Het heeft vijf lange jaren mogen duren voordat er weer een studioalbum van de Franse projectgroep Les Discrets uitkwam. Onlangs verscheen het langverwachte derde album van de post-rock- en shoegaze-band, dat zoals verwacht een geheel nieuwe weg inslaat. Prédateurs laat prettige innovaties horen die goed in het gehoor liggen.
Natuurlijk was de vernieuwing wel te verwachten, nadat Les Discrets op de EP Virée Nocturne uit 2016 al flirtten met een nieuwe stijl. De band rondom oprichter Fursy Teyssier evolueert steeds verder weg van de post-metalstijl en laat op Prédateurs horen dat melancholie, veel atmosfeer en invloeden van andere stijlen tot een fraai nieuw geheel gevormd kunnen worden. Natuurlijk is die melancholie nog steeds van groot belang in de muziek die Fursy schrijft en op dit album samen met Audrey Hadorn en drummer Jean Joly ten gehore brengt. De wortels van black metal en duisternis van weleer zijn nu eenmaal niet weg te poetsen. Velen zullen Teyssier dan ook nog kennen als lid van Alcest.
Wie post-blackgeweld of duistere vocalen verwacht, komt dus echt bedrogen uit na het beluisteren van Prédateurs. Slome, soms zelfs aan post-doomschurkende tracks met een duidelijke onderhuidse spanning moeten het onderwerp van het album - de mens als roofdier van zijn eigen bestaan en de wereld - luister bijzetten. Die wat maatschappijkritische ondertoon wordt uitgebouwd in de Franstalige teksten die op vaak dromerige wijze worden vertolkt.
Hoewel dromerig het juiste woord is, kan ik Prédateurs niet als slaapverwekkend omschrijven. Les Discrets laat op het album weinig nummers horen die erg in het geheugen blijven hangen, maar putten hun kracht uit fraaie combinaties van elektrische en soms zelfs akoestische gitaren, slepende ritmes en diepe gevoelens. Liefhebbers van bijvoorbeeld Mogwai of het jonge werk van Ulver zouden hier dus veel plezier uit kunnen halen.
Nummers als Les Jours d’Or, Fleurs Des Mureilles en zeker Rue Octavio Mey zijn stuk voor stuk parels die het gevoel achter Prédateurs perfect op de luisteraar over weten te brengen. Betovering in het Frans. De flirt met triphop op de track Virée Nocturne valt ook niet slecht en geeft blijk van durf.
Prédateurs is niet de hele drie kwartier speelduur pakkend of even sterk, maar het album weet de liefhebber van shoegaze en post-rock te pakken met fraaie composities, een dromerige atmosfeer en een beklijvende portie melancholie. De productie is vrij aardig en de persing is op wat groefruis na prima te noemen. Prima muziek voor in de late uurtjes.
Muziek: 8
Klank: 7
Kwaliteit persing: 7
Label: Prophecy Productions
Speelduur: 43:01 minuten
Website: www.lesdiscrets.com
