 Gold
Ryan Adams heeft het laatste jaar de wind stevig in de zijlen gekregen. Mochten er in het verleden nog wel eens berichten in de pers doorsijpelen over vechtpartijen, dronkenschap of afgebroken optredens, sinds het verschijnen van zijn eerste soloplaat "Heartbreaker" schijnt het tij gekeerd te zijn. De 26-jarige ex-Whiskeytown-zanger krijgt tegenwoordig volop steun van de pers, collega`s (Elton John, Elvis Costello) geven hoog op van zijn kwaliteiten of staan in de rij om een helpende hand te bieden tijdens zijn optredens (Alanis Morrisette, James Iha en Counting Crows` Adam Duritz). Bovendien is iedereen vol lof over mans productiviteit: twee solo-cd`s binnen een jaar uitbrengen en een postuum uitgebrachte CD "Pneumonia" van zijn vorige groep, alt-country rockers Whiskeytown, dat is natuurlijk niet niks. Ook schijnt er al weer een volgend album ("Pink Hearts") panklaar op de planken te liggen bij platenmaatschappij Lost Highway Records. Maar goed, laat ik een mijn aandacht voorlopig maar eens richten Ryan Adams laatste product "Gold".
Allereerst is daar de met de Amerikaanse vlag getooide hoes; als dan ook het eerst nummer van de cd de titel "New York, New York" draagt en een ode is aan de zo dramatisch getroffen stad, begrijpt men wel dat Adams met "Gold" in het patriottistische Amerika algauw een potje kan breken.
Daarbij mag wel vermeld worden dat deze opener de extra publiciteit eigenlijk helemaal niet nodig heeft, het is namelijk, evenals het daaropvolgende "Firecracker" een zeer lekker in het gehoor liggend rocksong. Wacht eens even ... Ryan Adams maakte toch met "Heartbreaker"een vrij warme, maar o zo sobere singer-songwriter plaat met alternatieve country invloeden? Nu, helaas is daar op "Gold" niet veel van terug te vinden. Een groot deel van de nummers bevat eigenlijk meer invloeden van de Rolling Stones ten tijden van "Sticky Fingers" en zelfs The Black Crowes. Een recensent van de website Freight Train Boogie vermeldde dat het wel leek of deze plaat uit 1973 stamde, in plaats van anno 2001. Toch zijn er onder de 21 nummers genoeg pareltjes te ontdekken, zoals de schitterende pianosongs "When The Stars Go Blue", "Sylvia Plath", "The Fools We Are As Men" (van de bonus-disk) en het absolute hoogtepunt "Goodnight, Hollywood Blvd". Uit de country-rock hoek komen "Answering Bell", met de al eerder genoemde Adam Duritz op backing vocals, het samen met Chris Stills (zoon van Stephen) geschreven "Harder Now That It`s Over" en van de bonus disk het door een huppelende banjo begeleide "Sweet Black Magic". Country-soul zou je "Touch, Feel & Lose" en "The Rescue Blues" kunnen noemen, met tot twee keer toe een onverwacht gospelkoor. De enige echte miskleun is het hard rockende "Enemy Fire", vreemd genoeg samen geschreven met Gillian Welch, die helaas niet de achtergrond vocalen doet. Wel aanwezig is een keur van artiesten, waaronder, naast de al eerder genoemde namen, o.a. Richard Causon op piano, Jennifer Condos op basgitaar, Bucky Baxter op steelgitaar, de van Heartbreakers bekende Benmont Tench en natuurlijk soulmate Ethan Johns op drums en ook verantwoordelijk voor de heldere productie.
De cd bevat met 16 liedjes ruim zeventig minuten muziek, goed voor zo`n anderhalve LP. Daar komt bij dat de in gelimiteerde oplage verschenen bonus-cd, door Ryan "side 4" genoemd, ook nog 5 liedjes bevat, die trouwens zeker niet onderdoen voor het reguliere werk.
Na eerste beluistering was mijn oordeel over deze plaat vanwege zijn diversiteit nogal negatief. Nu, na diverse luistersessies, bemerk ik dat ik "Gold" na elke luisterbeurt meer ga waarderen, vooral gezien Ryan Adams vocale prestaties, en dat de CD gezien kan worden als een nieuw ijkpunt in zijn muzikale loopbaan.
Let op
Ryan Adams met band is op donderdag 18 oktober te vinden in het Amsterdamse Paradiso.
