Deze nieuwe Incubus-CD doet me denken aan de middelbare school. Al vroeg in je carrière moet je beslissen over een belangrijke levenskwestie: in welke richting ga ik me verder ontwikkelen? Oftewel: welk vakkenpakket past mij nu het beste? Incubus heeft op de ‘muziekschool’ eveneens voor soortgelijke keuzes gestaan.
‘Kies exact’ moet de verstandige producent Brendan O’Brien ze ingefluisterd hebben.
Daar kun je alle kanten nog mee op. En zo werden er veertien vakken samengesteld op de nieuwe cd; A crow left of the murder.
Hoe doorstaat Incubus deze eerste en onvermijdelijke luistertoets?
Eerste vraag. Heeft Incubus een verstandige muzikale richting gekozen?
Ja en nee. Weliswaar moet de rode pen hier en daar uit de dop komen, over het algemeen worden er bij deze plaat toch heel veel van die felbegeerde kleine plaatjes bijgeplakt.
Incubus is volwassen. Als brugpiepers zijn ze ooit begonnen met een ruige mix van funk, metal en cross-over. Op die ‘oude-school’ werden ze met het album ‘S.C.I.E.N.C.E.’ als behoorlijk recalcitrant ervaren tussen al die brave Amerikaans collegebands. Hun vernieuwende muzikale invalshoek werd toch wel gewaardeerd. De boefjes mochten dus over naar de volgende klas. Met ‘Make yourself’ behaalden de puisterige pubers zowaar behoorlijke (verkoop)cijfers. Plotseling behoorden ze tot de betere nu-metal bands waarin ook Fredje Durst (Limp Bizkit) en de jongetjes van Korn achterin de klas rotzooi zaten te trappen. Incubus deed wel gewoon z’n huiswerk en volgde trouw iedere muziekles. Zanger Brandon Boyd, vroeger nog de drop-out van de school, werd plotseling populair bij de bakvismeisjes. Tijdens gymnastiek op het podium deed hij regelmatig zijn T-shirt uit. Dat vonden de meisjes dan leuk. Ondertussen was er ook nog een CD gemaakt, “Morning View’ geheten. Een bijbaantje op zaterdag was nu niet meer nodig.
Nu mag Incubus op de Hogere school weer helemaal opnieuw beginnen. Het is nog even wennen. Incubus heeft muzikaal gekozen voor de ‘Bèta-achtige’ richting. Producer Brendan O’ Brien, gepokt en gemazeld met bands als Pearl Jam, Soundgarden en Rage against the Machine, heeft als een soort decaan geprobeerd het beste uit het getalenteerde gezelschap te halen. Een lastige taak in de wetenschap dat je te maken hebt met een stel leerlingen die overal wel ergens meer dan gemiddeld goed in zijn. Een kwestie van wikken en wegen dus..
Laten we de opties eens op een rijtje zetten, moet hij gedacht hebben. ‘Sick, sad little world’ moet er zeker in. Wat in dat nummer gebeurt is pure wiskunde. Het duurt even maar na drie minuten hebben ze de formule gevonden. Net als in het nummer ‘Priceless’ wordt rechttoe-rechtaan-rock gevolgd door goed doordachte jazzsoundscapes. Briljant.
Biologie. Ook zeker opnemen. Want wat een heerlijke organische, mellow-geluiden bevatten die talrijke midtempo-nummers. En wat voor scheikundig proces vindt in hemelsnaam plaats in die eerste spannende twee-envijftig seconden van ‘Pistola’? Mensen kinderen; alsof er een racket wordt gelanceerd. Wat een kracht komt er daarbij vrij! Dit lijkt er al op.
Toch nog even wat facultatieve nummers toevoegen. Het hoeft niet maar mag wel: ‘Southern girl’ en ‘Here in my room’. De boog kan nu eenmaal niet altijd gespannen staan.
En waarom dan toch die aantekeningen in de kantlijn? Omdat de twijfel over de gekozen muzikale richting blijft overheersen. Incubus zal beseffen dat ze na “A crow left of the murder” nooit meer terug kunnen naar die heerlijke, onbevangen eerste jaren van lekker ‘aanrommelen’. Straks worden we nog uitgemaakt voor een stelletje muzikale nerds! Misschien hadden we toch maar moeten kiezen voor dat pretpakket? Want het beste nummer, opener ‘Megalomaniac’ is nu precies zo’n ‘niet-nadenken-maar-knallen-nummer’ dat onherroepelijk dwingt tot spijbelen zodat je ondertussen lekker alle festivals volledig plat kunt spelen.
Aanvullende informatie:
Formaat: CD
Label: Epic/Immortal
Website: www.enjoyincubus.com
