Met Long Way Home presenteert Ray LaMontagne alweer zijn negende album. Op de plaat brengt hij een hommage aan zijn helden en zijn eigen muzikale basis, een mix van soul, folk en country. Hoewel voor fans de voorspelbaarheid op de loer ligt, weet LaMontagne toch weer te verrassen met kwaliteit.
Het is inmiddels twee decennia geleden dat Ray LaMontagne zijn debuutalbum Trouble verscheen. Zelf ‘stapte ik in’ bij de tweede, orkestraal rijke langspeler Till The Sun Turns Black en zag de muzikant groeien, experimenteren en weer terugkeren naar de basis. De in 1973 in Nashua, New Hampshire geboren artiest (die naast zang ook de piano, gitaar en mondharmonica speelt), startte ooit als muzikant nadat hij de Stephen Stills track Treetop Flyer op zijn wekkerradio hoorde. Inmiddels is LaMontagne niet meer weg te denken uit de Amerikaanse muziekwereld en natuurlijk mogen prijzen als bijvoorbeeld een Grammy Award niet op zijn schoorsteenmantel ontbreken.
Ongeacht welk album je van Ray LaMontagne opzet, hij heeft de fantastische gave om je meteen volledig de muziek in te trekken. Telkens weer. De eerste warme klanken van Long Way Home luiden de track Step Into Your Power in. Warmte, typische soulklanken en een zeer goed passend achtergrondkoortje in de vorm van The Secret Sisters (Laura Rogers and Lydia Slagle), dat het refrein extra versterkt. Uptempo, hoopvol en toch ontzettend ‘smooth’…
Introspectie (of retrospectie) komt terug op de volgende track, het rustiger I Wouldn’t Change A Thing. Hier blikt Ray terug op zijn leven en de keuzes die hij maakte, en vrede hebben met die keuzes. Wederom acceptatie en positiviteit. Iets dat over het gehele album terugkomt, want met tracks als Yearning (met een heerlijke toetsenpartij en lichtvoetige orkestratie ter ondersteuning) het geheel instrumentale So Damned Blue of de titeltrack Long Way Home blijft Ray LaMontagne op zijn unieke, zeer herkenbare wijze de luisteraar uitdagen om na te denken over het leven, van lome jeugdigheid tot aan de reis naar volwassenheid en verder, de tegenslagen en keuzes, acceptatie en nu op latere leeftijd tevredenheid en bijna gelukzalige berusting.
Muzikaal gezien eert Ray enkele van zijn voorbeelden, zonder zijn eigen signatuur uit het oog te verliezen. And They Called Her California doet denken aan werken van Neil Young, terwijl The Way Things Are natuurlijk knipoogt naar Stephen Stills. Een juweel van gevoeligheid, waarbij enkel de stem van Ray en de snaren van de akoestische gitaar misschien wel het meest krachtig klinken.
Het weer wat meer uptempo My Fair Lady is dan een fantastische showcase voor de Van Morrison-achtige stijl van Ray, waarbij ook de wat rasperige stem van de artiest zijn authenticiteit extra benadrukt.
Ik moet je eerlijk bekennen dat gezien de laatste (geheel niet onverdienstelijke) albums ik enigszins bang was voor voorspelbaarheid toen ik de aankondiging van Long Way Home zag. En hoewel de kwaliteit en de muziekstijl misschien wel voorspelbaar waren, weet LaMontagne met deze negende langspeler toch weer een unieke aanvulling op zijn fraaie oeuvre neer te zetten. Waarbij je de term langspeler met een korrel zout mag nemen, want 31 minuten is niet erg lang voor een enkel album. Wat misschien dan ook een van de weinige echte minpunten is die ik aan Long Way Home toe mag kennen. Samen met de erg goed passende, meer dan prima uitgevoerde productie is dit eigenlijk wel de ultieme nazomerplaat.
Muziek: 8,2
Klank: 8,4
Speelduur: 31:52 minuten
Label: Liula Records
Website: www.raylamontagne.com/
Luister dit album via Qobuz
