David Gray - Live

Zijn studio cd’s zijn al een genot om naar te luisteren, maar ik was zeer benieuwd of hij dit live kon waarmaken. Geen wervelende show, maar loepzuiver, subliem en van god los op zijn manier.
David Gray is live een echte topper. Zijn stem staat als een huis. Natuurlijke arrogantie met de nadruk op natuurlijk.

De dvd is een verzameling liedjes van onderstaande albums:
* A century ends (1992)
* Flesh (1994)
* Sell sell sell (1996)
* White ladder (1998)
* Lost songs ’95-’98 (2000)

White ladder is bijvoorbeeld pas in 2000 in Amerika uitgebracht door het in datzelfde jaar opgestarte platenlabel(ATO Records) van Dave Matthews. Dave was al jarenlang gecharmeerd van de kunsten van deze singer-songwriter en heeft hem toendertijd gevraagd om als debuut artiest van dit platenlabel gepresenteerd te worden. Het heeft beide Dave’s geen windeieren gelegd.

De  nummers op de dvd zijn stuk voor stuk juweeltjes met als uitschieters: Sail away, Babylon, Lead me upstairs en Please forgive me. Het laatste nummer zit tegen dance aan en als je van de muziek wegloopt, hoor je in de verte misschien wel Faithless. Loop je weer terug, dan is het gewoon weer David Gray. Zegt  het voorgaande nu meer over Faithless of over David Gray? Het maakt niet uit, want beiden hebben zo hun talenten. Please forgive me zorgt ervoor, dat elk stukje twijfel in een klap wordt weggenomen. Je bent verkocht en gaat voortaan door het leven als David Gray fan.

Het concert is opgenomen in ‘The Point’ in Dublin, afsluiter van deze Irish tour. David beschrijft zijn nummers als deels autobiografisch en deels fictie, maar brengt ze zo ten gehore, dat je wel moet geloven, dat hij de waarheid spreekt. Hoewel een recensie in de meeste gevallen een lofzang is of juist een  schreeuw om aandacht van de negatieve gefrustreerde recensent, kan ik over deze dvd duidelijk zijn: Top of the bill. Een echte ouderwetse aanrader. Prima tijdens de warme zwoele zomeravonden op de zolderkamer, maar ook erg lekker om kei en keihard te draaien op elk ander mooi moment van de dag.
De link met Van Morrison is reeds eerder gelegd, maar je zult zien, dat die vergelijking op bepaalde momenten wel degelijk opgaat. Waar ik me zorgen over maak is de eventuele nekkrampen, die David ooit nog eens zal krijgen, zolang hij uitgebreid met zijn nek blijft schudden tijdens alle nummers. Marketing technisch zou het een handelsmerk kunnen zijn, maar ik gok op het enthousiasme en de gelukzaligheid van een normale vent met rossig haar en een dosis normale humor, die mij zoals nu laat genieten van lekkere muziek. Nu de rest nog.

Wat mijn hart nog sneller deed kloppen was de 52 minuten documentaire Up to a point. Van Derry tot Dublin. Je krijgt hier een indringend beeld van een talentvolle schrijver/zanger gevolgd op zijn tour door Ierland. “He is what he is” zegt een van de sprekers in de docu. Dat is ook precies wat je krijgt te zien. De mensen in de docu zijn eigenlijk zo normaal, wat het eigenlijk compleet surrealistisch maakt.

Op een van zijn optredens komen een aantal vrolijke Ieren aan het woord en vertellen hoe zij in aanraking zijn gekomen met David Gray. Door een vriend genaamd Graham, die helaas is overleden. Het favoriete nummer van deze vriend was/is Shine en dit hebben ze kenbaar gemaakt aan David, die prompt bij de start van het nummer zegt: this song is dedicated to Graham. Dat is toch mooi, vind ik. Door de vele herhalingen van Spoorloos van de KRO kon ik gelukkig hier mijn tranen bedwingen. Ze waren echt op.

Koop deze dvd!

Links:
www.davidgray.com
https://hifi.nl/recensies/1562