A New Day at Midnight
Na het zeer grote succes van zijn vorige album uit 1999 (White Ladder) waren veel ogen gericht op deze Engelse songwriter. Met de CD, welke zeer de moeite is waard om te beluisteren, bewijst de 32e jarige Gray een supertalent te zijn. Geen ‘gitaar op het strand’ geluid, mede door het gebruik van drumcomputers en synthesizers kun je volop genieten van een volwassen strakke sound.
Voordat hij zijn 3e ‘people stand in line’ ten gehore brengt, laat Gray in het 1e nummer (Dead in the water) de muziekklanken vooral het werk doen. Poetisch en in de geest van Van Morrison, geeft Gray meteen zijn visitekaartje af.
Caroline (track 2) begint met een ‘two-step-achtig’ deuntje, wat na zijn eerste gezongen noot, stiekem op de achtergrond blijft zweven. Als zijn ‘final war’ aanvangt lijkt hij heimwee te krijgen naar het kampvuur en het daarbij behorende gitaargepingel. Volle maan en lege flesjes bier. Lange vloei, maar die ligt nog onaangebroken naast de mondharmonica. Hij sluit af in stijl met een country-achtige Woooo gil, waarna hij op zijn paard het strand verlaat en op zoek gaat naar zijn nieuwe liefde.
Track 3 laat ik even voor wat het is.
Tijdens Freedom (track 4) rijdt Gray met zijn paard en geweten door een schemerig bos en zingt naar mijn mening op de maat van het beest met benen. Hij voelt, dat een leven met zichzelf de beste optie is op dit moment:
Time out on the running boards
We`re running
Through a world that lost it`s meaning
Trying to find a way to love
This running
Ain`t no kind of freedom
Poezie is vaak moeilijk te vertalen naar een duidelijk verhaal, maar hadden de Eagles die intentie dan wel met Hotel California? Dat nummer ging toch over heroïne?
Het melancholieke, maar vooral vrolijke Kangaroo (track 5) geeft je een fijn gevoel, mede door de toenadering tot zijn nieuwe liefde. Het deinende achtergrond koortje lijkt je uiteindelijk in slaap te willen sukkelen.
In Last boat to America lijkt het verdriet van zijn overleden vader naar boven te komen en zoekt hij steun bij zijn liefde. Prachtig gezongen met mooie noten op de achtergrond. Op dit moment zet ik heel even Babylon (album: White Ladder) op, want track 6 kan je op bepaalde momenten opzuigen en laten huilen als een klein kind.
If you want it
Come and get it
Crying out loud
Babylon, Babylon
Gelukkig, in Real Love (track 7) schreeuwt hij het uit en lijkt vervolgens uit zijn winterdip te komen. Hoewel ik tot nu toe geen enkel nummer er echt uit vind springen, lijkt Real Love wel het breekpunt van de cd te worden voor mij. Bestaat zijn grote liefde wel? Hij kan zo mooi zingen, maar dat hoeft geen basis te zijn voor een liefdevol leven met zijn tweeen.
In Knowhere (track 8) gaat hij wat harder zingen en wil volgens mij, het contact met zijn vader ten gehore brengen. Hoewel hij op een dood spoor lijkt te zitten, praat zijn vader hem moed in. Ik moet mijn kop houden en meer over zijn muzikale kwaliteiten gaan praten, maar de muziek lijkt mij op dit moment minder te boeien, dan zijn prachtige woorden.
Hoewel December (track 9) al weer voorbij is, stopt Gray je weer lekker onder de dekens. Draai de volumeknop van 5 naar 10 en reis mee met Gray. Ik adviseer ook, om na dik 3 en een halve minuut, het nummer nogmaals op te zetten, maar dan een streepje onder het maximale wat je boxen kunnen verdragen.
Op naar het volgende nummer:
From the very first moment I saw you
That`s when I knew
All the dreams I held in my heart
Had suddenly come true
Hij windt er nu geen doekjes meer om en gooit alle schroom van zich af. Be Mine, Be mine. De volumeknop staat nog ver open en laat het achtergrondkoortje vrolijk meedoen. Hier heb ik op gewacht.
Easy way to cry (track 11) bereidt me voor op de laatste track.
The other side (track 12) is misschien wel het mooiste nummer van het album, omdat hij zich lijkt te verontschuldigen voor al dit moois. De piano komt akelig dichtbij. David Gray heeft mij met dit album opnieuw bewezen één van de beste singer-songwriters te zijn van dit moment.
