Touch of Trash” die ontlokt worden aan de bas van Michael Arnopol. Eén van de sterkste nummers voor mijn gevoel. Samen met “Constantinople” waarin gast Jeff Stitely een fraaie udu neer weet te zetten, en “Light My Fire” waarin Patricia’s stem heerlijk sensueel klinkt. Maar eigenlijk staan er geen zwakke nummers op deze LP’s. Wel een nummer dat afwijkend is van de rest; “Love, put on your Faces”, dat opgedragen is aan de kort voor de opnames aan kanker overleden zus van Patricia Barber en dat opgeluisterd wordt door een gospel koor. Zonder de overige instrumentalisten te kort te willen doen springt tenslotte met name gasttrompettist Dave Douglas er uit met enkele wel zeer fraaie solo’s.
Aanvullende informatie:
Format: Box set met 3 45 RPM 180 gram LP’s MFSL 3-45005
Label: Mobile Fidelity Sound Lab
318 N.Laflin Street
Chicago, Il 60607-1006 USA
www.mofi.com
