Als ik op een regenachtige maandagavond de brug van de Melkweg oploop, ontwaar ik op de deur een briefje met een tekst die mij nogal verrast: Taking back Sunday, sold out. Heb je al kaartjes, vroeg een vriendin. Die had ik niet, nee. Zo hard zou het toch niet lopen met de voorverkoop? Kennelijk bevat de cd ‘Where you want to be’, genoeg aanstekelijke emo-punkrock om mijn avond noodgedwongen een andere invulling te geven.

Een verkeerde inschatting dus. Net als toentertijd op Lowlands 2000. Het helaas veel te vroeg ter ziele gegane At The Drive In, had zojuist een overdonderend optreden gegeven in de Charlie-tent. In muzikale kringen sprak iedereen plotseling over ‘emo’. Het woord was in razend tempo ingeburgerd, zonder dat iemand mij kon vertellen waar die term nu precies voor stond. Emo? Is dat misschien een figuur uit Sesamstraat, vroeg ik in al mijn naïviteit aan iemand met een At The Drive In T-shirt. De jongen keek me met een minachtende blik aan: Where have you been?

Thuisgekomen van Lowlands, tikte ik direct de woorden ‘emo’ + ‘muziek’ in, op de zoekmachine van internet. Op mijn beeldscherm verscheen het volgende: Emo is afgeleid van het woord emotions. Een muzikale stroming die vele zijpaden kent, maar waarbij emotie de bindende factor is (geldt dat niet voor alle muziek? Ja, ook ik vroeg het me af) Ik las verder. Fugazi en At The Drive In gelden als pioniers binnen het genre waarin bands vaak onmogelijke namen aannemen, experimenteren met meeslepende zanglijnen en goochelen met dynamiek en spanningsopbouw. Eindelijk wist ik nu ook wat ‘emo’ was. Veel belangrijker, de muziek als zodanig sprak me aan. Ik kocht vervolgens de cd’s van Sparta en Hell is for Heroes en bezocht optredens van Christiansen en ons eigen, Face Tomorrow.

Onlangs werd ik dus weer getrickerd door dat drieletterige woordje ‘emo’. Dit keer in relatie tot Taking back Sunday. Hun emo-getinte punkrock klinkt op hun tweede cd glashelder, de al dan niet geveinsde emotie vliegt alle kanten op en de sterke, pakkende melodieen worden geen moment verwaarloosd. Bijna alle nummers zijn memorabel genoeg om na een paar keer draaien al flink mee te blèren. Verwacht geen intelligent gitaargefreak of muzikale bouwwerken, maar gewoon drie kwartier lekker knallen met die hap. Vooruit, we mogen halverwege de plaat heel even naar adem happen op New American Classic, een ingetogen, wonderschone emo-ballade die de rillingen over de rug doet lopen.

Where you want to be, is zeker geen historische plaat zoals Relationship of Command van de eerder genoemde voorvaders van At The Drive In dat natuurlijk wel was, omdat men daarop door de explosieve gekte nog wel eens heerlijk uit de bocht vloog. Taking Back Sunday blijft wat meer binnen de radiovriendelijke grenzen van het kamerbrede emo-tapijt. Ik voorspel nu al dat ze volgend jaar allang weer zijn ingeruild voor een ander fijn rockbandje. Het zij zo. Tot die tijd knuffelen we ze nog even dood. Hypt u even mee?

Aanvullende informatie:
Format: CD
Label: Victory records
Website: www.takingbacksunday.com