Hoe is het mogelijk dat Alejandro Escovedo nog geen muziekster van groot formaat is? De nu vijftigjarige Texaan zit al zo`n vijfentwintig jaar in het vak. Hij begon ooit bij The Nuns, een punkbandje uit San Francisco, raakte betrokken bij de cowpunkers van Rank and File, vormde samen met broer Javier de roots rockband The True Believers, waarvan ook nog John Dee Graham deel uitmaakte, en ging pas in 1990 aan de slag als solo-artiest. Die solocarrière leverde tot nu toe zo`n zestal door critici en medemuzikanten hooggewaarde albums op. Het gezaghebbende Amerikaanse alt.country-tijdschrift No Depression riep hem vorig jaar zelfs uit tot belangrijkste artiest van de laatste tien jaar.
Wat waarschijnlijk in Escovedo`s nadeel heeft gewerkt is zijn naam. Men verwacht van hem waarschijnlijk "latin-rock", terwijl dat deel van zijn achtergrond maar een hele kleine rol speelt in mans muzikale activiteiten, die verder uitwaaieren van strakke punky rocksongs tot ingehouden gesofisticeerde kamermuziekstukken. Misschien had hij zo verstandig moeten zijn als zijn nicht Sheila E, bekend van haar werk met Prince, die haar achternaam inkortte. Overigens is het wel duidelijk dat Escovedo afkomstig is van een zeer muzikale familie: broers Pete en Choke speelden geruime tijd bij Santana.
Dat afkomst toch ook voor Alejandro een belangrijke rol speelt, bewees hij de afgelopen jaren door mee te werken aan een toneelstuk, waarbij de emigratie van zijn nu 93-jarige vader centraal staat. "By the Hand of the Father", zoals het toneelstuk heet, toert op dit moment door Amerika.
In het toneelstuk komen twee nummers voor die, in andere versies, ook te horen zijn in het toneelstuk. Het zijn "Wave" en "Rosalie", de eerste twee nummers van de cd. "Wave" verhaalt de eerste stappen van vader Escovedo op zijn reis naar het noorden, terwijl in "Rosalie" de achtergebleven liefde in thuisland Mexico wordt bezongen. Rustige en melodieuze popsongs als "Wedding Song", ooit zo`n tien jaar geleden geschreven voor de bruiloft van maatje John Dee Graham, en het trieste "About This Love" zetten de toon. Toch kan de Texaan ook lekker tekeer gaan zoals op de rockers "Castanets" en "Velvet Guitar".
Een grote rol is weer weggelegd voor zijn "Orchestra", deze keer bij afwezigheid van violist David Perales bestaande uit Brian Standefer op cello, Hector Munoz op drums en percussie en Cornbread op bas. Escovedo toog deze keer voor de opnamen van "A Man Under the Influence" naar North Carolina, vandaar dat het niet vreemd is dat plaatselijke coryfeeen als Caitlin Cary (Whiskeytown, Tres Chicas) op viool en achtergrond vocalen; Eric Heywood (o.a. Freakwater, Richard Buckner) op o.a. pedal-steel; Mike Daly (Whiskeytown) op gitaar; Chip Robinson (Backsliders) op achtergond vocalen; Ryan Adams op achtergond vocalen; Lynn Blakey en Tonya Lamm (o.a. Tres Chicas) ook op achtergrond vocalen een meer of minder belangrijke rol spelen. Grote namen als Chris Stamey en Mitch Easter (o.a. R.E.M.) zorgen voor de productie en spelen zelf ook mee.
Alejandro Escovedo heeft met zijn laatste plaat "A Man Under the Influence" een prachtig product afgeleverd met elf songs van een hoog niveau. Misschien mist het album uitgesproken toppers als "Sacremento & Polk" en "Irene Wilde" van voorganger "Bourbonitus Blues" uit 1999, maar elk van de op het album aanwezige liedjes is van grote schoonheid en is het waard om beluisterd te worden. Escovedo heeft voor mij in ieder geval bewezen dat hij tot de beste singer/songwriters uit de alt.country en de Americana behoort.
