Omdat er in dit nieuwe jaar nog niet echt veel nieuwe albums zijn uitgebracht, blikken we nog even terug op het afgelopen jaar. Met reden overigens, want in de staart van het jaar verschenen zowaar nog een paar top releases. Vanwege hun late verschijnen haalden die daarom ook niet de eindejaarslijstjes. Deze week: Michael Kiwanuka met Small Changes.
De Keuze van Kroese is een (semi-)wekelijkse rubriek van Menno Bonnema. Op vrijdag bespreken we een nieuw muziekalbum (lp, cd of bluray audio) getipt door (online) platenzaak Kroese – kroese-online.nl.
Michael Kiwanuka
Wat een feest was het in de zomer van het vorige jaar tijdens het lange Rock Werchter-weekend. Door het enorme aanbod kom je altijd artiesten en bands tegen waar je nog niet eerder mee had kennisgemaakt en die je ter plekke verrassen. Anderzijds heb je het lijstje met ‘grote’ namen die je weliswaar al kent, maar nu eindelijk eens op een groot podium kunt aanschouwen. Werchter 2024 had genoeg van die namen (PJ Harvey, Dua Lipa, Foo Fighters).
Op mijn lijst stond in ieder geval Michael Kiwanuka. Op de laatste zonnige dag, op zondag, stond hij met zijn band geprogrammeerd. Niet op het grote podium in de open lucht, maar in The Barn, de grootste festivaltent op het terrein, die afgelopen jaar maar liefst twintigduizend mensen kon herbergen. Bijna onvoorstelbaar, dat is meer dan de hele Ziggo Dome in Amsterdam. Die twintigduizend mensen stonden en zaten er ook. Want zo groot is de naam van Michael Kiwanuka tegenwoordig allang. De man is een ster en dat blijkt ook bij opkomst op het podium. Eerst is er de band die met een bescheiden applausje mag beginnen met spelen, daarna de hoofrolspeler die zich onder een oorverdovend gejuich in een warm bad moet voelen. Geweldig concert met helaas wat mij betreft een klein maar wel erg storend minpunt: het geluid van de basgitaar stond veel te hard. Maar dit mocht niet verhinderen dat het optreden van Kiwanuka een doorslaand succes werd en vooral ook dat hier een erg bescheiden superster stond te performen.
Alles draaide om de muziek. Later die avond stond in diezelfde tent de nieuwe sensatie met ook zo’n heerlijke retrosound Jungle te spelen. Gelukkig was de geluidsafstelling toen wel helemaal oké.
Tijdens het optreden bij Rock Werchter speelde Kiwanuka al een paar nieuwe nummers van het nieuwe album dat op de valreep van 2024 nog uitkwam: Small Changes. Tussen dit album en zijn vorige (‘Kiwanuka’, meesterwerk!) zitten maar liefst vijf jaren. Het heeft dus even geduurd voordat de Britse soulmuzikant met Oegandese roots zin, tijd en/of inspiratie had om aan een opvolger voor het in 2019 verschenen en alom bejubelde album Kiwanuka te gaan werken. Toch kun je stellen dat het best wel snel gegaan is met zijn carrière.
In 2012 werd hij door de BBC uitgeroepen tot ‘Sound of the Year’, zonder nog maar een album uitgebracht te hebben. Daarna begon een gestage opmars: eind 2012 verscheen debuutalbum Home Again. Dat album deed gelijk al vele oren spitsen bij alle muziekliefhebbers die goed in de gaten houden wat voor nieuws er allemaal uitkomt. What’s going on here? Tja, de vergelijking met Marvin Gaye was niet van de lucht. Opvolger Love & Hate volgde in 2016 en maakte gelijk duidelijk dat we niet met een ééndagsvlieg te maken hadden in 2012. Dat album ging helemaal vliegen toen openingsnummer “Cold little heart’ (zelfs nummer 34 in de top 2000 van afgelopen jaar) gebruikt werd als titelnummer voor de bijzonder succesvolle Amerikaanse tv-serie ‘Big Little Lies’. In 2019 verscheen dan ‘Kiwanuka’ en was zijn naam definitief gevestigd.
Tja, het is goed voor te stellen om dan ‘even’ ruim de tijd te nemen om met een opvolger te komen. Welke kant moet je op na zo’n overdonderend succes? Met iets heel anders komen? Kiwanuka koos met ‘Small Changes’ inderdaad niet voor een grote koerswijziging, maar voor kleine verschillen. Nou ja, het album is wel een stuk ingetogener. En dat staat de muziek en de nummers helemaal niet slecht.
Juist door die ingetogenheid lijkt de muziek meer te ademen. Gebleven zijn de mooie en duidelijk aanwezige basloopjes (Michael Kiwanuka en sterbassist Pino Palladino!). Het openingsnummer ‘Floating Parade’ doet een beetje denken aan het geluid van het Franse Air. Als de koortjes er dan bijkomen, lijkt het alsof de mensen van Jungle zich ook nog aansluiten. Die vergelijking met Marvin Gaye hoeven we ook niet meer te maken, Kiwanuka heeft nu wel zijn eigen standaard neergezet. Het soulgeluid is gebleven met daarbij meer bluesy en jazzy tinten toegevoegd, waardoor ik eerder aan Robert Cray moet denken.
Winstwaarschuwing: er staan geen hits als ‘Solid Ground’ op dit album. Daarvoor in de plaats krijg je een scala aan heerlijk ingetogen nummers te horen die het album in zijn geheel als een groeibriljant transformeren. Hoe vaker ik het album hoor, hoe meer het me duidelijk wordt dat Michael Kiwanuka weer toegeslagen heeft. Met dank ook weer aan producers Danger Mouse en Inflo, die voor een fantastische sound zorgen.
Muziek: 8
Klank cd: 8,5
Label: Polydor
Speelduur: 40min. 12 sec.
Te bestellen bij Kroese-Online
