M.O.D. –The Rebel You Love To Hate

Billy Milano is altijd al een rebel geweest. Toen de eerste S.O.D. uitkwam werd er veelal geglimlacht om de zwarte humor, maar het was vooral de muziek die insloeg als een bom. Ook 18 jaar na het verschijnen van Speak English Or Die klinkt deze klassieker nog steeds enorm agressief en energiek. Met het verschijnen van de eerste M.O.D.-plaat in 1987 (U.S.A. for M.O.D.) was het niet zo zeer de muziek die de aandacht kreeg als wel de teksten. Hoewel het concept in feite niet verschilde van S.O.D. werd Billy Milano als rebel aangemerkt met racistische trekjes. Het welles-nietes spelletje via de media leverde uiteindelijk niet veel op en zoals zo vaak met omstreden figuren (zie Peter Steele van Carnivore/Type O Negative) zal de waarheid wel weer ergens in het midden hebben gelegen. Amerikanen zijn over het algemeen wat minder genuanceerd dan Nederlanders zullen we maar zeggen.

Inmiddels zijn we 16 jaar verder en Milano (geen familie van Alisa overigens) maakt nog steeds plaatjes. Niet dat hij jaarlijks met een nieuwe schijf komt – integendeel zelfs – maar geregeld mogen we wat nieuw studiowerk verwelkomen. Telkens met nieuwe muzikanten, maar dat maakt niet uit. M.O.D. = Billy Milano.

Zijn nieuwste offensief heet The Rebel You Love To Hate en bevat – afgaande op de hoes – dertien songs. Nadere bestudering van datzelfde hoesje leert dat het in feite maar om acht nieuwe nummers gaat. Drie net iets andere versies van Rebel is toch iets te veel van het goede. Jammer en een beetje schraal als je in ogenschouw neemt dat de laatste cd in 1996 verscheen. “Fuck that” zou Milano zeggen. Hij is tenslotte een rebel.

Eerste nummer Wigga (samentrekking van white and nigga)is een lekker catchy rap-metal nummer waarin Eminem belachelijk wordt gemaakt.. Er zijn meer mensen die het op dit schijfje moeten ontgelden. In De Men Of Stein is Rammstein aan de beurt.

In Rage Against The Mac Machine is (u raadt het al) RATM de klos:” Rage – against – the mac machine, cashin in – sell out hypocrites! Corporation dollars fund you benefits as they press up all your records – and buy your k-rock hits”.

Gelukkig is het niet constant rebellie (hoewel best grappig natuurlijk). In Get Ready hoor je dat Billy een Kiss-fan is en het repertoire goed kent. Dit nummer bevat namelijk flarden tekst van diverse Kiss-songs en ook de muziek zou een heus nummer van mijn beschilderde helden kunnen zijn. Leuk. Zo gaat het nog wel even door en met titels als Ass-ghanistan en Makin’ Friends Is Fun weet je dat parodie de vaandeldrager van deze cd is.

Muzikaal is het allemaal  dik in orde op The Rebel… . De band speelt retestrak en alles klinkt zeer helder en krachtig, niet in de laatste plaats door de moddervette productie (Paul Crook & Buzzard). De meeste songs zijn midtempo en dat vind ik enigszins jammer, want M.O.D. staat toch ook bekend om de uitstekende snelle tot zeer snelle songs. Afijn, ik vind dit toch een lekker schijfje geworden, maar dat zal de heer Milano een worst wezen.