Na het goed ontvangen debuut Make Up The Breakdown verruilde het Canadese Hot Hot Heat de independent Sub Pop voor Warner. De major heeft blijkbaar ook gehoord dat HHH in potentie een erg vruchtbare investering is. Na de doorbraak van Franz Ferdinand hoopt de maatschappij vast op een dergelijk succes voor dit viertal. Na een aantal draaibeurten achten we het bepaald niet onmogelijk dat HHH de nieuwe buzz gaat worden.
Ten opzichte van het albumdebuut en de singles die daar vooraf aan gingen, zijn de allerscherpste kantjes eraf geveild en is het zeker niet langer verantwoord de stijl emo aan HHH te koppelen. Net als Franz Ferdinand duikt HHH in het eind van de jaren zeventig en het begin van de jaren tachtig en dan vooral Engelse bands uit die periode. Zo hoor je invloeden van Xtc, de eerste platen van Elvis Costello en Joe Jackson, maar ook The Clash, (de vroege) The Cure, 999, The Skids en The Buzzcocks zijn nooit ver weg. Toch klinkt HHH niet teveel als een retro-band, de 13 tracks (waarom 1 minder dan de Amerikaans/Canadese uitgave?) kennen genoeg toffe eigentijdse elementen om het album niet af te schrijven als een herhalingsoefening. Bovendien zijn de meeste nummers zo catchy dat er sowieso weinig te klagen is over de eventuele orginaliteit.
Net als bijvoorbeeld voormalig labelgenoot The Shins schudt het Canadese kwartet de ene na de andere potentiele hit uit de mouw, terwijl er toch geen sprake is van commerciele uitverkoop. Feitelijk is elk nummer (het outro en tevens de titeltrack even niet meegerekend) geschikt voor de radio en ferme verkoopaantallen. Mocht het Warner lukken HHH voor het juiste voetlicht te krijgen, dan kan het succes met gemak verlengd worden met meer dan een handvol kaskrakers.
Ten opzichte van het albumdebuut is de variatie groter en neemt de groep iets vaker een beetje gas terug. Die lichte wijzigingen ten opzichte van de vorige langspeler doen het album zeker goed en vergroten de kans op massa-acceptatie alleen maar. Frontman Steve Bays is ook nog eens een stuk beter gaan zingen en heeft charisma genoeg om de band net dat tikkeltje meer te geven dat nodig is om de sprong naar een groot publiek te maken. Wat zeuren we toch over succes? Ach, voorspellen blijft altijd een hachelijke zaak, maar het moet toch wel raar lopen willen we Elevator niet in erg veel jaarlijstjes terugzien eind dit jaar. Gebeurt dat niet, is er nog geen man overboord, want de liefhebbers van Franz Ferdinand, The Shins en al die andere jongehondenbands die de new wave binnenstebuiten keren, hebben er met dit tweede Hot Hot Heat-album een erg fijn plaatje bij. Zo`n kort maar o zo krachtig schijfje dat je in de eerste maanden tientallen keren draait, soms twee/drie keer achter elkaar en dan misschien wel nooit meer, maar zover zijn we nog niet, gaat ie weer yeah yeah!
Aanvullende informatie:
CD
Warner Music
13 tracks, 33:54 minuten
http://www.hothotheat.com
